ออร่าผมเหมือนเจ้าของรีสอร์ตไหม
1020 คำ
เพียะ! เธอตบเพียะไปที่ใบหน้าของเขาแต่ไม่แรงนัก
“โอ๊ย! ตบผมทำไมเนี่ย”
“ก็คุณ... มองหน้าอกฉัน” เธอว่าก่อนจะเอามือปิดหน้าอก
“เอ้า! โผล่ออกมาให้มองก็มองสิ ผมเป็นผู้ชายนะ”
“อ๊าย! อีคุณเชนทร์” เขาก็พูดตรงซะจนเธอกรี้ด แล้วเอากำปั้นทุบตามแขนของเขาเสียเลย ใครมองอยู่ก็เดาไปแล้วคเชนทร์ลูกรักพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์มีแฟนเสียแล้ว
“หันหลังเลย ฉันจะขึ้นจากน้ำ”
“ตอนนี้ล่ะมาทำเป็นอาย” เขาว่าแต่ก็ยอมหันหลังแต่โดยดี จากนั้นจันทรภาก็รีบพาตัวเองขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วก็โน่นแหละวิ่งขึ้นบ้าน เข้าห้องน้ำ ส่วนเขาก็ตามขึ้นไป เล่นเอาเปียกแต่เช้าเชียว
“หนาวโว๊ย! เล่นบ้าอะไรแต่เช้า” เขาตะโกนคำว่าหนาวโว้ยออกมา พร้อมกับบ่นๆ งึมงำด้วยความหงุดหงิด
กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ขณะที่เขาเพิ่งเข้ามาในบ้าน จึงรีบวิ่งไปหยิบขึ้นมารับสาย
“ครับ”
“มีอาหารเผื่อสองที่”
“แหม อยากรู้จนตัวสั่นล่ะสิ ใช้ลูกบังคับเลย สองที่เชียว” คเชนทร์แซว ขณะที่อีกฝ่ายยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์
“ลงไปเล่นน้ำทำไมแต่เช้า” เมื่อปลายสายถามเช่นนี้ เขาก็มองซ้ายมองขวาทันที แต่ก็ไม่แปลกหรอกถ้าพ่อจะรู้จะเห็น
“เอ่อ แบบ”
“แก้ตัวให้ดีๆ นะไอ้เชนทร์”
“มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะ ผมเปลี่ยนเสื้อผู้สักครู่เดี๋ยวไปหาครับ”
“จะรอครับ” เวลาที่พ่อเลี้ยงพูดครับกับคเชนทร์เนี่ย เสียวสันหลังชอบกล ปกติไม่พูดเพราะกับลูกน้องหรอก คเชนทร์คิด ก่อนจะกลับเข้าห้องและอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ ยังไม่ได้อยู่ในชุดทำงานเพราะคิดว่าวันนี้จะเคลียร์กับปัญหาให้จบ ส่วนจันทราภาออกมาในชุดใหม่
คือเสื้อยืดอีกตัวกับกางเกงขาก๊วย ผมเธอยังเปียกและทำได้แต่เพียงมัดจุกเอาไว้
“หิวยัง จะพาไปกินข้าว” เขาบอกแต่ไม่รอให้เธอตอบ ก็หาเดินออกจากบ้าน เธอก็เดินตามอย่างว่าง่าย เช้าๆ แบบนี้คนงาน คนสวน ก็ออกมาทำงานกันเกือบหมดแล้ว เดินผ่านสวนหย่อมไหนคนก็มองจันทรภาเป็นตาเดียว
“เอ่อ ทำไมคนมองฉัน” เธอถามน้ำเสียงอึกอักพลางก้มหน้าเล็กน้อย
“คุณมากับผู้ชายที่หล่อ เท่ และดูดีที่สุดในรีสอร์ตแห่งนี้ไง” คนบ้าอะไรชมตัวเองได้อย่างไม่อาย เธอคิดก่อนจะหันขวับไปมองหน้าเขาพลางเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
“รับความจริงไม่ได้ก็แพ้ไป” เขาพูดจากวนประสาทเสียจริง
“ที่ห้องคุณไม่มีกระจกเหรอ”
“มี ส่องทุกวัน ไม่ส่องจะรู้เหรอว่าตัวเองโคตรหล่อ โคตรเท่”
“เกิดมาเพิ่งเคยเห็น คนบ้าอะไรชมตัวเอง”
“ทีคุณยังชมตัวเองว่าสวย”
