“ก็นานไม่เท่าไร แต่ฉันมานั่งรอเธอสามชั่วโมงแล้ว”
อัซลีน่าเหน็บแนมเสียงแข็ง นั่งกอดอกจ้องมองอักษราภัคไม่กะพริบตา ชักสีหน้าให้เห็นว่าไม่ต้องการญาติดีกับนางพยาบาลคนใหม่
อักษราภัครีบลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินอ้อมไปทรุดตัวลงนั่งตรงปลายเตียงนอนใกล้กับร่างเล็กของอัซลีน่า ซึ่งนั่งอยู่บนรถวิลแชร์ มองสีหน้าและแววตาของเด็กน้อยแค่เพียงครู่เดียว อักษราภัคก็รับรู้ได้ทันทีว่าตนเองกำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว เพราะอัซลีน่าเผยความรู้สึกให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบเธอเอามากๆ
“สวัสดีค่ะ หนูชื่ออัซลีน่าใช่ไหมคะ”
“ฉันไม่ใช่เด็ก อย่าเรียกฉันว่าหนู เรียกฉันว่าคุณอัซลีน่า เข้าใจไหม”
อัซลีน่าตะคอกกลับ น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเป็นเจ้านาย ที่ข่มลูกน้องอย่างเต็มที่
อักษราภัคถึงกับสะอึกในคำสั่งของอัซลีน่า เด็กน้อยคนนี้คงถูกพ่อแม่ รวมทั้งผู้เป็นลุงตามใจเป็นอย่างมาก จึงพูดจาไม่มีสัมมาคาระเท่าที่ควร
“ค่ะคุณอัซลีน่
