พลิกมิติเปลี่ยนชะตาคุณหนูผู้อาภัพ

บทที่ 4 ไม่ยอมอ่อนข้อ

ส่วนทางด้านของจ้างปิงฉือ ขาของเขาสั่นระริกเมื่อเห็นมัจจุราชที่เกือบคร่าชีวิตน้องชายไปต่อหน้าต่อตาเดินจากไป เขาฝืนลุกขึ้นยืน พยายามทำท่าขรึมกลบเกลื่อนความตื่นตระหนกที่มี ใบหน้าของเขายังคงแดงก่ำด้วยความโกรธและตกใจ

จ้าวปิงฉือรีบเดินตรงไปหามารดาที่ห้องนั่งเล่น ท่าทางของเขาไม่ต่างจากเด็กน้อยที่โดนรังแกและต้องการจะฟ้องผู้ปกครองโดยเร็วที่สุด

“แม่ครับ” ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าหาผู้เป็นแม่ น้ำตาเอ่อคลอเบ้าแต่พยายามกลั้นไว้ ซึ่งเป็นภาพที่ไม่น่าชวนมองเท่าไหร่นัก ใครจะคิดกันละว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งจะโดนสตรีชาวบ้านธรรมดารังแก จนต้องวิ่งโร่ไปฟ้องผู้เป็นแม่ของตน

“เป็นอะไรไปลูกรักของแม่ ใครรังแกลูก พ่อลูกงั้นเหรอ เดี๋ยวแม่จัดการเขาเอง” ทันทีที่เห็นท่าทางของลูกชาย

“ไม่ใช่พ่อครับ แต่แม่ ผมไม่อยากแต่งงานกับหลันถังแล้ว ผมจะถอนหมั้น แม่ต้องช่วยพูดกับพ่อนะครับ เธอทั้งขี้เหร่แล้วยัง…” ชายหนุ่มไม่กล้าพูดความอัปยศของตนเองให้มารดาฟัง จึงได้รีบหาเรื่องอื่นมากล่าวมากมาย ซึ่งไม่ต่างจากการใส่ร้ายหลันถังเลย

“เธอยังโดนพวกตำรวจเข้าไปในบ้านอยู่นานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้นบ้าง ผมไม่เชื่อหริกนะว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่ ผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะมาเป็นเมียผมแน่นอน ใช่มั้ยครับแม่ ถ้าเธอคลอดลูกคนอื่นออกมาจะทำยังไง”

“ไม่ได้! แม่จะรีบไปบอกพ่อของลูกให้ยกเลิกงานหมั้นเดี๋ยวนี้” ผู้เป็นแม่ตอบรับอย่างไม่รีรอเพราะเธอเองไม่ต้องการหลันถังมาเป็นลูกสะใภ้เช่นกัน อีกอย่างเธอหมายตาลูกสาวบ้านอื่นไว้แล้ว

“เดี๋ยวก่อนสิครับแม่”

จู่ ๆ จ้าวปิงฉือก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อเห็นพี่ชายที่เขาคิดว่าไม่เอาไหนเดินผ่านสวนด้านนอกเข้าไปในบ้าน เมื่อเห็นดังนั้นจึงคิดว่าเพิ่งกลับมาจากนอกบ้านแน่ ๆ แต่พี่ชายคนนี้แอบเข้าบ้านทางอื่นเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอเขากับแม่นั่นเอง

“ผมมีความคิดดีกว่านั้นครับแม่ ผมคิดว่าบางทีเราอาจจะสามารถกำจัดคนขี้เกียจของบ้านกับนังผู้หญิงคนนั้นไปด้วยกันเลย”

“ลูกหมายถึง…” ผู้เป็นแม่หรือคุณนายจ้าวเอ่ยถามด้วยสายตาไม่อยากเชื่อกับคำพูดของลูกชายสักเท่าไหร่ เพราะที่ผ่านมาใช่ว่าเธอจะไม่หาทางกำจัดลูกติดของสามีคนนี้

“ใช่ครับ เราก็แค่สลับตัวคู่หมั้น ให้เทียนซวี่แต่งแทนผม เรื่องนี้พ่อต้องเห็นด้วยแน่นอน เพราะคนขี้เกียจอย่างมันเป็นความอัปยศของพ่อแล้ว อีกทั้งมันไม่ยอมไปตามทางที่พ่อวางไว้ให้ กลับอยากออกไปดิ้นรนข้างนอกเอง งั้นก็ให้มันไปดิ้นรนข้างนอกเสียให้พอใจ”

