คำพูดของเขาทำให้เธอยิ้มได้...เวลาพูดดีๆ ก็ทำเป็นนี่นา
“อืม...” เธอพยักหน้ารับหงึกหงัก แล้วจึงรีบผลักอกเขาให้หมุนตัวเดินกลับไปสักที เธออายจนหน้าร้อนวูบไปหมด แถมไอ้ตาสีเขียวๆ นี่ก็แวววาวแปลกๆ
“ปากฉีกถึงหูแล้วครับเจ้านาย...” เสียงสัพยอกของวานรดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มเปิดประตูรถยนต์ทางตอนหลังแล้วนั่งนิ่งๆ
“เสือก!! คนอารมณ์ดียิ้มไม่ได้ไงว่ะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมยิ้มแฉ่งเหมือนเดิม
“กลับคฤหาสน์เลยหรือว่าจะไปที่อื่นก่อนครับ” เจ้านายเป็นเหยี่ยวราตรี กว่าจะโผบินกลับรังได้เวลาก็ร่วงเข้าวันใหม่นั่นแหละ เขาจึงถามเพื่อจะได้พาไปยังสถานที่ที่ทศกัณฐ์พอใจ
“กลับบ้านก็ไม่มีอะไรทำ มีแต่นอนกับนอน ไปที่เดิมแล้วกันว่ะ หาเพลงฟังเพลินๆ ง่วงค่อยกลับ” ชายหนุ่มเปรยเหมือนอย่างที่คิด เขาไม่ได้ต้องการเที่ยวแบบหัวหกก้นขวิดเหมือนเดิม ความอยากมันหดหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ แต่จะให้กลับไปซุกตัวนอนมันก็น่าเบื่อเกินไป ขอไปดูแสงสี...ดูค
