“ดี” อันเดียกลัวจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จึงตัดสินใจเดินจากเธอมาดื้อๆปล่อยให้เธอยืนตากฝนเหมือนคนบ้าตามแต่ใจ
เขายืนมองนอกหน้าต่างด้วยใจกระวนกระวาย และเริ่มหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนยังคงยืนตากฝน เด็ดดอกไม้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่เขาทนมองต่อไม่ไหวแล้ว จึงรีบวิ่งลงไปหาเธอคว้าร่างบางพาดบ่าขึ้นไปบนห้องนอน
“นี่ ปล่อยฉันนะ อะ โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า”
“บ้า? เธอต่างหากล่ะที่บ้ามลชนก”
“โอ๊ย”
ร่างบางถูกทุ่มลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนอน รู้สึกจุกเล้กน้อย เธอกลั้นใจจะรีบลุกขึ้นเมื่อรู้ทันความคิดของเขา ที่กำลังถอดเสื้อออก แต่แล้วเธอต้องชะงักทันทีเมื่อโดนเขาชี้นิ้วขู่เอาไว้
“หยุด ถ้าจะดื้อแพ่งละก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“หึ เอาสิ๊อันเดรีย เอามันให้ตายให้แหลกคามือเลย ฉันจะจำไว้ อย่าได้เผลอใจรักฉันก็แล้วกันล่ะ ถ้าถึงวันนั้นล่ะก็ฉันจะมีความสุขที่สุด หึ แล้วทำให้คุณเจ็บกว่าฉันเป็นพันๆเท่า”
อันเดรียรู้สึ
