3
1274 คำ
โชคแอบมองเงียบๆแล้วยิ้มกว้างออกมาจนหุบไม่ได้ จากนั้นเขาก็เดินออกไปนอกห้องสบตากับเพลิงคนแรกแล้วเบ้ปากใส่มันด้วยความหมั่นไส้ เขาเดินไปทางห้องครัวเล็กๆแล้วเทน้ำเย็นกับผลไม้ออกมาจัดใส่จานแล้วถือเข้าห้องทำงานทันที เขาวางลงที่โต๊ะรับแขกแล้วนั่งลงข้างวีนัสอย่างอารมณ์ดีมาก
“กินสิเสี่ยเอามาให้”
“ขอบคุณค่ะ แล้วจ่ายค่าจ้างด้วยล่ะ”
“แค่นี้ต้องทวง”
“คนเรามันต้องกินต้องใช้นี่คะ หนูเรียนอยู่ก็ต้องหาเงินค่าขนมเพิ่มบ้างสิ”
“บัญชีเดิมใช่ไหม?”
“อื้ม แล้ววันนี้เสี่ยโชคเป็นอะไรถึงประสาทกินแต่เช้า”
“ไม่รู้สิ! อยู่ๆก็หงุดหงิด”
“วัยทองปะเนี่ย!?”
“เสี่ยยังไม่แก่ขนาดนั้นสักหน่อย แล้วคืนนี้ค้างบ้านดาวศุกร์หรือที่คอนโดเสี่ยจะได้ไปส่งถูก”
“คอนโด”
“ช่วงนี้เสี่ยไปแถวนั้นบ่อยเดี๋ยวว่างๆจะแวะไปหานะ”
“ไปแถวนั้นกับใครคะ?”
“ไม่ใช่เด็กแล้วกัน”
“เชื่อได้ไหมเนี่ย ตอนหนูมาทำงานเห็นเสี่ยโชคควงนักศึกษาเป็นว่าเล่น แถมแต่ละคนโคตรสวย”
“ก็แค่ควงแต่ไม่ได้คบ แล้วอีกอย่างเสี่ยไม่ได้ชอบเด็กมหาลัยด้วยมันน่ารำคาญ”
“มิน่าล่ะถึงโสดยาวขนาดนี้ แล้วแบบนี้เสี่ยโชคไม่เหงาเหรอคะ อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วน่าจะคบใครสักคนจริงจังได้แล้วนะ หนูช่วยหาแฟนสักคนเอาไหมคะ หนูรู้จักคนสวยๆเก่งๆเยอะนะ อย่างเสี่ยโชคน่าจะชอบผู้หญิงน่ารักและเอาใจเก่งแน่เลย หนูมั่นใจมาก”
“พูดเหมือนตัวเองมีแฟนงั้นแหละ”
“เดี๋ยวหนูก็มีค่ะ”
“ใครมันจีบอีกล่ะ!?”
“เพื่อนของเพื่อนชวนไปเดทค่ะ หนูก็เลยนัดเขาไปดูหนังด้วยกันวันเสาร์นี้แล้วจากนั้นก็…”
“แรดจริง!”
“เสี่ยอ่า!”
“เดทแรกก็จะไป…”
“บ้า! ดูหนังเฉยๆไม่ได้ไปเอากันต่อสักหน่อย! เห็นแบบนี้หนูยังซิงอยู่นะ ถ้าจะเสียบริสุทธิ์ให้ใครก็ต้องมั่นใจว่าเขารักหนูจริงสิ ตั้งแต่เข้ามหาลัยมีคนมาจีบเยอะมากเลยต้องค่อยๆดู เดี๋ยวมีแฟนวันไหนหนูจะพามาแนะนำให้เสี่ยโชครู้จักแน่นอน”
“ฝันอยู่เหรอ เด็กอย่างวีนัสใครจะเอาลง!”
ยัยเด็กแรดทำหน้าบึ้งตึงใส่แล้วหันมาสนใจเรื่องงานที่เขาหามาให้ทำอย่างเร่งด่วน โทรศัพท์เครื่องสวยที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นถี่ๆเป็นข้อความจากใครสักคน วีนัสหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดเข้าไปตอบข้อความพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขณะพิมพ์ตอบข้อความ อยู่ๆก็รู้สึกว่าสายตายาวขึ้นมาแล้วอ่านข้อความที่คุยกันจนไปสะดุดกับหนึ่งคนที่มันส่งมาชวนไปกินข้าวเที่ยงแต่วีนัสปฏิเสธไปเพราะไม่ได้อยู่มหาวิทยาลัย
“คุยกับใครนักหนา”
“เพื่อนถามเรื่องเมื่อเช้านี้ไม่หยุดเลย”
“คิดว่าเสี่ยเป็นแฟนหนูเหรอ?”
“อื้ม แต่หนูบอกแล้วว่าเสี่ยโชคโสดอยู่”
“เฟคนิวชัดๆ”
“เอ้า! แล้วเสี่ยไม่โสดเหรอ?”
“เสี่ยมีหนูทั้งคน!”
“ห่ะ!?”
“ก็มีหนูโสดเหมือนกันไง! เสี่ยไม่ได้โสดสนิทสักหน่อย เสี่ยมีคนที่สนใจอยู่”
“ใครเหรอคะ?”
“ไม่ใช่เด็กกะโปโลแถวนี้แล้วกัน คนที่เสี่ยสนใจน่ารักมากแต่ก็โง่มาก!”
“ผู้หญิงคนนั้นต้องโชคดีแน่เลย”
“จริงเหรอ?”
