รักมัดใจนายวายร้าย

เลิกพยายามเถอะค่ะ!!

"ฝัน...แกพูดอะไรหน่อย...ฉันไม่ชอบเลยที่เห็นแกเป็นแบบนี้"ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะนี่ก็2ชั่วโมงแล้วที่เพื่อนเธอเอาแต่นั่งจ้องแก้วเหล้าที่อยู่ในมือ ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรกับใคร

"มีอะไรก็เรียกเฮียนะ...เฮียขอไปนั่งกับเพื่อนก่อน"ปราณเอ่ยบอกน้องสาว พร้อมกับปรายตามองร่างเล็กที่เอาแต่เงียบ ก่อนจะเดินออกไป

"..."น้ำใสๆไหลออกมาไม่หยุด มันหน่วง หัวใจมันเหมือนถูกบีบจนเธอหายใจแทบจะไม่ออก มันจุกอยู่ในอก ภาพนั้นมันยังคงติดตาเธอไม่ยอมหายไปไหน "ความรัก...แค่รักกันคงไม่พอสินะ"อยู่ๆเธอก็พูดกับตัวเองเบาๆ

"เฮ้อ...ดื่มหน่อยไหมแก...เผื่อมันจะดีขึ้น"ปรายฟ้าชงเหล้าแก้วใหม่ส่งให้เพื่อน เพราะแก้วในมือนั้นมันจืดไปแล้ว

"อึก..."ร่างเล็กยกแก้วเหล้าแก้วใหม่กระดกจนหมดแก้ว หวังให้แอลกอฮอล์ช่วยล้างแผลในใจของเธอ แต่แผลมันยังสด ยังใหม่มันเลยเจ็บ

"ถ้าเมา...ฉันจะดูแลแกเอง..."ร่างเล็กพยักหน้าให้เพื่อน ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม แก้วแล้วแก้วเหล้า

1ชั่วโมงผ่านไป...

"ปราย...ร้านจะปิดแล้ว...พาเพื่อนกลับได้แล้ว"ปราณเอ่ยบอกน้องสาว พร้อมกับหันไปมองร่างเล็กที่นั่งซึมร้องไห้จนตาบวม เธอร้องไห้หนักแต่กลับไม่ทีเสียงร้องไห้ออกมาได้ยินเลย มันคงเป็นการร้องไห้ที่อัดอั้นเอามากๆ

"อืมๆ...ไปก่อนเลยเดี๋ยวปรายพาเพื่อนกลับเอง"

"ไปลุก...เดี๋ยวพี่ไปส่ง"ปราณดึงแขนเล็กของเพียงฝันให้ลุกตามแรงของเขา

"อย่ามาแตะ...เดินเองได้"เพียงฝันสะบัดมือออกจากปราณ แล้วลุกขึ้นยืน แต่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากมันทำให้เธอเซจะถลา แต่ก็โชคดีทีาปราณคว้าเอวเล็กเอวไว้ได้ทัน ทำให้ใบหน้าสวยกระแทกไปที่อกแกร่งของเขา "อึก...อ้วก..."

"ฝัน!!"เพราะแรงที่กระแทกลงไปที่อกแกร่งอย่างแรง ทำให้ศีรษะของเธอสะเทือนจนรู้สึกพะอืดพะอม และอ้วกออกมาเต็มๆเสื้อของปราณ

"อึก..."

"เฮ้อ...เต็มๆ"ปราณเอ่ยขึ้น แต่ก็ไม่ด้รู้สึกรังเกียจอะไร เพราะเป็นหมอเลยเจอคนไข้ที่ป่วยทุกรูปแบบ

"เฮีย...ปรายขอโทษ...เลอะหมดเลย..."ปรายฟ้ากลัวพี่ชายจะบ่น จึงรีบขอโทษขอโพยแทนเพื่อน

"ไม่เป็นไร..."ร่างสูงถอดเสื้อตัวนอกที่เปื้อนออก แล้วพยุงร่างเล็กให้ไปที่รถ และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะหมดสติไปแล้วด้วย "อ้วกเสร็จก็สบายท้องเลยนะ..."ปราณบ่นพึมพำกับตัวเอง

"เฮีย...เดี๋ยวปรายพาฝันกลับเองก็ได้ปรายไม่ได้เมา..."

