Chapter 2: กินของในชาม มองของในหม้อ
2112 คำ
"งั้นก็หย่า! หย่าให้สิ้นเรื่องสิ้นราว หย่าเสร็จให้หนูผักเอาสมบัติของตัวเองกลับไปและเอาส่วนที่ฉันจะให้เป็นมรดกของอาโจวไปด้วยครึ่งหนึ่ง” เจ้าสัวเทียนนิ่วหน้าแล้วบอก
“ว้าย! ไม่ได้ค่ะเจ้าสัว คือ... โจวใกล้จะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว แล้วข่าวบ้านั่นก็ดันออกไปด้วยว่าโจวข่มขืนเด็กถ้ามีข่าวเรื่องหย่าตอนนี้ก็เหมือนเป็นการซ้ำเติมโจว เรารอให้ข่าวซาค่อยหย่าดีไหมคะ? หรือผักว่ายังไงจ๊ะ?” ลินจงเสนอสามี ไม่อยากให้ลูกชายต้องเสียสิทธิ์มากมายในสมบัติเจ้าสัวอีกทั้งยังเสียสมบัติของเมียและหน้าที่การงานไปพร้อมกัน
ผลดาเม้มริมฝีปากแน่น รักเขาก็สุดรักแต่ตอนนี้ความรักมันมีความแค้นแน่นอกปนอยู่ด้วย
“หนูอยู่ในฐานะเมียในนามให้พี่โจวก็ได้ค่ะ เห็นแก่อาปาและคุณอาลินจงหนูจะยังไม่หย่าเป็นเวลาสามเดือน แต่สัญญาที่อาปาเคยให้ไว้กับพ่อและแม่หนู อาปาก็ต้องทำตามนั้นด้วย...” ผลดาพูดออกมาเสียงเด็ดขาด น้ำตาที่ไหลออกมามันยังไม่หยุด แต่เธอพยายามกลั้นสะอื้นอย่างเป็นที่สุด ไม่ให้พวกเขาเห็นความอ่อนแอของเธอ โดยเฉพาะนังเด็กลิตานั่น
เห็นหน้าใส ๆ ต้องอ่อยพี่โจวตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยแหละเขาถึงไม่ยอมแตะหนูเลยตลอดสองปีนี้ แรดตั้งแต่นมเพิ่งตั้งเต้า!
“หือ? หนูผักจะให้ฉันรักษาสัญญาเรื่องอะไร?” เจ้าสัวเทียนขมวดคิ้วแล้วทำหน้าสงสัย
“ก็เรื่องที่จะให้ลูกชายของอาปาแต่งงานเป็นสามีดูแลหนูไปชั่วชีวิตไงคะ พอครบสามเดือนแล้วหนูจะหย่าและแต่งงานใหม่กับลูกชายคนอื่นของอาปาทันที ตอนนั้นพี่โจวคงได้รับตำแหน่งรองคณบดีเรียบร้อย เด็กในท้องของลิตาก็ใกล้คลอด หนูหย่าให้ตอนนั้นทั้งพี่โจวและลิตาก็จดทะเบียนแต่งงานรับรองบุตรกันได้ไม่มีปัญหา เด็กที่เกิดมาจะได้ไม่ต้องเป็นลูกนอกสมรส” ผลดาเช็ดน้ำตาออกแล้วพูดเสียงเด็ดเดี่ยว
สามพ่อแม่ลูกตระกูลลี้ไพพงศ์มองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อผลดาพูดถึง ‘ลูกชายคนอื่น’ ของท่านเจ้าสัว
“แต่... ลูกชายของเจ้าสัวอีกสองคนเขา...” ลินจงเปรยขึ้นมาเหมือนมีเรื่องราวบางอย่างอยากจะเตือนหลานสาวแต่กลับถูกเจ้าสัวเทียนขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ลูกชายอีกสองคนของฉันก็ไม่เลว หนูผักเคยเล่นกับพวกมันตอนเด็ก ๆ ด้วยนี่นา และถ้าหนูผักเปิดใจทำความรู้จักหนูอาจชอบพวกมันมากกว่าที่หนูชอบอาโจวเสียอีก”
“แต่อาปา... ไอ้สองคนนั่นมัน...” ทวีปประท้วงพ่อทันที
“สองคนนั้นจะเป็นยังไงหนูผักจะตัดสินใจเอง แกไม่ต้องยุ่ง แต่หนูผักแน่ใจนะว่าอยากเปลี่ยนสามีจากอาโจวเป็นลูกชายคนอื่นของฉัน?” เจ้าสัวเทียนถามสะใภ้ใหญ่เพื่อความมั่นใจอีกที
