Chapter 12 น่าอับอาย [ภรรยาตาหวาน]
เผียะ!
ฝ่ามือหนักๆ ตบลงบนแก้มป่องเต็มแรง เจ้าเหม่ยหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะล้มคว่ำลงไปกองกับพื้น
“นี่มันอะไรกันคะท่านพี่ ท่านตบลูกทำไม”
ผู้เป็นมารดาปราดเข้าประคองบุตรสาวด้วยความตกใจ หมายจะพยุงบุตรสาวให้ยืนขึ้น แต่ด้วยน้ำหนักที่มากล้นทำให้ผู้เป็นแม่ทำได้เพียงประคองแขนข้างหนึ่งของบุตรสาวเอาไว้เท่านั้น
“งามหน้า!”
ซ่งจื่อเทียนตวาดห้วนด้วยน้ำเสียงเดือดดาล แววตาที่มองบุตรสาวคนเล็กเต็มไปด้วยความชิงชังอย่างไม่ปิดบัง ทำให้ผู้เป็นลูกถึงกับน้ำตาร่วงเผาะด้วยความเสียใจ
“ก็จะอะไรเสียอีกเล่า วันนี้ที่ลานจัตุรัสผิงฉี นังลูกสาวตัวดีของเจ้าวิ่งแล่นไปลงชื่อสมัครเป็นแม่เมืองโดยไม่ดูสารรูปตัวเอง ชาวเมืองทนไม่ได้ก็เลยขว้างปาข้าวของใส่ โห่ร้องขับไล่ด้วยความรังเกียจ”
จี๋เจินพูดเกินจริงไปกว่าเก้าในสิบส่วน อีกทั้งนางไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จนจบ จึงไม่รู้ว่าข้าราชการชั้นผู้น้อย