"เดี๋ยวเฮียไปส่ง"

"เฮีย...คงไม่ได้คิดจะล่อเพื่อนปรายอีกแล้วใช่ไหม?"ปรายฟ้าจ้องมองใบหน้าหล่อนิ่ง "ขอเถอะเฮีย...ฝันเป็นคนดี...แล้วปรายก็รักฝันมาก...ถ้าเฮียคิดจะเข้ามาฟันเล่นๆเหมือนเพื่อนปรายคนอื่นๆ...ปรายขอให้หยุดความคิดเอาไว้เลย...ถึงเฮียจะเป็นพี่ชายปราย...แต่ปรายก็ไม่ยอม!!"

"แล้วถ้าเฮียไม่เล่นล่ะ?"

"เฮีย!! ตอนเฮียอยากได้เฮียก็พูดประโยคนี้เลย...ปรายไม่อยากเสียฝันไป...ขอร้องล่ะเฮีย...ปล่อยฝันไปสักคนเถอะนะ"

"เฮียจริงจัง...เฮียไม่ได้คิดจะเล่น"ปราณเอ่ยตอบน้องสายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่เฮีย...ปรายไม่เชื่อ!!"

"แล้วเฮียควรทำยังไงให้ปรายเชื่อ?"

"พิสูจน์สิเฮีย...ถ้าเฮียจริงจัง...เฮียจะไม่หวังทำเรื่องแบบนั้นกับฝัน...ห้ามแตะต้องฝันแม้แต่ปรายเล็บ"

"อืม...เฮียจะพิสูจน์"

"แต่ถ้าเฮียหวัง...เฮียได้เห็นดีกับปรายแน่!!"

หลายวันต่อมา...

"ลาเต้เย็น1แก้ว"เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น

"ค่ะ...รอสักครู่นะคะ"หลายวันมานี้ไม่รู้ทำไป ถึงได้เห็นปราณวนเวียนอยู่ที่ร้านกาแฟอยู่บ่อยๆ จากที่ก่อนหน้านี้มาตอนเช้า เดี๋ยวนี้กลับมาแทบจะ3เวลา แต่วันไหนที่เธอไม่ได้มาทำงาน เด็กที่ร้านก็บอกว่าเขาก็ไม่เข้าเหมือนกัน

"ได้แล้วค่ะ...159บาทนะคะ"

"อ่ะนี่...ทร..."

"ไม่ค่ะ...ไม่เอาทริปค่ะ...พี่ปราณให้ฝันมาเป็นหมื่นแล้วนะคะอาทิตย์นี้...มันเยอะเกินไปฝันรับไม่ได้"

"ก็ชงถูกใจพี่...พี่ก็แค่ให้ทริป...ฝันเก็บไว้เถอะ"ปราณยื่นแบงค์สีเทาให้

"ไม่ค่ะ...ฝันไม่เอา..."เธอยืนกรานที่จะไม่รับจากนั้นก็เปิดลิ้นชักแล้วหยิบเงินทอนไปให้ปราณ

"เฮ้อ..."ปราณถอนหายใจกับความหัวแข็งของเธอ

"ทีหลังกรุณาเอาแบงค์ย่อยมาซื้อด้วยนะคะ...ที่ร้านไม่มีเงินทอน...ลำบากต้องไปแลกอีก...หวังว่าพี่ปราณจะเข้าใจนะคะ"เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะยื่นแก้วกาแฟให้ร่างสูงแล้ว หันไปรับออเดอร์ของคิวต่อไป

"อะไรวะ...แค่ให้ทริปก็ไม่ได้...ทำไมจีบสาวมันยากยังวะ...ทีหลอกฟันคนอื่นทำไมมันง่ายจัง"ปราณบ่นอุบกับตัวเอง ก่อนจะนั่งลงที่มุมเดิมที่ตอนนี้กลายเป็นที่ประจำของเขาไปแล้ว ประจำเสียจนเจ้าของร้านอย่างเจได เอาชื่อมาติดไว้ที่โต๊ะให้

