"ไปนั่งรอที่โต๊ะ...เดี๋ยวพี่เอาอาหารใส่จานให้...จะได้กินแล้วรีบไปเรียน"ปราณพูดเองเออเองเสร็จสรรพ จากนั้นก็หิ้วถุงอาหารไปจัดเตรียม โดยทุกการกระทำของเขานั้นถูกร่างเล็กคอยจับตามองเป็นระยะๆ "ที่ท้องร้อง ไม่ได้แปลว่าหิวทุกครั้งก็จริง...มันเกิดจากกระบวนการของสมองถ้ามีอาหารเพียงพอ...สมองก็ไม่ต้องกระตุ้นกระเพาะอาหารว่าหิวหรอกจริงไหม?"
"หนูกินไปเยอะต่างหาก...กระเพาะเลยกำลังคลุกเคล้าอาหารในลำไส้ เพื่อย่อย"เธอยังคงเถียงข้างๆคูๆร่างสูงอีก
"เพราะเธอโกหกว่ากินแล้วไง...กินข้าวกับพี่มันไม่ได้แย่หรอกนะ...หิวก็บอกว่าหิว...อย่าทำอะไรให้มันซับซ้อนนักเลย...ก็เหมือนชอบพี่...ชอบก็บอกว่าชอบ"ประโยคสุดท้ายเขาตั้งใจจะกวนร่างเล็ก
"หนูไม่เคยชอบพี่ค่ะ...นี่คือกระบวนการของสมองที่สั่งให้หนูตอบแบบนี้!"เธอย้ำเสียงแข็ง
"อีกหน่อยก็ชอบ...และพี่จะทำให้เธอชอบพี่ให้ได้!"ปราณเอ่ยอย่างมั่นใจ ก่อนจะวางอาหารบนโต๊ะแล้วนั่งลงตรงข้
