เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 12
1181 คำ
เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 12
“แมนมานั่งนี่ ตรงนั้นให้พี่เขานั่ง” กายรีบเอ่ยขัดยามเห็นว่าแมนจะนั่งข้างฉัน แมนยังไม่ทันจะได้ตอบตกลงคิมมี่ก็รีบหยิบจานข้าวของแมนไปวางไว้ข้าง ๆ จานข้าวของกายที่อยู่คนละมุมกับฉัน
“อ่า ก็ได้ ชาเขียวปั่นเราซื้อมาให้วุ้นด้วยนะ” คนโดนย้ายที่นั่งเอ่ยบอกราวกับไม่ได้คิดอะไรมือข้างหนึ่งยื่นแก้วเครื่องดื่มสีเขียวมาให้ฉัน
“ขอบใจนะ” แม้จะรับมาแต่ก็ไม่คิดจะดื่ม เพราะฉันไม่ดื่มชาเขียวเดี๋ยวค่อยให้เพื่อน ๆ ดื่มแทนก็แล้วกัน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“พี่กุมภาจริง ๆ เหรอวะตกใจมาก” กายกระซิบคุยเมื่อแมนไปนั่งข้างเจ้าตัวแล้ว แต่พี่กุมภายังไม่เดินกลับมาที่โต๊ะ
“อื้อ ทำไมเหรอ?”
“ยัยวุ้นแกไม่รู้หรือไงว่าพี่เขาดังมากเลยนะ แล้วก็ขึ้นชื่อเรื่องไว้ตัวด้วย พี่เขาไม่สุงสิงกับคนที่ไม่สนิทนะ แกไปรู้จักได้ยังไงเนี่ย” คิมมี่กระซิบกระซาบถามอย่างเหลือเชื่อ ฉันส่ายหน้าไม่รู้แต่เท่าที่ได้เจอพี่เขาก็ไม่ได้ดูหยิ่งอะไรมากขนาดนั้นสักหน่อย
“ก็พี่เขาเป็นเพื่อนพี่ว่าน”
“วุ้น...” เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ ๆ พร้อมกับชามก๋วยเตี๋ยวอีกหนึ่งชามวางลงบนโต๊ะข้าง ๆ กันและพอได้ยินเสียงเรียกชื่อถึงได้หันกลับไปมอง พี่กุมภายื่นแก้วชาเย็นปั่นมาให้ฉันหนึ่งแก้ว
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับมาโดยที่ไม่ลืมเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่ใจดีอีกครั้ง
“กินข้าวเถอะ มีเรียนอีกทีกี่โมง” พี่กุมภาเอ่ยถามขณะที่เรากำลังเริ่มกินข้าวด้วยกันอีกครั้งมีบางครั้งที่คนข้าง ๆ จะแบ่งหมูมาใส่ชามให้ฉัน แน่นอนว่าฉันชอบมาก
“มีเรียนตอนบ่ายสองค่ะ”
“จะไปเล่นที่ไหนรอ? หรือกลับห้อง” พี่กุมภายังขยันชวนคุย เพื่อน ๆ ฉันเองก็คุยกันเสียงเบาเพื่อที่จะได้ไม่รบกวนรุ่นพี่ที่มานั่งกินข้าวด้วยกัน
“เดี๋ยวไปนั่งเล่นที่ใต้คณะรอค่ะ แล้วพี่ไม่มีเรียนเหรอ?”
“มีครับ ออกมากินข้าวน่ะ”
“อ้อ โอเคค่ะ” พยักหน้าเข้าใจแล้วรีบกินก๋วยเตี๋ยวต่อไปเรื่อย ๆ กระทั่งกินข้าวเสร็จเพื่อนก็ชวนไปซื้อขนมไปนั่งกินเล่นรอ แมนเดินเข้ามาหยุดยืนข้าง ๆ ฉันก่อนจะชวนดูขนมและหยิบจับของใส่ตะกร้า พี่กุมภาเดินตามอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันกลับรับรู้ได้อย่างแจ่มแจ้งว่ากำลังถูกสายตาคู่คมจ้องอยู่อย่างไม่ลดละ
“กลับไปที่คณะกันเถอะ” ฤดีเอ่ยชวนหลังจากที่เลือกซื้อขนมจนพอใจแล้วเรียบร้อย
“เดี๋ยวพี่ไปส่งวุ้นเอง” พี่กุมภาเอ่ยบอกและเป็นจังหวะเดียวกับที่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“วุ้นไปกับแมนนะ” ได้ยินแบบนั้นเพื่อน ๆ ต่างมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่กไปหมด
“เอ่อ เดี๋ยวเราไปกับพี่กุมภานะ เจอกันที่คณะ” ฉันบอกเพื่อน ๆ อย่างน้อยก็รู้จักกับพี่กุมภามาก่อน แต่สำหรับแมนฉันยังรู้สึกแปลกไม่กล้าไปด้วยหรอกนะ
“รถพี่อยู่ทางนี้ครับ” รุ่นพี่ตัวสูงรีบเอ่ยบอก เมื่อคล้อยหลังเพื่อนฉันเดินไปขึ้นรถแล้ว ต่างจากแมนที่ยืนมองอย่างไม่พอใจ ฉันเดินตามพี่กุมพามาจนถึงรถคันสวยที่จอดอยู่ พี่กุมภาเปิดประตูให้ฉันได้ขึ้นไปนั่งก่อนที่เขาจะรีบเดินมาเปิดประตูอีกฝั่งแล้วสตาร์ตรถจอดรออยู่แบบนั้น
“ถ้าจะกินขนมก็กินคุกกี้ธัญพืชแทนนะ” พี่กุมภาเอี้ยวตัวกลับไปหยิบถุงกระดาษสีหวานมาจากเบาะด้านหลังก่อนจะส่งมาให้ฉัน
“พี่ทำเหรอคะ?”