'โต๊ะของหมอปราณนต์'

"พี่ฝัน...หมอปราณต้องชอบพี่แน่ๆเลย...ให้ทริปหนักตลอดเลย"พนักงานรุ่นน้องกล่าว

"ไม่หรอก...เขาแค่เห็นผู้หญิงเป็นเหยื่อ...พี่แค่ได้ยากเขาเลยพยายามมากกว่าคนอื่น"

"หูย...หนูอยากเป็นเหยื่อบ้างจัง...ถ้าเป็นเหยื่อของหมอปราณหนูยอม"

"ทำงานค่ะ...เดี๋ยวพี่จะไปเรียนแล้ว...ยังไงเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะเข้ามาดูร้านช่วยนะ"เพียงฝันเอ่ยบอกรุ่นน้องด้วยใบหน้าใจดี

"ค่ะ...ไปเลยก็ได้ค่ะเดี๋ยวพิมทำต่อเอง..."รุ่นน้องสาวพูดจบ ร่างบางก็พยักหน้าตอบ ก่อนจะเดินไปที่หลังร้านแล้วถอดเสื้อกันเปื้อนออก

"จะไปเรียนหรอ...ให้พี่ไปส่งไหม?"ปราณที่ไม่รู้ว่าออกมานอกร้านตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยถามขึ้น

"ค่ะ...แต่ฝันไปเองได้...ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ"เธอเดินเบี่ยงหลบ ไปอีกทาง เพื่อไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ แต่เขาก็เดินมาดักหน้าเธอเอาไว้

"วันนี้พี่ว่าง...พี่จะไปหาปรายพอดี...ให้พี่ไปส่งนะ..."ปราณยังคงดื้อรั้นที่จะไปส่งเธอ

"อย่าคิดว่าฝันไม่รู้...ว่าพี่ปราณคิดอะไรอยู่...เลิกพยายามเถอะค่ะ...ฝันไม่หลงกลพี่หรอก"เพียงฝันเดินเบี่ยงไปอีกทางอย่างเหนื่อยใจ ที่ปราณเอาแต่ตามเธอจนเธอเริ่มรำคาญ

"เฮ้อ...เป็นหมาเลยกู...เสียเชิงชายชิบหาย..."ปราณบ่นเบาๆกับตัวเองหลังจากที่เพียงฝันขึ้นรถไป

ไม่รู้ทำไมแต่ยิ่งพยายามตามเธอมากเท่าไหร่ เธอกลับยิ่งตีตัวออกห่าง และมันยิ่งทำให้เขายิ่งสนใจในตัวเธอ เธอมีความพิเศษ พิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเจอ

แม้เขาจะใช้แผนหลอกล่อเหยื่อไปฟัน แต่คนพวกนั้นล้วนเต็มใจให้เขาเอง คำพูด รอยยิ้มมันก็แค่ตัวชักจูง สุดท้ายแล้วคนพวกนั้นก็ต้องการเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้ และเขาไม่เคยบังคับขืนใจใคร แต่จากที่ได้เขาก็ไม่คิดจะสานต่ออีกเลย และนั่นแหละทำให้สาวๆเหล่านั้นไม่พอใจ เพราะแต่ละคนก็หวังที่จะสยบเสืออย่างเขากันทั้งนั้น

ปราณ : พวกมึง...กูอยากมีแฟน

คิมหันต์ : ?

ซัน : ?

คิมหันต์ : หัวฟาดพื้นหรอ?

ซัน : เป็นไปได้หรอ?

ปราณ : จริงๆ

คิมหันต์ : ใครทำให้มึงเป็นแบบนี้วะ

ซัน : อย่าบอกว่าเพื่อนของปรายฟ้า

คิมหันต์ : เด็กปี1เลยหรอ? เชี้ยปราณ!!