"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง...หนูไปเรียนก่อนนะคะ"เพียงฝันตอบร่างสูงเสียงหวาน พยายามข่มใจให้เป็นปกติ เพราะตลอดทางเธอและเขาก็ต่างเงียบจนน่าอึดอัด นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เขายังแผ่รังสีอำมหิตขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าเขาได้เป็นเจ้าของของเธอจริงๆ เขาจะขนาดไหน
"อึดอัดหรอครับหืม...นั่งตัวเกร็งเชียว"
"ก็...เปล่านี่คะ...ทำไมหนูต้องอึดอัดด้วย"ร่างเล็กเอ่ยถามแต่กลับไม่ได้มองหน้าร่างสูง มือเล็กเตรียมเปิดประตูรถ แต่ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือเล็กนั้นไว้เสียก่อน
"อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน...ได้ไหมครับ?"ปราณเอ่ยขอร้อง แต่น้ำเสียงเชิงบังคับ
"คงจะไม่ได้หรอกนะคะ...หนูต้องทำงาน...แล้วมหาลัยคนก็ตั้งเยอะตั้งแยะ...อย่าพยายามห้ามอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลยนะคะ...เพราะขนาดพี่ปราณยังเจอสาวๆได้...หนูก็ต้องทำได้เหมือนกัน"
"พี่เตือนเธอแล้วนะเพียงฝัน...อย่าให้พี่ต้องใจร้ายเลยนะครับ!"ทำไมการที่มีเขาอยู่ด้วยแบบนี้มันถึงได้น่
