บทที่ 10
“คุณพรีมเจ้า มาม่วนโตยกั๋นเจ้า (คุณพรีมคะ มาสนุกด้วยกันค่ะ)” ฟองจันทร์ตะโกนเรียกเธอที่นั่งอยู่หน้าขันโตก ขณะกำลังร้องเล่นเต้นรำรอบกองไฟกับหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน
“ตามสบายเลยฟองจันทร์ ฉันขอนั่งดูดีกว่า” เธอตะโกนกลับไปพลางนั่งมองหนุ่มๆ สาวๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะต้องหุบยิ้มเพราะเสียงใครบางคน
“ดื่มซะสิ มันจะช่วยให้หายหนาว” พ่อเลี้ยงพิมายนั่งลงข้างๆ พลางยื่นแก้วไม้ไผ่มาตรงหน้า
“อะไร” เธอมองแก้วนั่นอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก
“ดื่มๆ ไปเหอะ ผมไม่เอายาพิษใส่ให้คุณกินหรอกน่า ถ้าไม่เชื่อผมกินให้ดู” ว่าแล้วพ่อคุณก็กินน้ำในแก้วนั่นให้ดูจริงๆ
“ทีนี้จะกินได้รึยัง” เขาถามพลางยื่นแก้วที่ตัวเองเพิ่งกินมาให้
“อี๋! แล้วคุณจะให้ฉันกินแก้วเดียวกับคุณเนี่ยนะ ไม่เอาอะ” เธอดันแก้วไม่ไผ่ออกห่างประหนึ่งว่ารังเกียจกัน
“จะรังเกียจทำไม กะอีแค่กินแก้วเดียวกัน อย่าลืมสิว่าปากผมคุณก็กินมาแล้ว” คำพูดห่ามๆ ของเ
