อันเดรียกรอกสายตาขึ้นด้านบนขณะที่มลชนกยื่นถุงพลาสติกให้ซูซาน ก่อนจะเปล่งวาจาเข้มบอกกับเธอ
“เอากระเป๋าไปเก็บซะ”
“คะ?...”
“ฉันบอกว่าเธอ ไม่ต้องไปไหน”
“ทำไม?”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสงสัย
“ก็ในเมื่อแฟนคุณมา..
“เฮ้อ.... กลับไปนอนซะ มลชนก” เขาถอนหายใจหนักๆพลางอุ้มเธอไปนอนบนเตียงอย่างง่ายดาย
“นี่ จะทำอะไร ทำไมไม่ให้ฉันกลับบ้าน”
“เลิกเซ้าซี้ถามนั่นนี่ได้แล้ว”
“ทำไมจะถามไม่ได้เล่า”
“นี่ หยุดนะ...” เขาชี้นิ้วขู่เธอให้หุบปาก
“นอนพักผ่อนซะ” เขาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้มลชนกนอนสงสัยเพียงลำพัง เธอปวดหัว ตัวร้อน จนไม่มีแรงจะดื้อหรือขัดขืนใดๆ จนกระทั่งหลับไป
อันเดรียเดินเร็วเข้าไปในห้องทำงาน ในขณะที่ลูกน้องกำลังเดินตามพร้อมรายงานความเคลื่อนไหว
“ตอนนี้คุณเคธี่เธอรออยู่ที่ห้องรับแขกครับนาย”
“บอกเธอว่าฉันไม่ว่าง ให้เธอกลับไป แล้วต่อไปนี้หากเธอจะเข้ามาใน
