”โอ้ย!” ชายหนุ่มร้องออกมาเบาๆเมื่อสัมผัสถึงความแสบของยา ทั้งยังน้ำหนักของมือร่างบางที่กดลงบนแผลไม่เบาเลย รอยบาดนั้นลึกเอาการ แต่ก็นับว่ายังเคราะห์ดีที่แค่เฉียดๆ เพราะหากโดนเข้าไปตรงๆคาดว่าเขาคงจะต้องบาดเจ็บหนักกว่านี้แน่นอน
“เจ็บมากมั้ยเจ้าคะ ข้าขอโทษเจ้าค่ะ” ว่านถิงกล่าวขอโทษคนตรงหน้า ด้วยความใจลอยที่เกิดขึ้นเพราะความเป็นห่วงต่อบุตรชายที่ยามนี้ได้กลับเข้าไปรักษาตัวอยู่ตรงข้อมือของนาง
มือเล็กยกขึ้นลูบตรงดอกไม้นั้นเบาๆอย่างสงสาร เจ้าซาลาเปาน้อยที่คาดว่าคงจะบาดเจ็บหนักเช่นกัน หญิงสาวนึกชังตนเองที่อ่อนแอจน ไม่สามารถปกป้องบุตรชายได้ หากวันนี้ไม่ได้ชายหนุ่มช่วยเอาไว้ ก็ไม่รู้เช่นกันว่าพวกนางสองแม่ลูกจะเป็นเช่นไร น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตางามคู่นั้นอย่างคับแค้น ร่างหนาเห็นเช่นนั้นจึงยกมือขึ้นเช็ดแผ่วเบาก่อนจะดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด และปล่อยให้นางใช้อกแกร่งของตนเป็นที่พักพิง
“เจ้าจงวางใจเถิด ข้า
