ตอนที่ 4 รอยรักที่เธอฝากไว้
1055 คำ
ชัยวัฒน์หัวเราะลั่น เพื่อนในกลุ่มอมยิ้มไม่กล้าเยาะเย้ย กรกาญจ์ใช่ย่อยที่ไหนอาละวาดมาแล้วคงไม่มีใครห้ามทัพ
“ตลกหรือไง ไอ้วัฒน์!”เสียงหวานเริ่มแข็ง
“เปล่านะกุ้ง แกไม่ต้องไปเครียดหรอก ฝึกมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ไว้ดีแล้วครั้งหนึ่งในชีวิต ได้รู้ว่าเป็นยังไงแล้วถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมาอีก”อธิบายให้เพื่อนเข้าใจ
“อืม เราเข้าใจแล้ว”ตวัดสายตามองปันนา “ยัยปันชอบใจใหญ่เลย ขนาดขาเจ็บยังยืนเต้นได้”
“ก็นะ นั้นเค้าขาแดนซ์เลยล่ะ”
ร่างสูงใหญ่ดวงตาเรียวคม คิ้วเข้มตรงปลายตวัดขึ้น เสี้ยวหน้าคมเข้มสันกรามโค้งชัด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป สวมเชิ้ตสีดำพับศอก กางเกงสแลคสีน้ำตาลรองเท้าเข้ากัน ก้าวเข้ามาด้านในร้าน แล้วนั่งลงที่โต๊ะประจำมีบริกรคอยบริการอย่างดี ตินสูรณ์กวาดสายตามองนักท่องราตรีภายในร้านตนเอง จุดนี้สามารถมองเห็นบรรยากาศอย่างชัดเจน
น้ำสีอำพันราคาแพงถูกวางไว้บนโต๊ะ บริกรทำหน้าที่ชงให้กับเจ้านาย สาวสวยประจำร้านสองคนนั่งขนาบข้าง คอยซบอิงเธอยินดีที่ได้ให้บริการชายคนนี้ภายในใจต่างวาดหวังจะได้เป็นสาวในสต๊อกมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ ท่อนแขนโอบไหล่สองสาว ดวงตาสะดุดกับใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโต ผมหยักศกสยายเคลียแผ่นหลัง ผิวขาวเนียนลออดูโดดเด่นอย่างชัดเจนจากผู้อื่นแม้อยู่ในชุดนักศึกษาก็ตาม ต้องใช้เงินสักเท่าไหร่เธอถึงจะยอมขึ้นเตียงกับเขา
“ราวิทย์!”ตินสูรณ์ส่งเสียงเรียกลูกน้อง
“ครับ”
“ผู้หญิงคนนั้นฉันถูกใจ”ราวิทย์มองตามสายตาเจ้านาย ผาดเดียวก็รู้ว่าใครเพราะดูโดดเด่นจนเห็นได้ชัดเจน
“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ”บอดี้การ์ดเดินออกมา
เหมือนเช่นทุกวันหากเจ้านายถูกใจสาวใดจะขอซื้อด้วยเงิน และเขาเป็นคนทำหน้าที่ติดต่อกับสาวๆ เหล่านั้น ไม่เคยมีใครปฏิเสธหากเห็นใบหน้าของเจ้านายชัดเจน ก็ออกจะหล่อเหลาแถมชื่อเสียงยังโด่งดัง ราวิทย์เดินตรงไปยังกลุ่มนักศึกษา ปันนาเบิกตากว้างใบหน้าเริ่มซีดเผือดเมื่อคุ้นหน้ากับชายที่กำลังเดินมา รีบวางแก้วเหล้าลงไปยืนข้างกายกรกาญจ์ทันที
“สวัสดีครับ”ราวิทย์ก้มศีรษะท่าทีสุภาพ
กรกาญจ์ชะงักจ้องมองด้วยความแปลกใจ ชำเลืองมองทางปันนาเห็นสีหน้าเพื่อนไม่สู้ดี ชายคนนี้เป็นใครแล้วเขาต้องการอะไร
“สวัสดีค่ะ”ปันนายกมือไหว้เพราะเห็นว่าเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
“พอดีผมมีเรื่องอยากจะตกลงกับคุณสักหน่อยครับ”
หญิงสาวงุนงงใช้นิ้วชี้ตนเอง ราวิทย์พยักหน้าเพื่อเป็นสัญญาณตอบรับ
“มีอะไรเหรอคะ?”