ใบหน้าของจ้าวจิงฉือเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แผนการอันแยบยลของเขากำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น เขามั่นใจว่าอีกไม่นานแผนนี้จะต้องสำเร็จลุล่วง เพียงเขาใช้เรื่องนี้ไปขอร้องบิดา

ซึ่งพ่อไม่มีทางปฏิเสธเขาอย่างแน่นอน จ้าวปิงฉือไม่อยากแต่งงานกับลูกสาวตระกูลหลันที่ตกต่ำ อีกทั้งยังไม่รู้ว่าสมบัติล้ำค่าที่ทุกคนตามหานั้นซ่อนอยู่ที่ใด เขาเริ่มสงสัยว่ามันอาจจะไม่มีอยู่จริง

จ้าวปิงฉือยิ้มอย่างมีเลศนัย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน เขาคิดถึงแผนการต่อไปอย่างรอบคอบ รอเพียงเวลาอันเหมาะสมเท่านั้น หากกำจัดพี่ชายคนนี้ไปได้ ทุกอย่างในตระกูลจ้าวย่อมต้องเป็นของเขา

“ความคิดดีมาก ต่อไปนี้ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านนี้จะได้เป็นของเสี่ยวปิงคนเดียว ลูกรักของแม่ สมองล้ำเลิศจริงๆ”

สองแม่ลูกวางแผนชั่วร้ายโดยไม่เห็นเลยว่า ชายคนที่พวกเขาเรียกว่า ‘ตัวขี้เกียจ’ ยืนกอดอกแอบฟังอยู่นอกห้อง ซ้ำมุมปากของเขายังยกขึ้นเล็กน้อยอีกด้วย

บ้านสกุลหลิน

หญิงสาวในชุดเดรสทรงเก่าคลุมข้อเท้าสีดำ ทำผมเปียสองข้างปล่อยไว้ด้านหลัง ไว้ผมหน้าไม้ปิดหน้าปิดตา นั่งคุกเข่าอยู่หน้าป้ายวิญญาณของปู่

เมื่อมีประกาศจากสถานีตำรวจออกมาก็แสดงให้เห็นว่าหัวหน้าจ้าวจัดการแล้วจริง ๆ นี่จึงทำให้หลันถังได้ตั้งงานศพปู่ ด้วยค่าชดเชยที่ทางนั้นให้มาทั้งหมด จนกลายเป็นงานศพใหญ่โตอย่างที่เห็น

“คุณหนูหลันแบบนี้มัน…” หมอกู้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า รู้สึกพูดไม่ออกกับความดื้อรั้นของหญิงสาว การจัดงานใหญ่โตขนาดนี้ในยุคนี้ถือว่าเป็นการท้าทายกับทางตำรวจมาก เพราะคนตายคือเหยื่อที่เกิดจากความรุนแรงที่ควบคุมไม่ได้ของเหล่าตำรวจ

โดยปกติแล้วมักถูกบังคับให้ปิดปากเงียบ ทำทุกอย่างจบลงเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้เป็นเรื่องใหญ่

แต่ครั้งนี้เหยื่อประกาศอย่างใหญ่โตว่าตัวเองเป็นเหยื่อ เป็นเช่นนี้ทางตำรวจไม่โมโหก็ให้รู้ไป

“ฆาตกรมาแล้ว ตำรวจดำเนินการเร็วเหมือนกัน” หลันถังไม่สนใจคนอื่น สายตาของเธอจ้องมองชายที่เพิ่งเข้ามาในบ้านเขม็ง เขาคือหัวหน้าปฏิบัติการซึ่งบุกเข้ามาปล้นบ้านเธอในครั้งก่อนนั่นเอง

ชายคนนั้นถูกสวมกุญแจมือ จ้องกลับมาอย่างไม่เกรงกลัว ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไร้ที่พึ่ง เขายังคิดว่าหากหลันถังไม่ใช่ว่าที่ลูกสะใภ้ตระกูลจ้าวที่กำลังจะแต่งเข้าในอีกไม่นาน หลังจากออกมาจากคุกเขาจะต้องตามฆ่าหล่อนให้ได้!

