จบคำทั้งสองก็ยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมด เป็นพิธีอันเรียบง่ายธรรมดาอย่างยิ่ง ไม่มีการจุดธูปเทียนเซ่นไหว้เทพเจ้า ไม่มีสักขีพยานใดๆ ทว่าความจริงจังในคำสัตย์สาบานของคนทั้งสองนั้นหาได้ธรรมดาไม่
“เสี่ยวเทียนเจ้าแค่บอกว่าจะเป็นพี่น้องกับข้าเท่านั้นรึ? ไม่คิดสัญญาว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันบ้างหรือ? พี่ชายน้อยใจยิ่งนัก” หลังจากดื่มชาสาบาน หยางต้าหลงก็พูดตัดพ้อพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตา แสดงงิ้วได้อย่างน่ามันไส้ยิ่งนัก
“ท่านอย่าได้ดูเบาคำว่าพี่น้องของข้าเชียวนะขอรับ” เด็กน้อยกล่าวเรียบๆ พลางจัดแจงรินชาให้ตัวเองอย่างไม่เกรงใจ แล้วก็หลับตาพริ้มจิบชาอย่างรื่นรมย์
“จากนี้ไปเรียกข้าว่าพี่หลง แล้วอย่าได้ไปบอกใครเรื่องแซ่ของข้าเชียว” หยางต้าหลงยื่นถ้วยชาของตนให้เด็กน้อยช่วยรินให้ ไม่ถือสาท่าทางไร้มารยาทของน้องชายคนใหม่แม้แต่น้อย แท้จริงแล้วเขาพอใจมากทีเดียวที่น้องชายของเขาผู้นี้มีขวัญกล้าไม่เบา
“พี่หลง ตระกู