“ไม่ใช่หรอก พี่สาวทำน่ะ แล้วก็เห็นว่าชอบกินขนม ถ้าชอบขนมก็กินแบบนี้แทนน่าจะดีกว่า” พี่กุมภาอธิบายให้ฟังอย่างใจเย็น แม้จะไม่เข้าใจว่าวัตถุประสงค์ที่อีกฝ่ายชอบฝากขนมแบบนี้มาให้ฉันแต่ก็เต็มใจที่จะรับไว้ เพราะรู้สึกว่าขนมนั้นอร่อยมากยังไงล่ะ
“เรียนเสร็จกี่โมง” พี่กุมภายังถามต่อและยังไม่ได้เคลื่อนรถออกจากที่จอดแม้ว่าตอนนี้เราจะนั่งอยู่ในรถกันสักพักแล้วก็ตาม มิหนำซ้ำอีกฝ่ายกลับปรับเบาะที่นั่ง แล้วเอนหลังอย่างสบายใจแทนเสียอย่างนั้น
งง เขาจะนอนเหรอ ไม่ใช่ว่าเขาต้องไปส่งฉันหรอกเหรอ?
“วันนี้ก็น่าจะสี่โมงเย็นค่ะ”
“วันนี้พี่ไปวิ่ง อยากไปเดินเล่นด้วยไหม?”
“อืม หนูมีรายงานที่ต้องทำค่ะ” ฉันอ้างเหตุผลเสียงแผ่ว พี่กุมภาพยักหน้าเข้าใจและไม่ได้บังคับอะไรที่ฉันปฏิเสธคำชวนไปเดินเล่นตอนเย็น ก็เขาจะไปออกกำลังกายจะให้ฉันไปด้วยได้ยังไงกัน
“งั้นเย็นนี้จองตัว ไปกินข้าวกัน”
“หนูเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“คือ...”
“มีอะไรหรือเปล่า บอกพี่ได้นะ เผื่อพี่ช่วยได้” พี่กุมภาเอ่ยถามทั้งยังมองมายังฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง ฉันเม้มปากอย่างกดดันเพราะไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครมาก่อน และไม่เคยมีความคิดนี้เลยแต่พอคิดที่จะทำแบบจริงจังแล้วเป็นจังหวะที่มีคนถาม ฉันกลัวว่าหากพูดออกไปแล้วจะดูตลกในสายตาของคนที่ถาม
“ว่าไงครับ บอกพี่ได้นะ...”
“หนู...”
“...”
“หนูตั้งใจจะลดน้ำหนัก”
“...”
“หนูรู้ว่ามันดูตลก แต่พี่อย่าหัวเราะเลยนะคะ อย่าทำให้ความตั้งใจของหนูเป็นเรื่องตลกเลย” เอ่ยอ้อนขอความเห็นใจทั้งยังชายตาขึ้นมองรุ่นพี่อย่างกังวลใจ แต่เมื่อได้เห็นแววตาของพี่กุมภาที่กำลังมองตัวเองอยู่ถึงกับขอบตาร้อนผ่าว
“คนเก่ง เก่งมากที่ตั้งใจแบบนี้” คนตรงหน้าเอ่ยชมพร้อมกับรอยยิ้มภูมิใจ
“จริงเหรอ? หนูเก่งจริง ๆ เหรอคะ?”
“ใช่ครับ เก่งมาก ว่านมันหวังให้หนูรักสุขภาพตัวเองมากกว่านี้แต่มันไม่กล้าพูดเพราะไม่อยากบังคับ ถ้ามันรู้มันจะต้องดีใจมากแน่ ๆ เลยนะ” คนตัวสูงเล่าให้ฟังทั้งยังส่งยิ้มให้ฉันอยู่ดังเดิม แววตาของเขาที่ใช้มองฉันอยู่นั้นทำให้ฉันมีแรงกล้าที่จะทำตามสิ่งที่ตั้งใจไว้อยู่ไม่น้อย
“แต่หนูไม่รู้จะทำสำเร็จไหม หนูไม่อยากบอกใครเพราะหากหนูทำไม่ได้พี่ว่านกับพี่หวาจะได้ไม่ผิดหวัง...”
“ถ้าอย่างนั้นพี่จะช่วยเอง”
- ผู้เขียน
