รักมัดใจนายวายร้าย

กลิ่นติดรถ

"ปีหนึ่งแล้วไงวะ คนเราจะไม่โตไปข้างหน้าเลยหรอ...ทำอย่างกับกูจะไปพรากผู้เยาว์"ปราณเอ่ยขึ้นเบาๆกับเพื่อนรักทั้งสองคนที่หลังๆมาตั้งแต่เริ่มมีเมียกันก็หายหน้าหายตาไป

"ก็ไม่ผู้เยาว์ แต่ยังไม่ถึง20..."คิมหันต์กล่าว

"19ปีนี้ ปีหน้าก็20 ปีต่อๆไปก็21แล้วก็22 พวกมึงจะอะไรกับอายุนักหนาวะ"

"ก็น้องเขายังเด็ก..."ซันเอ่นขึ้นบ้าง

"ถามจริง...มึงจะเอาคนนี้จริงๆหรอ?"คิมหันต์ยังไม่ค่อยเชื่อเพื่อนที่บอกจะจริงจังกับคนนี้ เพราะที่ผ่านๆมาก็มีกรณีที่บอกแบบนี้เหมือนกัน แม้จะไม่ค่อยบ่อยก็เถอะ ครั้งนี้พอปราณพูดเลยทำให้เพื่อนไม่เชื่อ สุดท้ายพอเลิกก็อ้างเหตุผลว่าเข้ากันไม่ได้ ทั้งที่ก็เข้าไปแล้ว

"ไม่ใช่พอได้เขาแล้วบอกเข้ากันไม่ได้แล้วไปตีเนียนออกห่างเขาอีกล่ะ?...มึงคิดดีๆก่อนนะเว้ยไอ้ปราณ...ถ้าคนนี้ไม่ใช่จริงๆน้องมึงไม่เหลือเพื่อนดีๆแล้วนะ"ซันปรามเพื่อน

"คนนี้จีบยากกว่าคนอื่น ดูไม่อ่อนข้อให้กูเลย มุขที่กูเคยใช้ ก็ไม่ได้ผลกับคนนี้เลย"

"กูว่ามึงแค่รู้สึกท้าทายเพราะยังใหม่อยู่ พอได้เขาแล้วมึงก็จะกลับเข้าโคจรเดิม ได้แล้วทิ้ง...อย่าไปยุ่งกับน้องเลยมึงหาคนใหม่เถอะ...ถือว่าสงสารน้องมึง"คิมหันต์ออกความเห็นบ้าง

"ออกมาวันนี้ ไม่มีใครเชื่อกูเลยว่างั้น?"

"อืม">คิมหันต์

"น่าเชื่อตายห่าแหละ">ซัน

"เอ้า...กูจริงจังจริงๆนะ"

"ตอนคนชื่อมะนาวก็แบบนี้...พอได้แล้วก็บอกเอาไม่มันส์...คนที่ชื่อลูกตาลอีก...พอได้แล้วก็บอกเข้ากันไม่ได้...ใครอีกวะที่มึงบอกจะจริงจัง...อ้อ...ลิลลี่อีก...พอได้ก็บอกไร้รสชาติ...อืม..."คิมหันต์พยายามนึกสาวในสต็อกของปราณ

"มึงๆๆ...พอก่อน...ไม่ต้องพูดและ...ไอ้เชี้ย...จำเก่งชิบหาย...ขอให้มิเกลมีผัวใหม่"

"ปากมึงนี่นะ...กูขอให้น้องคนนั้นดัดมึงหนักๆเลย"และแล้วปราณและคิมหันต์ก็เริ่มเถียงกัน

"รำคาญ...กลับไปเอาเมียดีกว่า"ซันเอ่ยขึ้นพร้อมกับจะลุกขึ้น

"หางานให้เมีย?...แค่อชิยังไม่พออีกหรอ?"ปราณเอ่ยถึงลูกชายตัวแสบของซันที่ตอนนี้เป็นวัยกำลังซน ได้ข่าวว่าร้ายได้พ่อตั้งแต่เด็กๆ เลือกพี่เลี้ยง เปลี่ยนพี่เลี้ยงเป็นว่าเล่น มีลางพ่อแม่ปวดหัวตอนโตแน่ๆ

"ไม่ได้หรอกกูจะหุบสมบัติแม่ยาย เห็นบอกว่าถ้าได้หลานสาวจะยกไร่ชาพันไร่กับรีสอร์ททางภาคเหนือให้หลานสาว กูต้องรีบไปปั๊มก่อน"ซันกล่าวเชิงล้อเล่น

"ได้หลานชายคนแรกสรุปพ่อมึงไปอยู่บ้านพักคนชราแล้วใช่ไหม ได้ข่าวบอกได้หลานชายจะยกคฤหาสน์ให้"คิมหันต์ถาม

"อืม...กูจะไปไล่พ่อออกเดี๋ยวนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ"

"มึงนี่มันลูกเนรคุณชัดๆ"ปราณกล่าว

อีกด้าน...

