“แล้วจะเอาไงดี แจ้งความลงบันทึกประจำวันไว้ก่อนมั้ยแก”
“ก็อยากแจ้งอยู่หรอก แต่ยังไม่รู้ตัวนี่น่ะสิ”
“พวกเราเป็นห่วงแกนะยัยเฟย์ แต่ถ้าปล่อยไปแบบนี้แล้วไอ้โรคจิตนั่นมันไม่ยอมหยุดล่ะ”
“เปลี่ยนให้ฉันมาอยู่ที่นี่แทนมั้ยยัยชะนี ฉันจะสมยอมแทนแกเอง”
“คิดได้นะนางซินดี้” ทุกคนก็พากันหัวเราะคิกคักกันยกใหญ่
คุยกับพวกนางฉันก็แทบจะหายเครียดไปเลย โดยเฉพาะวิธีการพูดของนางซินดี้ ได้เพื่อนดีนี่มันเป็นโชคชั้นใหญ่เลยนะ แต่ละคนจะคอยห่วงกัน คอยดูแลกันตลอด มันดีต่อใจฉันมากเลยจริงๆ
“อาหารเสร็จแล้วนะ” พ่อครัวส่งเสียงออกมาจากโซนห้องครัว
พวกเราก็ลุกออกไปช่วยกันยกกับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วกินมื้อค่ำด้วยกัน เพิ่มด้วยสมาชิกใหม่ในกลุ่มอีกหนึ่งคน
“พีท นายทำกับข้าวอร่อยมากเลยอะ” พอได้ลิ้มลองรสชาติของคำแรกเข้าไป ฉันก็หันไปชมพ่อครัวที่นั่งเก้าอี้ข้างกัน
“พึ่งรู้เหรอ” หึ พอชมหน่อยเข้าแล้วทำหยิ่ง
“อร่อยจริงๆ
