ร่างหนาที่เดินผ่านมาเพื่อตรวจตราระวังภัยได้ยินเสียงร้องเพลงกล่อมเด็กในทำนองที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตแว่วมา จึงชะงักกายหยุดฟังอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งเสียงนั้นเงียบลง เมื่อเขาหันหลังจะจากไปก็เห็นผู้เป็นย่ายืนมองเขาอยู่
“ท่านย่า” ใบหน้าคมขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนที่ส่งมาจากผู้ชรา
“ยังไม่ถึงฤกษ์รับตัวเจ้าสาว เจ้าไปรออยู่ด้านนอกก่อนเถิด ทางนี้ย่าจะดูแลให้เอง” หญิงชรากล่าวอย่างมีเมตตา ด้วยยามนี้นางมั่นใจแล้วว่าหลานชายของตนได้ผูกใจไว้กับว่าที่หลานสะใภ้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
’คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน’
คำนี้เป็นจริงอยู่เสมอๆ เมื่อชายหนุ่มเดินจากไปนางจึงหันไปพยักหน้าให้บ่าวที่ถือชุดมงคลที่มีผ้าคลุมเอาไว้ให้เดินตามตนเข้าไปในห้องที่ว่าที่เจ้าสาวพำนักอยู่
“ถิงเอ๋อร์ ย่าเข้าไปได้หรือไม่” ร่างบางที่นั่งกอดร่างโปร่งแสงของบุตรชายอยู่ จึงกระซิบบอกให้บุตรของตนที่กำลังงัวเงียอยู่ให้กลับเข้า