"เฮ้อ...วันนี้ดันเลิกดึกซะงั้น...แบบนี้จะมีรถกลับไหมเนี้ย!!"ร่างบางเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือเล็ก ที่บอกเวลาเกือบจะ5ทุ่มแล้ว

วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นวันอะไร ลูกค้าเยอะกว่าทุกวัน แถมรุ่นน้องที่ร้านก็ไม่อยู่เธอเลยต้องทำหน้าที่ในร้านคนเดียว แถมต้องล้างอุปกรณ์ทุกอย่างจนดึกเลยกว่าจะเสร็จ ช่วงนี้เจไดเข้าเวรบ่อย และไปเป็นหมออาสาที่พื้นที่ห่างไกลชั่วคราวเลยไม่ได้มาที่ร้าน ทำให้หน้าที่ดูแลร้านตกเป็นของเธอเกือบจะทั้งหมด

ปิ๊น ปิ๊น!!

ผ่านไปสักพักอยู่ๆก็มีรถสปอร์ตคันหรูสีขาวมาจอดตรงหน้าของเธอ ก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดกระจกลงมา

"ขึ้นรถ...เดี๋ยวพี่ไปส่ง"ปราณเอ่ยบอกร่างบางที่เอาแต่นั่งมองเจ้าของรถไม่คิดจะไหวติงไปไหน เธอชั่งใจว่าควรไปกับเขาดีหรือไม่

"เอ่อ..."

"หรือจะไม่ไปก็ตามใจ...ดึกขนาดนี้แล้ว...ไม่มีรถหรอกนะ"ปราณยังคงหว่านล้อมร่างเล็ก

"ค่ะ...ไปค่ะ!"มือเล็กรีบคว้ากระเป๋าผ้ามากอดไว้ ก่อนจะรีบขึ้นไปนั่งด้านหลัง ทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วให้กับร่างเล็กอย่างน่าอัศจรรย์ใจ นี่ชีวิตเขาต้องเจอกับอะไรที่มันไม่ปกติบ้าง

"กลัวพี่ขนาดนั้น?"ปราณเลิกคิ้วมองร่างเล็ก ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ เข้าใจแหละว่าชื่อเสียงเรียงนามของเขามันดังขนาดไหน ก็คงต้องยอมรับแหละ

"คือ...หนูทำงานมาทั้งวันแล้วมีเหงื่อ...หนูแค่กลัวพี่จะได้กลิ่นเหงื่อหนู"เธออ้าง

กลิ่นเหงื่อบ้าอะไรจะหอมขนาดนี้ ขนาดนั่งอยู่ไกลแปดหมื่นลี้เขายังได้กลิ่นหอมหวานน่าซุกไซร้ จะมากลิ่นเหงื่ออะไรก่อน ปราณคิดในใจ กับข้ออ้างของร่างเล็ก ที่ดูก็รูว่าพยายามออกห่างจากเสือร้ายอย่างเขา

ตลอดทางที่ปราณขับไปส่งร่างเล็กที่หอ เธอก็ไม่พูดไม่คุยกับปราณเลย แม้ว่าเขาจะพยายามชวนคุยเธอก็จะถามคำตอบคำ ส่วนปราณก็พยายามขับช้าๆเพื่อที่จะได้อยู่สูดกลิ่นกายหอมๆของเธอไปนานๆ อย่างน้อยวันนี้ก็นอนหลับฝันดีแล้ว ผู้หญิงอะไร กลิ่นติดรถขนาดนี้

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง...ขับรถกลับบ้านดีๆนะคะ"เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับกล่าวลาจากนั้นก็ระบายยิ้มให้เล็กๆและรีบเปิดประตูลงจากรถไป

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงฝีเท้าหนักๆของใครบางคนเดินตามเธอขึ้นมาที่ชั้นสอง ทำให้เพียงฝันรีบก้าวไปให้ถึงห้องตัวเองโดยเร็วที่สุด แต่ก็เหมือนยิ่งเดินเร็วขึ้นเท่าไหร่ เสียงนั่นกลับยิ่งเร็วขึ้นกว่าเท่านั้น

หมับ!!

"กรี๊ดดดดดดดด!!!"

"อย่าร้อง!!"เสียงเข้มดุดันเอ่ยสั่งเธอพร้อมกับเอามือมาปิดปากของเธอไว้

"พี่เทม!!!"ร่างเล็กตาเบิกโตเพราะเธอจำเสียงนั้นได้ดี

"เปิดประตู!!"ร่างสูงออกคำสั่งเสียงแข็ง

"เปิดทำไม...ฝันไม่เปิด!!"เธอเองก็ตอบกลับเสียงแข็งเช่นกัน

"ฝัน...คุยกันดีๆไม่ได้หรือไง...พี่บอกแล้วไงว่าขอโทษ"

"ถ้าการขอโทษแล้วมันทำให้ฝันลืมมันก็ดีสินะคะ...แต่สิ่งที่พี่ทำกับฝันมันยากเกินกว่าจะลบออกไปได้...ออกไปค่ะแล้วก็อย่ามาวุ่นวายกับฝันอีก..."

"พี่ไม่เลิก!!"เทมกล่าวหนักแน่นและยืนยันหัวชนฝา ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่มีทางเลิกกับเธอเด็ดขาด "แล้ววันนี้ฝันจะต้องเป็นของพี่!!"

"อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆนะ!!...อื้อ!!!!"