แต่ทว่าน่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสนั้น เพราะหลันถังถูกกำหนดให้เป็นสะใภ้ตระกูลจ้าวอย่างแน่นอนแล้ว จากท่าทีที่แสดงออกของหัวหน้าจ้าวในคราวนี้

“อย่าคิดว่าเธอจะได้อยู่อย่างสุขสบาย คงไม่รู้อะไร รสนิยมทางเพศของคุณชายน้อยจ้าวนั้นวิปริตไม่น้อย”

เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นมา ชายหนุ่มก็รู้สึกพอใจขึ้นมา หลังแต่งงานเขาคิดว่าหลันถังคงถูกใช้เป็นเครื่องมือทางเพศจนไม่มีหน้าอยู่อีกต่อไป

อีกทั้งเขาได้ยินว่าสกุลหลันมีความแค้นเก่าแก่กับสกุลจ้าวอีกด้วย คราวนี้ยังไม่สามารถปกป้องปู่ไว้ได้ หญิงสาวคงโกรธแค้นว่าที่สามีไม่น้อย มีหรือจะทนอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อย่างสงบสุข

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่แกต้องมาห่วง ฉันหวังว่าแกจะพ้นคุกออกมาเร็วๆ” ถึงตอนนั้น หลันถังจะทำให้เห็นว่าเธอจะเป็นอะไรในอีกสิบปีข้างหน้า

หญิงสาวคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องหาทางหย่าและสร้างฐานะขึ้นมาด้วยตัวเองให้ได้ และกลายเป็นคนมีอำนาจเหมือนที่หมอกู้บอก ซึ่งมีเพียงทางนี้เท่านั้นที่จะอยู่รอดในสังคมแบบนี้ เมื่อไหร่ที่เธอมีอำนาจก็อาจแก้แค้นให้พ่อแม่รวมทั้งปู่ได้อีกด้วย

“เหอะ หวงสมบัติจนตาย แต่แลกมากับการที่ฉันโดนจำคุกแค่ห้าปีเท่านั้น ฮ่า ๆ ๆ น่าขันสิ้นดี”

ฆาตกรหัวเราะอย่างถากถางและชอบใจ ดวงตาเหี้ยมโหดของเขสกวาดมองร่างสาวน้อย ก่อนคุกเข่าลงอย่างจำยอม เพราะไม่อาจฝืนคำสั่งของเบื้องบนได้

ชาวบ้านที่แอบมองอยู่ห่าง ๆ ด้วยความหวาดกลัว เห็นตำรวจคุกเข่าขอโทษเหยื่อก็ถึงกับหลั่งน้ำตา เพียงเท่านี้ตำรวจก็ได้รับความไว้วางใจจากประชาชนในเมืองกลับมาอีกครั้ง นี่ไม่เท่ากับว่าความพยายามที่จะสร้างเรื่องให้ใหญ่โตของหลันถัง ถูกสยบลงได้อย่างง่ายดายงั้นหรือ

ไม่เลย! หญิงสาวยกมุมปากขณะมองฆาตกรเดินออกไป ขณะที่เหล่าตำรวจซึ่งเป็นกลุ่มคนมาตรวจค้นบ้านเดินเข้ามาใกล้และกล่าวเยาะเย้ยหญิงสาว

“เหอะ ลูกพี่รับโทษแค่ห้าปีก็ออกมาแล้ว วันไหนลูกพี่ออกจากคุกมา เธอตายแน่หลันถัง”

“คนบ้าอะไรหวงสมบัติจนตาย ใคร ๆ ก็คิดว่ายอมมอบสมบัติออกมาเพื่อเอาชีวิตรอดทั้งนั้น นี่มันยุคไหนแล้ว ไม่ใช่ยุคศักดินาของพวกแกอีก”

“หรือเธอเองก็อย่าเป็นเหมือนปู่ล่ะ เชื่อมั้ยว่าต่อให้พวกเราไม่ตามเรื่องแล้ว แต่มีเบื้องบนอีกมากที่ยังอยากได้บางอย่างจากเธออยู่”

พูดจบคนกลุ่มนี้ก็เดินจากไป หลันถังมองพวกเขาที่กำลังหันหลังกลับ ก่อนหน้าจะซีดเผือดและล้มลงด้านข้าง หมอกู้เองก็ไม่ทันตั้งตัวและรับร่างของหลันถังไว้ไม่ทัน เด็กสาวจึงล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนหัวกระแทกเสียงดัง

ปัง!

ร่างหญิงสาวที่ล้มลงหลังโดนกลุ่มตำรวจข่มเหง ทำให้ชาวบ้านชี้ไม้ชี้มือมองมาจากไกล ๆ แม้ไม่กล้าเข้าใกล้แต่ก็ล้วนมากินอาหารจากงานศพ พวกเขาย่อมอยู่ในงานสักพักและจำนวนก็ไม่น้อย เลยเห็นการกระทำทั้งหมด แม้ไม่ได้ยินบทสนทนาแต่ดูจากสภาพ นี่ไม่ใช่ว่าตำรวจกลุ่มนี้ฆ่าคนอีกแล้วเหรอ!