“หนูมั่นใจค่ะอาปา หนูไม่ต้องการสมบัติของอาปา ดังนั้นหนูไม่ได้ต้องการเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูล หนูแค่ต้องการความเอาใจใส่ การดูแล และความรัก... ที่พี่โจวให้หนูไม่ได้” ผลดาตอบ น้ำเสียงมั่นคง
“แต่... อาว่าหนูรอเวลาเหมาะ ๆ หย่ากับโจวแล้วค่อยหาผู้ชายอื่นดี ๆ สักคนดีกว่าไหม?” ลินจงกล่อมหลานสาว ในใจหวังเพียงว่าระหว่างที่ผลดายังไม่หย่าขาดสาวน้อยจะทำใจยอมรับเมียน้อยอย่างลิตาได้และเปลี่ยนใจอยู่ในฐานะเมียหลวงของลูกชายเธอต่อไป
“ไม่ค่ะ หนูตัดสินใจแล้วว่าหนูต้องการให้ลูกชายเจ้าสัวเทียนมาดูแลชีวิตหนูเท่านั้น หากพี่โจวไม่พร้อม ลูกชายคนอื่นของอาปาก็ต้องมาดูแลหนูแทนตามสัญญาที่อาปาเคยให้ไว้กับพ่อแม่หนูก่อนตาย” ผลดาตอบแล้วลุกขึ้นยืน ยกมือกระพุ่มไหว้ลาพ่อแม่สามีแล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองอันเป็นที่ตั้งห้องนอนของเธอทันที
ในเมื่อพี่โจวไม่รักเธอ เธอจะหลบลี้หนีหน้าไปที่อื่นให้พวกเขาเสวยสุขกันได้อย่างไร? เธอเป็นคนดีมามากพอแล้ว ต่อไปนี้เธอจะเป็นนางร้ายบ้าง เธอจะอยู่ในตระกูลลี้ไพพงศ์คอยตามรังควานให้พี่โจวกับนังเด็กลิตามันไม่สบายใจให้มันรู้สึกถึงบาปกรรมที่ทำไว้กับเธอให้จงได้
*****************************
ร่างอรชรขาวผ่องใต้แสงจันทร์ที่นอนหมดแรงเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงไม่ได้ทำให้หลี่เชียนใจเต้น สิ่งที่ทำให้เขาใจเต้นกลับเป็นข้อความทางอีเมลจากผู้เป็นพ่อที่ส่งมาบอกเล่าเรื่องราวน่าเหลือเชื่อ
‘อาโจวมีเมียน้อย ท้องได้ห้าเดือนแล้ว รีบกลับมาช่วยฉันจัดการปัญหาหน่อย เมียอาโจวจะหย่าแต่ทวงสัญญาว่าฉันต้องให้ลูกชายแต่งงานด้วย ถ้าแกกับอาอิงกลับมา ฉันจะยกสมบัติที่เป็นส่วนของพวกแกคืนให้เหมือนเดิม พวกแกอยากทำอะไรฉันก็จะตามใจ ไม่ขัดขวางอีกแล้ว พวกแกออกจากบ้านนานเกินไปแล้ว กลับบ้านได้แล้ว’
เจ้าสัวเทียนไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมว่าต้องการให้ลูกชายทั้งสองแก้ไขปัญหาอย่างไรและประโยคนั้นไม่ได้ทำให้หลี่เชียนใจเต้น ประโยคที่ทำให้เขาใจเต้นคือประโยคที่ว่า ‘เมียอาโจวจะหย่า’ ต่างหาก
พี่สะใภ้ของเขาตัวเล็ก ๆ น่ารัก อายุน้อยกว่าเขาไปหลายปีและแน่นอนว่าอายุน้อยกว่าหลี่อิงน้องชายคนละแม่ของเขาด้วย แค่คิดถึงหน้าเธอเขาก็ต้องคลี่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
นิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มกดปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เขาถอนหายใจเล็กน้อย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาอย่างหนุ่มแดนมังกรดูเคร่งขรึม ดวงตาเรียวคมชี้ขึ้นเหมือนตาเสือมีประกายฉลาดเฉลียวปนดุร้ายและตอนนี้ก็เหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยืดร่างเปล่าเปลือยบึกบึนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปสะกิดร่างเปลือยเปล่าแน่นกล้ามอีกร่างหนึ่งที่กอดก่ายอยู่บนร่างแบบบางขาวนวลเนียนของหญิงสาวผมสั้นหน้าสวยที่หลับอยู่