“ถึงเสี่ยโชคจะปากเสี่ยไปหน่อยแต่ก็มีอย่างอื่นทดแทนได้ไง เสี่ยโชคหน้าตาดี หล่อมากจนเป็นดาราดังๆได้เลย ตัวก็สูง หุ่นก็ล่ำมีกล้ามเนื้อเน้นๆ รถมีตั้งหลายคันแถมยังรวยมากอีกด้วย หนูมาช่วยงานนิดเดียวยังเลี้ยงขนมตลอด ถ้าหากเสี่ยโชคมีเมียขึ้นมาคงเปย์หนักแน่เลย”
“หนูก็พูดเกินไป เสี่ยไม่ได้ดีขนาดนั้นสักหน่อย” เขายิ้มกว้างแล้วเอียงตัวไปซบไหล่เล็กด้วยความเขินนิดๆเพราะอยู่ดีๆก็เด็กมาชมในเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ เขาเองก็รู้แหละว่ามีดีทุกอย่างเหมาะที่จะเป็นแฟนใครสักคน เขาทั้งหล่อ รวย กรวยใหญ่ แถมแรงดีไม่มีตกแน่นอน เขาสามารถเปย์ได้เต็มที่ต่อให้จะเลี้ยงเด็กรุ่นผลาญเงินแต่ก็ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วง ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า รองเท้า เครื่องประดับก็บอกมาได้เลยพร้อมรูดแบล็คการ์ดให้ทุกอย่าง หรืออยากได้เงินไปโมหน้าใหม่ก็พร้อมจ่ายเสมอ จะค่าคอนโด ค่ารถ หรือค่าขนมก็พร้อมโอนทุกเมื่อ
เขาคือผู้ให้นะ
ผู้สนับสนุนทุนการศึกษาเด็ก
“เสี่ยมาซบหนูทำไมเนี่ย!”
“สงสัยหลับในเลยวูบ”
“มั่วล่ะ! เสี่ยโชคเขินใช่ไหมล่ะที่หนูชมอะ”
“เสี่ยนี่นะ!”
“บ้ายอก็ไม่บอก”
“จะปอกลอกเสี่ยรึไงห่ะ?”
“แล้วได้ไหมล่ะ? เสี่ยโชคจะยอมให้หนูปอกลอกไหม?”
“ถ้าหนูทำได้ก็ลองดูสิ”
“เสี่ยโชคขยับมาใกล้อะไรนักหนาเนี่ย?”
“ก็จะดูงานด้วยไงว่าทำผิดรึเปล่า”
เธอขยับตัวออกห่างเล็กน้อยแล้วหยิบผลไม้ถึงมากินส่วนเสี่ยโชคก็มองงานที่เธอทำให้ ผ่านไปไม่นานเสี่ยโชคก็ขยับตัวเข้ามาใกล้อีก เขาหันมามองเธอที่กำลังจะกินฝรั่งต่อแต่กลับแกล้งกันได้อย่างน่าหงุดหงิดที่สุดเลย ฝรั่งชิ้นสุดท้ายที่กัดไปได้แค่คำเดียวถูกปากหยักงับไปจากมือหมดทั้งชิ้นเลย
ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีเมีย
กวนประสาทเก่ง
“มองอะไร?”
“เสี่ยแย่งหนูกินอะ!”
“แค่ชิ้นเดียวเอง”
“แต่ชิ้นเมื่อกี้หนูกัดไปแล้วนะ”
“เสี่ยคงไม่ติดพิษสุนัขบ้าจากน้ำลายหนูมาใช่ไหม!?”
“บ้า!! หนูไม่ใช่หมานะ!!”
เวลาผ่านไปถึงช่วงเย็นที่เลิกงานแล้วยังไม่รู้ว่าเมื่อไรเสี่ยโชคจะปล่อยเธอกลับ วันนี้เขาเลี้ยงข้าวเที่ยง ตอนบ่ายก็เลี้ยงกาแฟกับขนม แล้วตอนนี้เธอมาเดินเล่นกับเขาที่ห้างสรรพสินค้าโดยที่ไม่รู้เลยว่าเสี่ยโชคจะซื้ออะไรกันแน่ เขาจับมือเธอเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแล้วลองชุดอยู่ตั้งนานกว่าจะได้มาสักตัว จากนั้นก็พาเธอมาเลือกซื้อของสดไปเรื่อยๆ เธอจำได้ว่าเขาอยู่บ้านคนเดียวแต่ทำไมถึงต้องซื้ออะไรเยอะแยะด้วย ดูจากสภาพก็ไม่น่าจะทำกับข้าวกินเองหรอก ทำเป็นรึเปล่ายังไม่รู้เลย
“เสี่ยเป็นอะไรเหรอพี่เพลิง?”
“ไม่รู้ดิ! พี่เห็นอารมณ์เสียแต่เช้าแล้ว”
“เสี่ยอายุพึ่งจะยี่สิบเก้าไม่ใช่เหรอ ทำไมวัยทองไวจัง”
“อย่าโทษวัยทองเลยวีนัส พี่ว่าเป็นกับนิสัยเสี่ยเองมากกว่า”
“เดินจนเมื่อยแล้วนะ”
“ลองไปชวนเสี่ยกลับเลย” เรื่องชี้โพรงให้กระรอกมันไม่อยากหรอก แต่เรื่องจะทำให้เสี่ยโชคยอมรับว่าสนใจเด็กจริงๆนี่ดิยากมาก ไหนจะเรื่องทำให้เด็กสนใจเสี่ยโชคก็ยากมากเหมือนกัน ตั้งแต่วีนัสเข้ามหาวิทยาลัยเสี่ยโชคก็ประสาทกินแทบทุกวัน ส่วนลูกน้องแทบจะหนีไปรับยาแล้ว
ไบโพล่าบวกประสาท
น้องวีนัสโชคร้ายแล้วที่เสี่ยชอบ
- ผู้เขียน
