เมียเดียวของพวกเฮีย

ใบหน้าซีดเซียวของผลดาดูเด็ดเดี่ยว มันดูเหมือนดอกไม้ที่ถูกพายุซัดมาแล้วทั้งคืน เมื่อเรื่องเลวร้ายผ่านไปหากไม่ตาย ยามที่ดอกไม้ฟื้นตัวย่อมแข็งแรงและเบ่งบานได้อย่างสดสวยมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า หญิงสาวคิดแบบนี้ในระหว่างที่พิจารณาข้อเสนอของสามีหนุ่มหล่อที่นั่งอยู่ตรงหน้า “ว่ายังไงผัก? เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วผักอยากจะหย่ากับพี่ไหม? หรือจะรอให้ท้องของลิตาโตก่อนถึงจะหย่า? หรือจะรอให้ลิตาคลอดลูกออกมาแล้วค่อยหย่า? อ้อ... ถ้าไม่อยากหย่าจริง ๆ จะรับเป็นแม่บุญธรรมของลูกลิตาก็ได้นะ ไม่ต้องหย่า พี่แล้วแต่ผัก” เสียงทุ้มหนักแน่นที่สามีของเธอพูดออกมาคงฟังดูน่าเชื่อถือและดูเป็นที่พึ่งพิงได้สำหรับยัยเด็กลิตาหน้าสวยมัดผมเป็นหางม้าที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ข้าง ๆ เขา แต่สำหรับผลดาเสียงนั้นเป็นเสียงของคนใจโลเล คนไม่รักษาคำมั่น คนที่หักหลังเธอได้อย่างเลือดเย็นที่สุด เขาชื่อทวีป ลี้ไพพงศ์ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเรียกเขาว่าพี่โจว อาปาของเขาเรียกเขาว่า ‘อาโจว’ หรือ ‘หลี่โจว’ เขาแก่กว่าเธอ 8 ปี ตอนยังเด็กเขาเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาคมคาย จมูก คาง ตา คมชัดไปทุกสัดส่วนบนใบหน้า ไม่ได้ดูเป็นคนจีนเหมือนฝั่งพ่อ ออกจะคล้ายแม่คนไทยที่เป็นผู้ดีเก่าเสียมากกว่า พ่อแม่ของผลดามีลูกสาวคนเดียวเมื่ออายุสี่สิบปลาย ๆ แล้วเรียกได้ว่าเป็นลูกหลงก็ว่าได้ คุณอาลินจง แม่ของพี่โจวเป็นญาติห่าง ๆ ทางฝั่งคุณผลิต พ่อของผลดา แม้จะห่างกันหลายชั้นจนนับเป็นญาติกันแทบไม่ได้แต่คุณอาลินจงก็สนิทสนมกับบ้านของเธอเนื่องมาจากนายผลิต วงศ์รัถยาเป็นเศรษฐีมีเงิน คอยจุนเจือชุบเลี้ยงคุณอาลินจงมาเป็นอย่างดี ต่อมาเมื่อแตกเนื้อสาวคุณอาลินจงได้รักใคร่ชอบพอกับเจ้าสัวเทียนผู้เป็นเพื่อนรักกับคุณผลิตและมีภรรยาอยู่แล้วหลายคน แม้กระนั้นคุณอาลินจงก็ยังยอมเป็นอนุภรรยาของเจ้าสัวเทียนแถมยังกำเนิดอาโจวผู้เป็นบุตรชายคนโตอีกด้วย เมื่อครั้งยังเด็กผลดาเคยไปเล่นที่บ้านของเจ้าสัวเทียนบ่อย ๆ เพราะคุณอาลินจงเอ็นดู ที่บ้านเจ้าสัวเทียนมีเด็กหลายคน เห็นว่าเป็นลูกเจ้าสัวทั้งสิ้น แต่ผลดาจำหน้าไม่ได้สักคน จำได้แต่พี่โจวคนเดียว