“อาอิง ตื่นเร็ว กูกับมึงต้องกลับบ้าน” เขาพูดเสียงกระซิบกระซาบ เกรงจะทำให้เจ้าของร่างงามที่หลับอยู่ต้องตื่นกลางดึก
“หือ? อะไรกันเฮียเชียน? บ้านเราไม่ได้ไกลขนาดนั้น นอนค้างห้องราเชลก่อนสิ พรุ่งนี้ค่อยกลับไปแต่งตัวแล้วออกไปทำงานก็ได้” หลี่อิงงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วบอกพี่ชาย
“กูไม่ได้หมายถึงบ้านเราในฮ่องกง กูหมายถึงบ้านเราที่ไทย” หลี่เชียนตอบน้องชายแล้วเริ่มหยิบเสื้อผ้าที่ถอดกองอยู่บนพื้นก่อนเกมรักอันร้อนแรงจะเกิดขึ้นมาสวมกลับทีละชิ้น
“หือ? แต่อาปา... อาปาบอกจะตัดพ่อตัดลูกกับพวกเราแล้วนี่ แล้วงานของเฮียที่นี่ล่ะ? เฮียจะทิ้งไปเลยเหรอ?” หลี่อิงถามพี่ชายแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขาเพิ่งเรียนจบปริญญาเอก ยังไม่ได้เริ่มหางาน ดังนั้นไม่น่ามีปัญหา แต่พี่ชายของเขาทำงานเป็นหัวหน้าวิศวกรโครงสร้างในบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่ หน้าที่การงานถือว่าใหญ่โตพอตัว
หลี่เชียนหันมามองน้องชายที่นั่งบนเตียงด้วยสายตาที่มีแววสนุกสนานปนอยู่ น้องชายของหลี่เชียนคนนี้หน้าตาสะอาดสะอ้านหล่อเหลาดูอ่อนเยาว์และมีแววซุกซน ใบหูขวาใส่ต่างหูทองยาวดูราวกับนักร้องไอดอลก็ไม่ปาน ผิวขาวผ่องเหมือนหยกเนื้อดี บนข้อมือมีรอยสักรูปนกอินทรีสีดำเข้ากับชื่อ อิง **ที่แปลว่านกอินทรีของเขา หากมองผิวเผินแล้วบอกว่าหลี่อิงอายุเพียงยี่สิบคนก็คงหลงเชื่อ ทั้งที่ความจริงอายุย่าง 29 ปีนี้แล้ว
“อาปาส่งเมลมา บอกว่ามีเรื่องจะให้ช่วย อาปาจะแบ่งสมบัติให้พวกเราเหมือนเดิมถ้าช่วยแก้ปัญหาของอาปาได้ มึงคิดดูว่างานวิศวกรที่นี่กับสมบัติของอาปาอันไหนดีกว่ากัน? ถ้าเรากลับไปช่วยอาปา บริษัทอสังหาริมทรัพย์ บริษัทก่อสร้าง หรือแม้กระทั่งธุรกิจนำเข้ารถยนต์หรูก็จะเป็นของพวกเราสองคนด้วย มึงเพิ่งเรียนจบปริญญาเอกพอดี เริ่มเข้าไปบริหารงานได้แล้ว” หลี่เชียนบอกน้องชายพลางก้มตัวลงหยิบเสื้อผ้าของหลี่อิงแล้วโยนส่งให้เขาเป็นการบังคับให้หลี่อิงลุกขึ้นมาแต่งกายภายในตัว
"หือ? เฮียเนี่ยนะสนเรื่องเงินเรื่องทอง? แล้วเฮียเนี่ยนะแค่อาปาส่งเมลมาบอกให้กลับไปช่วยก็ยอมแต่งตัวกลับบ้านแล้ว? ทั้ง ๆ ที่มีราเชลนอนแบรอให้เย่อต่อทั้งคืนเนี่ยนะ?” หลี่อิงเริ่มแต่งตัวบ้างแล้วถามคนเป็นพี่ด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ
