แสนเถื่อนยอดรัก

ไม่ได้คิดสั้น

ส่วนเขาก็นำถ้วยไปล้างและเก็บ ก่อนจะออกมาสำรวจประตูหน้าต่าง แล้วจึงปิดไฟ แต่ก็อดมองไปที่ประตูห้องนอนของตัวเองไม่ได้ มันรู้สึกสงสารจับใจ ไม่คิดว่าเธอจะเจอเรื่องเหี้ยๆ มา อยากเห็นหน้าหญิงชั่วชายโฉดคู่นั้นจริงๆ เลย เขาคิดพลางถอนใจ แล้วดึงโซฟาออกมาให้เป็นเตียงเพื่อจะได้นอนพักผ่อน

ส่วนจันทรภานั้น นั่งอยู่ที่ปลายเตียงนอนของคเชนทร์ มองไปรอบๆ ห้องสูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความหวั่นใจ นี่มันห้องนอนผู้ชายก็จะดูรกๆ สักหน่อยสินะ เธอคิด แต่ก็นึกขอบคุณที่เขาอุตส่าห์ยกห้องให้เธอนอนไปพลางๆ แล้วตัวเองออกไปนอนที่ห้องนั่งเล่น อย่างน้อยเขาก็จิตใจดี

เธอคิด พลางกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น อยากจะเปิดดูความชั่วอีกสักรอบ แต่ไม่ไหวจริงๆ เธอจึงวางโทรศัพท์ลง แล้วลุกเดินไปดูรอบๆ ห้อง บ้านนี้ ห้องนอนนี้ เหมือนรีสอร์ตสไตล์ครอบครัว ห้องของเขามีระเบียงอยู่ฝั่งเดียวกับห้องนั่งเล่น พร้อมกับประตูกระจกเปิดออกไปมองเห็นลำธารด้วย

“บรรยากาศดีนะเนี่ย มีลำธารด้วย” จันทรภาเปิดประตูระเบียงแล้วเดินออกมายืนไปดู ได้ยินเสียงน้ำไหล กับสายน้ำยามค่ำคืน พร้อมกับแสงไฟเหลืองๆ ตามเรือนหลังต่างๆ มันทำให้ผ่อนคลายดีจัง หรือว่าที่นี่จะเป็นรีสอร์ต จริงๆ เธอคิด

“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ก็ขอบคุณนะคะ” จันทรภาได้แต่เอ่ยลอยๆ พลางมองไปเบื้องหน้าแล้วหลับตาลง ยืนอยู่แบบนี้สักพัก แล้วจึงกลับเข้าห้องแล้วปิดประตูระเบียงเอาไว้ดังเดิม พร้อมกับปิดไฟ ค่ำคืนนี้มันช่างโหดร้าย แต่เธอจะผ่านมันไปให้ได้ บอกตัวเองว่าดีแล้วที่รู้ความจริงในตอนนี้ หากรู้หลังแต่งงานไม่รู้ว่าชีวิตจะพังทลายลงไปมากแค่ไหน เมื่อคิดได้ดังนั้นก็พยายามข่มตาให้หลับ พลิกตัวไปมาหลายรอบก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะตาแข็งเหลือเกิน

ส่วนคเชนทร์ก็นอนคิด มือก่ายหน้าผาก เกือบเอาเท้ายกขึ้นก่ายแทนมือแล้วล่ะ และภายในหัวใจมีแต่คำถาม อะไร? ทำไม? ยังไง? มันบ้ามากที่เขาดันมาเจอปัญหา และรับรู้เรื่องของคนอื่นแบบนี้ เขาไม่เคยต้องเครียดมาก่อน แม้กระทั่งกับเรื่องของพ่อเลี้ยง ที่ครั้งหนึ่งท่านเคยมีความรัก แต่มันไม่ได้ปวดหัวแบบนี้นี่น่า

“หาเหาใส่หัวหรือเปล่าว่าวะกูเนี่ย อยู่ดีไม่ว่าดี” เขาบ่นให้ตัวเองพลางถอนหายใจ และพยายามข่มตาให้หลับ