มองแต่พี่โจวคนเดียว... ปักใจรักแต่พี่โจวคนเดียว... วาดหวังไว้ว่าจะแต่งงานกับพี่โจวคนเดียว... และเมื่อได้แต่งงานก็คิดว่าจะมีลูกให้พี่โจวคนเดียว... แต่ใครมันจะไปคิดล่ะคะว่าพี่โจวจะไม่ได้คิดมีลูกกับหนูคนเดียว! หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ หากเธอรับรู้ข่าวของพี่โจวและลูกในท้องของเด็กสาววัย 18 ยังไม่ 19 ดี จากปากพี่โจวเองมันคงดีกว่านี้ แต่นี่เธอรับรู้เมื่อมีนักข่าวโทรมาถามว่าเธอคือภรรยาของดอกเตอร์ทวีป ลี้ไพพงศ์หรือไม่และมีความคิดเห็นว่าคิดอย่างไรกับข่าวว่าที่รองคณบดีอายุน้อยที่สุดของมหาวิทยาลัยดังอย่างสามีเธอมีข่าวข่มขืนเด็กนักศึกษาจนท้อง มันทำให้ผลดาคุมทั้งอารมณ์และน้ำตาของตัวเองไม่อยู่จริง ๆ “แล้วพี่โจวอยากให้หนูทำยังไง?” ผลดาถามแล้วยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้มโดยไม่มีเสียงสะอึกสะอื้น ผมยาวสลวยที่รับกับใบหน้ารูปไข่ของเธอยังพาลเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของเมียหลวง ทวีปเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียและเป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่ยังเด็ก “ผักจะถามพี่ทำไม? พี่เบื่อที่ผักเป็นแบบนี้ ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ทำแต่สิ่งที่พ่อแม่ต้องการ คิดเองบ้างได้ไหม?” เสียงของเขาพูดเหมือนรำคาญเปรียบเหมือนมีดที่กรีดลงไปบนดวงใจดวงเล็ก ๆ ของผลดา “ลิตาล่ะ? ถ้าพี่ไม่หย่ากับพี่โจว ลิตาโอเคไหม?” ผลดาไม่อยากต่อปากต่อคำกับสามีแล้วจึงหันไปถามเด็กลิตาที่ก้มหน้านิ่ง ลิตาเป็นเด็กในบ้านที่คุณอาลินจงเลี้ยงไว้ ผลดาคิดมาเสมอว่าพี่โจวคงเห็นลิตาเป็นน้องสาว แต่วันนี้เธอจึงตระหนักว่าเธอต่างหากที่เขาเห็นเป็นน้องสาว ส่วนลิตาคือคนที่เขาเห็นเป็นว่าที่เมียมาตลอด ติดแค่ตรงที่อาปากับคุณแม่ของพี่โจวต้องการให้พี่เขาแต่งกับหนูก็แค่นั้น สาวน้อยคิดแล้วทำหน้าเศร้าก่อนที่จะเอื้อมมือไปแตะเข่าของลิตาและอ้าปากหมายถามย้ำเพื่อให้ได้คำตอบ แต่แค่เอื้อมือน้อยไปลิตาก็สะดุ้งแล้วถดตัวหนีราวกับผลดากำลังจะทำร้ายเธอ พอทวีปเห็นก็ยื่นมือใหญ่ไปตีมือน้อยคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียดังเพียะจนผลดาต้องชักมือกลับ “พี่โจวตีหนูทำไม? หนูแค่จะถามลิตาว่าลิตาจะเอายังไง?” สาวน้อยเอ่ยถามเสียงเจือความเจ็บปวด