แสนเถื่อนยอดรัก

หยุดร้องไห้ก่อน

ส่วนคเชนทร์ก็กลับมายังบ้านไม้สักหลังงามชั้นเดียวทรงรีสอร์ตของตัวเอง ซึ่งอยู่ติดริมลำธารมากที่สุด ได้ยินแต่เพียงเสียงน้ำไหลท่ามกลางความเงียบ คนงานทุกคนกลับเข้าที่พักหมดแล้ว ทว่ายังคงมีไฟเปิดอยู่ และบ้านของเขาก็เช่นกัน ไฟยังเปิด เขาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปช้าๆ พลางมองไปโซฟารับแขก ซึ่งยังคงมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่งอยู่

แต่ท่านั่งเปลี่ยนไป คือเธอนั่งชันเข่าแล้วซบหน้าไปกับหัวเข่า ร้องไห้เบาๆ แต่ตัวโยนและสั่น ตั้งแต่เขาไปจนกลับมา เธอยังไม่หยุดร้องไห้เลยสินะ เขาคิดและเดินเข้าไปหาช้าๆ แล้วนั่งลงตรงข้าม เขานั่งนิ่งมองเธอร้องไห้อยู่นาน

“คุณ เฮ้อ เอ่อ คุณจะอยู่ก็ได้นะ แต่ต้องหยุดร้องไห้ก่อน” คเชนทร์เอ่ยเสียงเบา พอเธอได้ยินก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น คราบน้ำตาเต็มไปหมด ดูไม่ได้เลยทั้งคราบมาสคาร่า อายไลน์เนอร์ ย้อยเต็มไปหมด ให้ตายสิ เขาคิด ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ให้

“จะอยู่ที่นี่ เราต้องรู้จักกันก่อน ผมชื่อเชนทร์ คุณชื่ออะไร”

“เจ้า... เจ้าขาค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอรับกระดาษทิชชู่มาไว้แล้วเช็ดน้ำตาทันที

“ใจเย็นลงบ้างหรือยัง ถ้าดีขึ้นแล้วก็ไปอาบน้ำ ผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอพูดไปพลางก็เช็ดน้ำตาไปพลาง น้ำเสียงอู้อี้ขึ้นจมูก

“เฮ้อ เอ่อ ทางโน้นมีห้องน้ำสำหรับแขก คุณไปอาบได้” เขาบอกพร้อมกับชี้มือไปทางห้องนอนของตัวเอง แต่มันมีห้องน้ำอยู่ด้านนอกด้วย

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” เธอตอบ แต่ไม่ได้กล้ามองหน้าเขา เพราะเมื่อได้สติกลับรู้สึกหวาดหวั่น และกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ เพราะอยู่กับคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าจะเป็นคนดีหรือไม่ ทว่าถ้าเขายอมให้อยู่แปลว่า เขาน่าจะเป็นคนที่จิตใจดีพอสมควรแหละ

“เชิญครับ” คเชนทร์บอกอีกครั้ง

ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเปิดทางให้เธอลุก เพื่อเดินนำไปยังห้องน้ำ จะได้ไม่ต้องเกร็งมากนัก เธอจึงเดินตามเข้าไปในชุดเจ้าสาวนั่นแหละ พอถึงห้องน้ำเธอก็ประหม่า และหันมามองเขาเล็กน้อย จนเขาต้องตวัดมือไล่ จากนั้นก็ถอนหายใจอีกรอบแล้วออกจากบ้าน เพื่อไปหาเสื้อผ้ามาให้เธอ และจะไปขอความช่วยเหลือจากใครได้ นอกจากพี่เกตุ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! คเชนทร์เคาะประตูบ้านของเกตุวดี ผู้ช่วยคนสนิทอีกคนของพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์เบาๆ ขณะที่เกตุวดียังไม่นอน แต่ต้องงุนงง เพราะอยู่ๆ ก็มีเสียงเคาะดังในเวลานี้ เธอจึงลุกจากการดูโทรทัศน์แล้วไปเปิดประตูให้

“อ้าว! เชนทร์ เพิ่งกลับมาเหรอเนี่ย” เกตุวดีถามขึ้นเพราะเขายังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย

“เปล่า กลับมานานแล้ว แวะไปกินข้าวกับพ่อเลี้ยงมา พี่เกตุช่วยผมอย่างหนึ่งสิ”

“ตอนนี้เหรอ อย่างแกต้องมีอะไรให้พี่ช่วย หืม”

“คือ ขอเสื้อยืดที่พี่ไม่ได้ใช้แล้วกับกางเกงสักชุดสองชุดสิ”

“ขอพี่ แกจะเอาไปทำไม นี่อย่าบอกนะว่าพาผู้หญิงมานอนบ้าน”

“โอ้โห! เดาเก่งเหมือนพ่อเลย ใช่ครับ แต่ค่อยคุยนะ อย่าเพิ่งสงสัย จัดให้ผมตามที่บอกก่อน”

“เอ่อๆ ก็ได้” ว่าแล้วเกตุวดีก็กลับเข้าห้องแล้วหาเสื้อผ้าให้อย่างรวดเร็วตามที่ต้องการ คิดว่ารูปร่างไม่น่าจะต่างกันสักเท่าไหร่หรอก แต่อาจจะหลวมเล็กน้อยเพราะเกตุวดีตัวสูงกว่า เธอคนนั้นตัวเล็ก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีใส่แหละ เขาคิด

“อะ เอาสองชุดไปก่อนพอให้ได้เปลี่ยน แล้วพี่ต้องห่วงหรือเปล่าเนี่ย”

“หมายถึงห่วงใครครับ”

“ห่วงแกน่ะ”

“ไม่ต้องห่วงผม และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ต้องห่วงครับ”

“ก็ดี ไปเถอะไป” เกตุวดีเป็นคนไม่เซ้าซี้ แม้จะห่วง แต่คิดว่าถึงเวลาคเชนทร์คงจะมาบอกเอง ถามตอนนี้ก็คงไม่ได้เพราะดูเหมือนกำลังรีบร้อน

“ขอบคุณครับ ผมไปล่ะ” ว่าแล้วคเชนทร์ก็ปลีกตัวกลับ

เกตุวดีได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วงแล้วถอนหายใจ จากนั้นจึงกลับเข้าบ้านเช่นกัน

ส่วนคเชนทร์ก็เดินช้าๆ เอื่อยๆ คิดวิตกกังวลไปหมด พานนึกเป็นห่วงและสงสัยว่าหญิงสาวคนนั้นเจออะไรมา มันแย่ มันโหดร้ายมากขนาดไหนถึงได้หนีงานแต่งงานมาแบบนี้ แต่เขาคือคนนอกจะช่วยอะไรได้ นอกเสียงจากมอง และให้ความช่วยเหลือได้ในเวลานี้เท่านั้น เขาเดินคิดกระทั่งมาถึงบ้าน และไปรออยู่หน้าห้องน้ำ