หลายวันมานี้ทุกอย่างรอบตัวไร้ชีวิตชีวาไปโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองให้คงที่ไม่ได้เลย นับตั้งแต่วันที่ตัดสินใจว่า...จะไม่ไปหาพอวาที่หมู่บ้านนั้นอีก ป่วยการ ป่วยใจ ในเมื่อเธอไม่ได้ยินดียินร้ายกับความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่น้อย ทุ่มเทเท่าไหร่ก็เหมือนทุ่มทิ้ง ไร้ค่าจนน่าใจหาย...
“ไอ้ยอด!! กูบอกให้มึงไปช่วยเซ้งตัดฝืน มึงมายืนทำห่าอะไรตรงนี้!!” ร่างใหญ่แบกปืนเดินดุ่มๆ ตรงไปยังลูกน้องที่กำลังยืนโด่ มองเขาด้วยความงุนงง
“แต่เมื่อกี้ผู้กองเปลี่ยนคำสั่งบอกให้ผมไปหุงข้าวนะครับ”
“แล้วทำไมมึงไม่รีบหุง กูหิวจนจะกินช้างอยู่แล้ว!!!”
“อ้าว!” ยอดเกาะหัว ทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ สามสี่วันมาแล้วที่ใครทำอะไรก็ไม่ถูกใจสุริเยนทร์ไปเสียทุกอย่าง ใช้ให้ไปข้างหน้า พอไปข้างหน้าเขาถามทำไมไม่ไปข้างหลัง ทั่งค่ายพาลชุลมุนเกร็งเครียดไม่รู้จะวางตัวกันอย่างไร
“ยังไม่ไปอีกเดี๋ยวกูเตะให้”
“ครับไปครับผู้กอง...” ย