น้ำตาที่เหือดแห้งไปก่อนหน้านี้ไหลกลับย้อนออกมาใหม่ทันที “ก็ตอนนี้ลิตากำลังขวัญเสีย ผักยื่นมือมาน้องเขาก็ต้องคิดว่าผักจะตบตีเขา” ทวีปเอ่ยปกป้องหญิงที่กำลังจะเป็นแม่ของลูกอย่างไม่ไว้หน้าเมียเลยสักนิด “ถ้าหนูจะตบเขาก็ให้เขาตบหนูตอบเองสิ ทำไมพี่โจวต้องปกป้องเขาด้วย?” ผลดาถามแล้วน้ำตาที่ไหลอยู่ก็ไหลหนักกว่าเดิม และเมื่อเธอเริ่มร้องไห้จริงจังลิตาเองก็เริ่มร้องหนักกว่าเธอเสียอีก แต่เด็กสาวก้มหน้าร้องไห้แบบเงียบ ๆ แบบนางเอก แบบน่าสงสาร แบบน่าทะนุถนอม แบบที่ผลดาไม่อาจทำได้ “ก็เขาเป็นแม่ของลูกพี่” “แต่หนูเป็นเมียพี่!” ผลดาตวาดขึ้นมาอย่างเหลืออด “พวกแกเอะอะอะไรกัน!” เสียงมีอำนาจของเจ้าสัวใหญ่แห่งตระกูลหลี่ดังขึ้น ร่างสูงใหญ่ดูแข็งแรงกว่าวัยใกล้ 70 ปีของชายชาวจีนผมขาวหน้าตาเกลี้ยงเกลามีราศีปรากฏขึ้นที่ประตูทางเข้าบ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านหนึ่งในหลายหลังของเขตพื้นที่ 50 ไร่ของตระกูลลี้ไพพงศ์ เจ้าสัวเทียนสร้างบ้านหลังนี้ไว้เพื่อเป็นของรับขวัญสะใภ้ใหญ่ของตระกูลโดยไม่คิดมาก่อนว่าลูกคนโตจะริมีอนุแบบพ่อ “อาปา... คือ... ผม...” ทวีปเริ่มอึกอัก ไม่รู้จะตอบพ่อว่าอย่างไรดี เขาเหลือบเห็นแม่ของเขาเดินตามหลังพ่อเข้ามาจึงส่งสายตาอ้อนวอนไปให้แม่ช่วย “ทะเลาะกันเรื่องที่เป็นข่าวอยู่ใช่ไหม? พวกนักข่าวรู้ได้ยังไงว่าแกทำเรื่องงามหน้า ลิตาก็เด็กในบ้านเราแท้ ๆ หรือมีคนในบ้านไปปล่อยข่าว?” เจ้าสัวเทียนเดินมานั่งตรงโซฟาตัวใหญ่ข้าง ๆ ลูกชายทำให้ลิตาต้องย้ายไปนั่งตรงพื้นแทนทันที “ลิตาไปเอาเก้าอี้มานั่งก่อนเถอะ กำลังท้องกำลังไส้ นั่งพื้นไม่ดีหรอก” ลินจงรีบบอกว่าที่ลูกสะใภ้อีกคนทันที ถึงเธอจะไม่ชอบใจนักที่ลูกชายคว้าเด็กในบ้านมาเป็นเมียน้อยแต่อย่างไรเสียในท้องลิตาก็คือหลานเธอดังนั้นเธอไม่กล้าปล่อยให้หลานเธอเป็นอะไรไปแน่ ทวีปรีบเดินไปลากเก้าอี้อีกตัวตรงมุมห้องมาให้ลิตานั่งทันที ไม่ปล่อยให้คนรักต้องจัดการเอง ทุกอากัปกิริยาของเขาถูกผลดาผู้เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายจับจ้องไม่วางตา “อาโจว แกจะเอายังไง? จะรอให้ลิตาคลอดลูกแล้วรับเลี้ยงเด็กให้อยู่ในฐานะลูกของแกกับหนูผักหรือจะหย่ากับหนูผัก?” เจ้าสัวเทียนตรงเข้าประเด็นทันที “แต่ถ้าหย่ากับผัก... ตอนนี้กำลังใกล้เวลาจะเลือกคนรับตำแหน่งรองคณบดีแล้ว