“ก็ฉันสวยไหมล่ะ” เธอถามพลางหันมาจ้องเขาอีกรอบ และจังหวะนี้เขาก็หันไปจ้องอัตโนมัติ สายตาของเขาดันมองใบหน้าสวยแบบอึ้งๆ แล้วรีบหันกลับ
“ไง พูดไม่ออกล่ะสิ ฉันสวยมาก”
“เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นคนยอตัวเองนี่แหละ”
“ก็บ้านฉันมีกระจก ส่องทุกวัน” เธอย้อนความเลียนแบบคำพูดของเขา ทว่าต่อปากต่อคำเก่งมาก แสดงว่าอารมณ์น่าจะดีขึ้นแล้วล่ะ ก็ยังดีกว่าทำหน้าเศร้าแล้วร้องไห้แหละน๊า เขาคิด
“แล้วนี่เราจะไปไหนกัน แล้วที่นี่ที่ไหนคะ”
“จะไปกินข้าว ที่โน่น บ้านหลังโน้น” เขาบอกพลางชี้มือไปที่บ้านไม้สักหลังใหญ่สุด
“ที่นี่เป็นรีสอร์ตเหรอคะคุณ”
“ใช่ รีสอร์ต”
“ของคุณหรือว่า...” เธอหยั่งเชิงไปงั้นแหละ แต่ท่าทางเขาก็เหมือน
“ออร่าผมเหมือนเจ้าของรีสอร์ตไหม” เขาแกล้งถามกลับ
“ไม่อ่ะเหมือนคนขับรถมากกว่า”
“พูดงี้ไม่ต้องอยู่บ้านกับผมเลย”
“ก็ดูซิ ใส่เสื้อขาดกางเกงขาด ควรเอามาไว้เช็ดเท้าได้แล้ว”
“อ้าว เสื้อตัวเก่งผม ใครห้ามยุ่ง” เขาว่า กระทั่งเดินมาจนถึงหน้าบ้านของพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ ทว่าเขายังไม่ได้เข้าไป เพราะมีเจ้านายอีกคนยืนดูคนงานตัดหญ้าอยู่ที่หน้าบ้านพอดี จังหวะที่เขาอยู่ในระยะห่าง เธอก็หันกลับมาพอดีเช่นกัน
“อ้าวคุณเชนทร์ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เจ้านายสาวยิ้มแย้มทักทายเสียงหวานพลางมองไปที่คนข้างกายของคเชนทร์ด้วยความแปลกใจ สายตาของเธอมีคำถามและอมยิ้มนิดๆ
“เอ่อ อรุณสวัสดิ์ครับคุณวี คือเอ่อนี่คุณเจ้าขาครับ คุณ... นี่คุณวี” เขาแนะนำทั้งสองให้รู้จัก แต่จันทรภาครุ่นคิด เวลาเขาพูดปกติดูกวนๆ เกรียนๆ แต่เมื่อพูดกับเธอคนนี้ ทำไมคำพูดคำจานุ่มหู ดูอ่อนยวบไปหมด
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ มื้อเช้าพร้อมแล้วค่ะ อาแสนกำลังลงมา เราเข้าไปรอเลยดีไหม”
“ครับ ว่าแต่สองแสนไปโรงเรียนแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ คุณเชนทร์แต่งตัวเหมือนจะไม่ไปทำงาน”
“คือ ผมมีอะไรต้องเคลียร์นิดหน่อยน่ะ”
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะคะ” ว่าแล้วเจ้านายคนงามก็เดินนำไปก่อน จันทรภานึกสงสัยว่าเธอคนนี้เป็นใคร ทำไมสวย แต่ยังดูเด็กอยู่เลย เป็นอะไรกับคเชนทร์หรือเปล่าแต่คิดว่าอีกเดี๋ยวก็คงจะรู้
จากนั้นทุกคนเข้ามายังห้องรับประทานอาหาร ทุกคนเลือกนั่งตามตำแหน่ง ส่วนคุณพ่อสุดที่รักของคเชนทร์ยังไม่ลงมา ทว่าบรรยากาศทำให้จันทรภาอึดอัดเพราะไม่รู้จักใครเลย เป็นคนแปลกหน้า แต่ถูกเชิญให้มารับประทานมื้อเช้าที่นี่ด้วย และนี่คือครอบครัวของเขาอย่างนั้นหรือเปล่านะ เธอคิดพลางก้มหน้า แต่ในจังหวะที่ชวนตะลึงอีกครั้ง คือเจ้าของบ้านในชุดสูทพร้อมทำงานก็เข้ามาพอดี
- ผู้เขียน
