“นายหยุดพูดสักทีได้มั้ย” ฉันตะเบ็งเสียงออกไปพร้อมกับเนื้อตัวที่เริ่มสั่นเทาและใบหน้าซีดเผือด
“เฟย์ เป็นอะไรไป ฉันแค่…” สีหน้าเขาเองก็ดูจะตกใจเหมือนกันที่ฉันส่งเสียงดัง เพราะฉันแค่ไม่อยากได้ยินเขาพูดอะไรต่อเลยทำแบบนั้นไป
“นายไม่ต้องพูดแล้ว” ฉันก้มหน้าที่ซีดเซียวข่มความกลัวเอาไว้ข้างในโดยที่ไม่มองคนที่นั่งข้างกัน
“ฉันขอโทษ”
“นายจะขอโทษฉันทำไม นายกลับไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว” เอ่ยปากไล่ทั้งที่ในใจก็อยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อน
ฉันอยากให้เขาอยู่ด้วยจริงๆ
นับล้านความรู้สึกข้างในที่ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่ามันคืออะไรระหว่างเราสองคน ตอนนี้กลับมีแต่ความกลัวเข้ามาแทนที่ ในหัวของฉันตอนนี้คิดอยู่แค่เรื่องเดียว พีทคือคนที่ฉันไว้ใจได้ และตอนนี้ฉันก็ต้องการเขามาก ต้องการให้เขาอยู่ด้วย มีเขาแล้วฉันรู้สึกอุ่นใจ
แต่จะให้ทำแบบนั้นได้อย่างไร มันก็แค่ความต้องการของฉันฝ่ายเดียว พีทอาจจะไม่อยากให้ฉันเป็นภาระเขา