มันจะมีผลต่อภาพลักษณ์ของโจวหรือเปล่าคะเจ้าสัว?” ลินจงถามขึ้นมาอย่างห่วงใยในอนาคตของลูก “มีแล้วไง? มันทำตัวเองนี่หว่า ตอนพ่อแม่หนูผักเสียฉันรับปากเองว่าจะดูแลลูกสาวเขาเป็นอย่างดี จะให้แต่งงานกับลูกชายฉัน จะเลี้ยงดูไม่ให้ตกทุกข์ได้ยาก แต่ลูกชายฉันมันเลวเอง ทำไงได้” เจ้าสัวเทียนกล่าวเสียงหนักแน่น ไม่ใจอ่อนให้ลูกชายเลยสักนิด “อาปา... แต่อาปาก็มีเมียตั้งหลายคนไม่เห็นต้องหย่ากับใครเลย” ทวีปทักท้วงผู้เป็นบิดา “ก็ทุกคนรู้ ทุกคนยอมรับ ตอนฉันรับลินจงมาเป็นเมีย อาเหมยเองก็เป็นคนยุให้ฉันแต่งเมียน้อยเพราะไม่มีลูกให้ฉันเสียที แต่ของแกไม่เหมือนกัน แกเอาเด็กในบ้านเป็นเมียไม่ได้ถามหนูผักก่อน แล้วสมัยนี้ก็ไม่เหมือนสมัยก่อน ความคิดของผู้หญิงสำคัญพอ ๆ กับความคิดของผู้ชาย แกจะมาทำตัวเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านไม่ได้” เจ้าสัวเทียนสอนลูกชายคนโตแบบไม่ไว้หน้า “แต่... โจวกับผักก็แต่งงานกันมาตั้งสองปี ผักเองก็ไม่มีลูกให้โจวเหมือนกันนะคะ” ลินจงที่นั่งข้างสามีท้วงขึ้นมาเสียงเบาแล้วเหลือบไปมองผลดาผู้ซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานสาว เธอรักหลานคนนี้มากอยู่ แต่ถ้าเทียบกันแล้วกลับรักลูกชายมากกว่าหลายเท่า และที่สำคัญเธอยังติดจะสงสารลิตาผู้มีชะตากรรมเดียวกับเธออยู่นิดหน่อย... ชะตากรรมเมียน้อยที่ดันมีลูกก่อนเมียหลวง พอคุณอาลินจงเอ่ยอ้างถึงการไม่มีลูกผลดาก็แอบเหลือบมองหน้าสามีของเธอ เขาเองก็หลบตาเธอ รู้ดีสินะว่าเพราะใครหนูถึงไม่มีลูก? หนูแต่งงานตั้งแต่อายุ 20 เพราะพ่อแม่ที่แก่เฒ่าโรครุมเร้าอยากให้หนูฝากผีฝากไข้กับใครสักคน พ่อและแม่พร้อมจะยกทั้งหนูและสมบัติให้กับคนที่ดูแลหนูได้ เจ้าสัวเทียนรับปากพ่อกับแม่ว่าจะให้หนูแต่งงานกับลูกชายของท่าน ตอนนั้นพี่โจวกำลังเรียนต่อปริญญาเอกที่เมืองนอกแต่อาปาเรียกกลับมาให้แต่งงานกับหนูก่อน พี่โจวเองไม่ได้แตะต้องหนูเพราะบอกว่าหนูยังเด็ก พอหนูบินไปเยี่ยมที่อังกฤษพี่เขาก็ให้นอนแยกห้องกัน พอกลับมาเมืองไทยพี่เขาก็นอนแยกห้องกับหนู ใครมันจะไปรู้ว่าที่พี่เขาให้นอนแยกห้องเพราะอีกห้องที่เขาแยกไปนอนมันมียัยลิตานอนอยู่ด้วย แล้วคิดดูสิ... หนูเป็นครกที่ไม่โดนสากตำเลยนะคะ! ครกไม่มีสากตำแล้วพริกในครกมันจะแหลกออกมาเป็นน้ำพริกได้ไหมเอ่ย คุณอาลินจง? * ผลดา อ่านว่า ผะ-ละ-ดา แปลว่า ได้ผล *