“ก๊อย หิวข้าวอ่ะ”
“บอกเพชรทำให้กินดิ”
“ก๊อย ช่วยตากผ้าหน่อย”
“บอกเพชรมาช่วยตากดิ”
“ก๊อย ดูหนังกันปะ?”
“ไม่ดู ไปชวนเพชรดิ เพื่อนรักกันนิ”
ฉันปฏิเสธแบบหัวชนฝาไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่นาคินชักชวนหรือขอร้องให้ทำ ตั้งแต่ที่กลับมาจากบ้านน้ำเพชร ใบหน้าฉันก็ปั้นปึ่งตลอดเวลาอย่างช่วยไม่ได้ ที่พูดจาหมาๆ แบบนี้ ฉันเปล่าประชดนะ เปล่า
“เป็นไรเนี่ย หึงเหรอ?” ไอ้แว๊นเบ้หน้าก่อนจะวางข้อศอกไว้บนหัวของฉันพร้อมกับเอียงคอลงมามองใบหน้าบอกบุญไม่รับ นอกจากจะถือวิสาสะแตะต้องตัวฉันแล้วเขายังติ๊ต่างเอาเองอีกต่างหากว่าฉันหึงเขา
โอ๊ย ตลกสิ้นดี หึงบ้าบออะไรล่ะ ไม่เคยอ่ะ
“ไม่ได้หึง จะหึงทำไม ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย”
“แล้วทำไมต้องประชดด้วยฮะ ฉันพูดด้วยดีๆ นะเนี่ย” แว๊นเบ้หน้าหรี่สายตาจับผิดฉันที่หลุบตาต่ำก่อนจะถูกมือข้างใดข้างนึงเชยขึ้นมาเพื่อให้สายตาเราประชันกัน “เป็นไร?”
“เปล่า” ฉันปฏิเสธแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง
