เสียงอื้ออึง ในสนาม ขจรเดินเลี่ยงออกจากจุดเดิม เพื่อการสนทนาจะได้แน่ชัด หากแต่คนปลายสายเงียบไป อย่างที่เขาเองก็เงียบรอฟังอยู่เช่นกัน จึงถามกลับไปอีกครั้ง “ว่าไงโดม หากไม่มีเรื่องด่วนอะไร นายก็โทร.มาใหม่อีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ”
“อ้าวหรอ งั้นทำไงดีละ ราเชนทร์เพิ่งลง...” โดมไม่รอฟังคำตอบของขจร กรอกเสียงแทรกเข้าไปว่า
“ด่วนมาก ด่วนจริงๆครับ คุณขจรก็รู้หากเรื่องไม่ด่วนจริงๆผมไม่โทร.มารบกวนหรอก ขอให้ผมได้บอกคุณราเชนทร์เถอะครับ”
“ฉันรู้ ไม่มีปัญหา ว่าแต่บอกได้มั้ยว่าเรื่องอะไร” ไม่ใช่ไม่เชื่อสิ่งที่โดมขอ แต่หากไม่ด่วนจริง มีหรือนักบิดในสนามจะไม่เคืองแถมด้วยการอาละวาดฟาดงวงฟาดงา หากใครกล้าขัดจังหวะยามได้อยู่ในที่ ที่ตนเองเป็นอิสระที่สุด
“ได้ครับ เพราะถึงยังไง เรื่องนี้คุณราเชนทร์ก็คงไม่ปิดคุณขจรหรอกครับ” คำตอบที่ได้ ทำเอาขจรอยากรู้ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะ” ยิ่งกว่า