“เออ! กูนี่แหละจะกลับบ้านเพราะเมลที่อาปาส่งมาฉบับเดียว แล้วถ้ามึงได้อ่านเมลของอาปามึงก็ต้องอยากกลับเหมือนกัน เชื่อกูสิ” หลี่เชียนรูดซิปกางเกงยีนขึ้นแล้วมองหากระดาษเพื่อที่จะเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้ราเชลที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ หมดเรี่ยวแรงเพราะโดนเขากับไอ้น้องชายหน้าอ่อนแต่ประสบการณ์ไม่อ่อนปรนเปรอจนแทบเดินไม่ไหว
‘ขอบคุณสำหรับคืนดี ๆ และเซ็กซ์ดี ๆ หวังว่าคุณจะได้เจอคนที่ใช่สำหรับคุณโดยเร็ว
หลี่เชียน’
ชายหนุ่มหน้าหล่อจัดจรดปากกาเขียนข้อความสั้น ๆ ทิ้งไว้ให้คู่ขาชั่วคราวเป็นภาษาจีน
“จริงอะ? ผมชักอยากรู้เสียแล้วสิว่าทำไมอาปาอภัยให้พวกเราง่าย ๆ เวลาผ่านไปยังไม่ถึงห้าปีดีก็คิดถึงลูกชายเสียแล้วเหรอ? นึกว่าอาปาจะหลงอยู่แต่กับเฮียโจวจนลืมไปแล้วว่ายังมีลูกชายอีกสองคน” หลี่อิงพูดประชดประชันถึงพ่อของตัวเองแต่มือก็ขยับแต่งตัวไปด้วยไม่มีติดขัด
หลี่เชียนอมยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะฟอร์เวิร์ดเมลที่เจ้าสัวเทียนส่งมาไปให้น้องชายคนละแม่
หลี่อิงเปิดโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วอ่านเนื้อหาที่คนเป็นพี่ส่งมาให้ก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้เหมือนที่พี่ชายเขาทำก่อนหน้านี้
“เฮียโจวนี่มันลูกเจ้าสัวเทียนชัด ๆ แม่ง... มีเมียน้อยด้วยว่ะ แบบนี้แสดงว่าเมียหลวงของเฮียโจวก็...” หลี่อิงยิ้มไปพูดไป ในใจเขาเห็นภาพเด็กหญิงวัยสี่ขวบตัวอ้วนกลมที่เคยวิ่งมาหาเขาพร้อมลูกอมหลากสี แบ่งปันลูกอมกับเขาก่อนจะวิ่งกลับไปหา ‘พี่โจว’ ของเธอทันทีที่เขาเรียก ราวหมาน้อยวิ่งกลับไปหาเจ้าของ ไม่สนใจหมาตัวอื่นที่อยากจะชวนเล่นด้วยเต็มที
ทั้งหลี่เชียนและหลี่อิงถูกเจ้าสัวเทียนตัดขาดมาได้หลายปีก่อนจะได้ข่าวว่าหลี่โจวถูกจับคลุมถุงชนไปกับสาวน้อยผลดาหรือยัยเด็กอ้วนกลมที่พวกเขาเคยอยากเล่นด้วยใจจะขาดแต่เด็กหญิงกลับวิ่งตามแต่หลี่โจวจนพวกเขาถอดใจ แล้วมาวันนี้โชคชะตากลับพลิกผัน ยัยเด็กอ้วนกลมถูกยกตำแหน่ง ‘เมียหลวง’ ให้อย่างไม่เต็มใจถึงขั้นเจ้าสัวเทียนต้องรบเร้าให้พวกเขากลับไปช่วยกู้หน้าแก้สถานการณ์
“ยัยเด็กนั่นไม่ยอมไอ้โจว เท่าที่อ่านดูก็รู้ว่าจะขอหย่าแล้วขอแต่งใหม่กับลูกชายอาปาคนอื่นแทน ซึ่งคือ... กูกับมึง”
“เหอะ! กินของในชาม มองของในหม้อ เฮียโจวมีเมียแล้วยังคิดมีเมียน้อยอีกเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าสัวเทียนหรือไง? นี่มันยุคไหนสมัยไหนกันแล้ว?” หลี่อิงท่องสุภาษิตจีนเปรียบเปรยว่าพี่ชายคนโตของตัวเองแล้วติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย
“ใช่... ดังนั้นกูกับมึงต้องรีบกลับไปไทย ไปเคลมเอาเมียหลวงไอ้โจวมาเป็นเมียเรา!”
- ผู้เขียน
