บทที่ 11
“แล้วทำไมจะทำไม่ได้ ตอนนั้นอยากไปส่ง ผมก็ตามคุณมา แต่ตอนนี้ไม่อยากไป ผมก็แค่กลับ”
“โอเค! ฉันกลัว ไปส่งหน่อยได้ไหมล่ะ” ด้วยกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้คนเดียวจริงๆ เธอจึงยอมรับออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจนัก
“นี่ขอร้องเหรอ ทำไมผมไม่รู้สึกเลยล่ะ อืม! ผมไม่ค่อยชอบฝืนใจใครซะด้วยสิ เอาเป็นว่าผมไปดีกว่า” สิ้นเสียงเขาก็ทำท่าจะเดินไปจริงๆ แต่ก็ถูกเธอทั้งดึงทั้งรั้งเอาไว้
“โอ๊ย! ก็ได้ จะเอายังไงว่ามา” เธอทำหน้างอง้ำขณะยังจับแขนเขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าจะถูกทิ้งเอาไว้ตรงนี้คนเดียว
“ขอร้องสิ พูดเพราะๆ เผื่อว่าผมจะใจอ่อน ยอมเหนื่อยเดินไปส่งคุณ” พริมรตาถึงกับเม้มปากแน่น ด้วยตนนั้นไม่อยู่ในฐานะที่จะต่อรองอะไรได้
“พ่อเลี้ยงคะ ช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ” เธอยอมทำตามที่เขาบอกในที่สุด ถึงแม้จะเป็นน้ำเสียงห้วนๆ ที่ฟังดูแข็งกระด้างไปหน่อย แต่มันก็ทำให้คนฟังหยักยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ
“ได้สิ ในเมื่อคุ