เพื่อนในกลุ่มเริ่มให้ความสนใจ
“เจ้านายผมต้องการคุณคืนนี้ ผมให้คุณหนึ่งแสนตกลงไหมครับ”
สิ้นเสียงกรกาญจ์คว้าแก้วเหล้าจากมือชัยวัฒน์สาดลงไปบนใบหน้าอีกฝ่ายทันที ราวิทย์ชะงักหันกายกลับสาวเท้าเข้าหาเจ้านาย หยุดยืนต่อหน้าตินสูรณ์
“นี่คือคำตอบของผู้หญิงคนนั้นเหรอ”ตินสูรณ์ถาม
“ใช่ครับ”
เจอคนเล่นตัวเอาเสียแล้ว อยากรู้นักว่าใครมันจะไม่แพ้อำนาจเงินบ้าง ชำเลืองมองทางนักศึกษาที่ตนถูกใจเห็นกำลังเก็บข้าวของเหมือนกำลังจะออกจากร้าน คงต้องให้เห็นหน้ากันเด่นชัดเสียหน่อยเพื่อจะช่วยให้เธอตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ร่างสูงลุกยืนปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่สองเพื่อโชว์มัดกล้าม ก้าวเดินหยุดยืนต่อหน้านักศึกษาในกลุ่มนั้น แววตากรุ่มกริ่มรอยยิ้มทรงเสน่ห์ถูกนำมาใช้
“สวัสดีครับ”เอ่ยทักกรกาญจ์
กรกาญจ์เชิดหน้าเมินมองทางอื่น พยุงเพื่อนเพื่อออกจากร้าน เธอไม่ชอบผู้ชายนิสัยทรามแบบนี้เลย เพียงแค่มีเงินนึกจะหยามเกียรติใครก็ได้ ปันนาหลบตากายสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น
“คุณปันนา เมื่อไหร่... พ่อคุณจะนำเงินมาใช้หนี้ผม”เสียงเข้มกดต่ำถามย้ำ ปันนาสะดุ้ง
ปันนาหันกายมาทางเจ้าหนี้ของบิดา ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาโดยตรง มือไม้จับกันไปมากำลังสั่นระริก
“คุณตินสูรณ์ต้องการอะไรหรือคะ?”ปันนาถามเสียงสั่น
“ไม่เอาน่าคุณปันคุณก็รู้ว่าผมต้องการอะไร”ไม่วายชำเลืองมองมาทางกรกาญจ์อีกครั้ง
“ไม่ได้นะคะ กุ้งเป็นเพื่อนปัน!”
คนอย่างปันนาไม่มีวันขายเพื่อนเด็ดขาดเธอชวนเพื่อนมาที่นี่เพราะต้องการช่วยดูแลเธอเธอไม่ต้องการให้เพื่อนต้องมาลำบาก ต่อให้ตินสูรณ์จะทวงหนี้หรือทำร้ายเธอก็จะไม่มีวันให้เพื่อนต้องมารับเคราะห์แทนเธอหรอก
“ผมแค่มาทำข้อตกลงกับเพื่อนคุณเท่านั้น คุณปันไม่ต้องกลัวหรอกครับ”
แม้น้ำเสียงของเขาจะไม่ดุดัน แต่สายตากับท่าทางเหมือนการคุกคาม มองปันนาแล้วรู้สึกสงสาร เธอเกลียดที่สุดเลยหน้าตาก็ดีแต่ทำไมนิสัยเลยทรามเช่นนี้ กรกาญจ์ใช้ตนเองบังเพื่อนสบตาไม่ลดละ
“คุณต้องการอะไร!”กรกาญจ์ถามแววตาแข็งกร้าว
“ผมให้ลูกน้องมาบอกความต้องการของผมแล้วไงครับ”
“แต่ฉันไม่ต้องการ”
“คุณต้องการเท่าไหร่ผมยินดีจ่าย”
“ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการยังไงล่ะ!”ตวาดลั่นด้วยความไม่พอใจ นี่เขาจะดูถูกกันไปถึงไหน
“งั้นไม่เป็นไร ผมขอตัวเพื่อนคุณไปแทนก็แล้วกัน!”คว้าเรียวแขนปันนากระชากให้เดินตาม คนถูกลากหันมองเพื่อนน้ำตาคลอ
กรกาญจ์รีบคว้าท่อนแขนเพื่อนยื้อไว้มั่นไม่ยอมปล่อย แค่มีเงินก็คิดว่าตนมีอำนาจล้นฟ้า น่ารังเกียจจริงๆ ผู้ชายคนนี้
“อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ!”
เพื่อนในกลุ่มขยับเข้ามาจะช่วย แต่ถูกราวิทย์และการ์ดของร้านกันเอาไว้
“กุ้งปล่อยเราแล้วรีบกลับบ้านไปซะ!”ปันนาตะโกนบอก
“ไม่ปัน เราจะช่วยปันให้ได้!”
- ผู้เขียน
