ใบหน้าที่มีแววครุ่นคิดพาดผ่านพอได้ให้เห็น ยิ้มรับแล้วเอ่ยขึ้น “อืม ไว้พระเถอะ” รับไว้พร้อมช้อนสายตามองลูกชาย ที่ยังยืนค้ำหัว อีกทั้งไม่คิดไว้พ่อแม้แต่น้อย หากแต่ไม่ได้โกรธเคืองหรือคิดมาก เพราะเรื่องหนักหนามีมากกว่านั้นที่ต้องให้คนเป็นพ่ออย่างเขาใช้ความคิดอย่างหนัก
“ครับ นั่งลงสิ” เอ่ยรับคนสูงวัย พร้อมขยับเข้าไปใกล้ ยื่นมือดันไหล่ลูกชายเจ้าของบ้านที่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับให้นั่งลงบนเก้าอี้ว่างใกล้ๆกัน อย่างไม่ออมแรงนัก อีกฝ่ายทำท่าเอี้ยวไหล่หนี แต่ก็ไม่สำเร็จ นั่งลงหน้ามุ่ย เหมือนเด็กโดนขัดใจอย่างไรอย่างนั้น
“อย่าขัดคำสั่งผู้ใหญ่ ว่าง่ายๆแหละดี” ขจรนั่งลงบนเก้าอี้ว่างถัดไป พร้อมก้มลงกระซิบเบาๆ อย่างหยามใจ ได้ตาขว้างคาดโทษเป็นรางวัล แต่ขจรไขว้ไหล่ยิ้มรับ ลืมคำสั่งตอนขามาอีกแล้ว ‘ยิ้มและฟัง’
แม้จะเป็นคนไม่เรียบร้อยในสายตาพ่อแม่ตนเองอยู่เป็นประจำ หากแต่กับผู้หลักผู้ใหญ่ขจรมักมือไม่อ่อนและมีสัม