จวบจนกระทั่งเช้าวันใหม่ ไม่รู้ว่าคเชนทร์หลับไปเมื่อไหร่ รู้แต่เพียงว่าตัวเองอ่อนเพลียมาก และแทบไม่อยากลุกเลย กระทั่งได้ยินเสียงบางอย่างดังจนเขาสะดุ้งลุกจากที่นอน ตูม! เสียงบางอย่างหล่นลงไปในน้ำ หัวใจของเขาเต้นแรงเพราะความที่ลุกกะทันหัน และรีบดีดตัวจากเตียง วิ่งออกไปที่ระเบียงห้อง เพื่อจะได้มองไปที่ลำธาร เพราะลำธารมีแอ่งน้ำให้ว่ายด้วย เขาเห็นใครวะใส่ชุดขาวจมลงไปในลำธาร

“ใครวะ!” เขาอุทานพลางมองที่ประตูระเบียงมันก็เปิดอ้าอยู่

“อย่าบอกนะว่า... ฉิบหายแล้ว” เขามองไป เห็นแต่ร่างเล็กๆ ในชุดสีขาวเมื่อคืนอยู่ในน้ำแล้วไม่ยอมโผล่ขึ้นมาหายใจ

“คุณ! เจ้าขา” เธอฆ่าตัวตายแน่ๆ คิดได้ดังนั้นเขาวิ่งลงบันไดที่อยู่ตรงระเบียงตรงไปยังลำธาร แล้วพุ่งตัวลงไปทันที

พร้อมกับคว้าตัวจันทรภาแล้วพาขึ้นเหนือน้ำ

“เป็นบ้าอะไรเนี่ยคุณ! จะมาเป็นผีเฝ้ารีสอร์ตผมไม่ได้นะโว้ย” เขาต่อว่าพลางลากเธอเข้าฝั่ง

“ปล่อย! คุณ!” เธอตะโกนบอกพร้อมกับเอามือตีที่มือของเขา

เพียะ! เพียะ! “เรื่องแค่นี้จะฆ่าตัวตายเหรอ เสียศักดิ์ศรีฉิบหายเลยรู้ไหม แล้วจะมาตายน้ำตายตื้นเท่าอกไม่ได้” เขาต่อว่าพร้อมกับตะคอกเสียงดังลั่น

“ปล่อย! ฉันไม่ได้... คุณเชนทร์! อ๊าย!” เธอพยายามสะบัดตัวให้หลุด กระทั่งเขาลากมาถึงฝั่ง เธอก็เอามือลูบหน้าลูบตาพร้อมกับหายใจหอบ

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย น้ำเท่าอกยังจะมาฆ่าตัวตายอีก”

“อีตาบ้า! ฉันแค่...” “แค่อะไร! กะอีแค่ผู้ชายชั่วๆ จะไปเสียใจอะไรหนักหนา หาเอาใหม่สิ จะตายให้เสียศักดิ์ศรีทำไม” เขาตะคอกไม่ยั้งจนเธอเถียงไม่ทันที ครั้นจะอ้าปากเขาก็จัดต่อ

“กว่าจะเกิดมาเป็นคนได้ รู้ไหมว่ามันยากแค่ไหน อีกอย่างผู้ชายๆ ดีมันยังไม่หมดโลกหรอกนะ”

“โอ๊ย! อีคุณเชนทร์ ฉันไม่ได้ฆ่าตัวตาย” เธอรีบสวนกลับเพราะไม่อย่างนั้นเขาสวดยาวกว่านี้แน่ และเมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็หยุดทันที

“ว่าไงนะ”

“ไม่ได้จะฆ่าตัวตาย แค่ลงมาเล่นน้ำ”

“แล้วดำลงไปทำไมตั้งนานเนี่ย”

“ก็ดำลงไปทำสมาธิไง อยู่นิ่งๆ เงียบๆ”

“เป็นบ้าหรือไงเนี่ย ใครให้ทำแบบนี้ แล้วนี่เสื้อผ้า!”

“จะให้ถอดเล่นหรือไง มีชุดเดียว”

“อย่ามาทำแบบนี้อีก ถ้าทำอีกคราวนี้จะจับผายปอดเลย”

“คนบ้า กระต่ายตื่นตูมเอง”

“ก็ร้องไห้จะเป็นจะตายก็นึกว่าจะคิดสั้นไง”

“ฉันออกจะสวยขนาดนี้ ไม่แคร์หรอก หาใหม่ก็ได้ย่ะ” เธอว่าและวินาทีนี้เองที่เขาเพิ่งจะสำรวจอีกรอบว่าเธอสวยจริงๆ เอวบางร่างเล็ก แต่อกอิ่มล้นเสื้อสีขาวบางๆ ออกมา สายตาก็เผลอจ้องด้วยความลืมตา เท่านั้นแหละ