บทที่ 12

1212 คำ

คราวนี้ก็ถูกผู้เป็นลุงตีหน้าบึ้งใส่ พร้อมกับเอ็ดเสียงห้วน “ลีน่า ไม่ได้ยินที่ลุงพูดหรือยังไง” “ก็...ก็ได้ค่ะ” อัซลีน่ารับคำเสียงสั่น แม้ผู้เป็นลุงจะรักและตามใจเธอมากเพียงใด แต่หากเธองอแงโดยไม่มีเหตุผล ก็อาจถูกทำโทษได้เช่นเดียวกัน อักษราภัคมองตามอัซลีน่า ซึ่งกดปุ่มบังคับรถวิลแชร์แบบไฟฟ้าหมุนตัวออกไปจากห้องทำนอนของเธอ พอตกอยู่ในห้องเพียงลำพังกับมาคิล ก็เกิดอาการหวาดหวั่นขึ้นมา จนต้องหาทางหลีกหนีจากเปลวไฟ ที่เผยออกมาจากดวงตาคมกริบทั้งคู่ “ฉัน...ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ขณะเอ่ยบอก อักษราภัคก็พยักพเยิดให้มาคิลเห็นว่าเธอยังอยู่ในชุดเดินทางชุดเดิม มาคิลไม่สนใจในคำขอของอักษราภัค ร่างใหญ่กำยำทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหนานุ่ม โดยแกล้งทิ้งตัวลงนั่งชิดกับร่างเล็ก จนแทบเกยไปบนร่างเล็กของอักษราภัค “ผมมีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณ” มาคิลเอ่ยอย่างคนเอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ อักษราภัคถึงกับผวา ขยับกายหนีแ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม