2
1213 คำ
เช้าวันต่อมาโชคนั่งรถมากับเด็กอย่างที่บอกวีนัสไว้จริงๆ แต่ไม่ใช่เด็กผู้หญิงหรือเด็กเลี้ยงอะไรทั้งนั้น มันคือลูกน้องคนสนิทที่บังเอิญว่ารถเสียเลยอาศัยติดรถไปทำงานที่ออฟฟิศกับเขาเพราะบ้านอยู่ใกล้กันมาก เขาแวะร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้ามกับร้านอาหารของดาวศุกร์เพราะเมื่อคืนวีนัสบอกว่าจะค้างที่นี่
เธอไม่มากินข้าวเช้ากับเขาเพราะว่ามีนัด
ใครมันกล้ามายุ่งกับวีนัส
แววตาดุดันจ้องมองเด็กนักศึกษาที่ใส่กระโปรงยาวถึงข้อเท้าแต่แหวกข้างสูงจนเห็นขาอ่อน เสื้อก็รัดรูปเสียจนมองเห็นชั้นในผ่านช่องกระดุมที่ปริออก คิ้วกระตุกมากขึ้นเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายในชุดนักศึกษาขับรถเข้ามาจอดรับต่อหน้าต่อตา
ไหนบอกว่าไม่มีผัวไงวะ
แล้วไอ้หน้าส้นตีนนั่นมันคือใครห่ะ
"ตาลุกเป็นไฟแล้วมั้งเสี่ยโชค"
"ไฟเหี้ยอะไร!!"
"ไหนเสี่ยบอกว่าไม่ชอบเด็กไง!"
"ก็ไม่ได้ชอบ!!"
รถคันหรูขับตามอีกคันไปทันทีด้วยความไม่ชอบใจจนแทบเก็บอารมณ์ไม่ไหว มันจอดที่มหาวิทยาลัยแล้วเดินไปเปิดประตูให้วีนัสลง จากนั่นก็คุยอะไรไม่รู้นักหนาตั้งหลายนาที เขาจอดรถอยู่หน้าตึกคณะพร้อมกับกาแฟดำอีกแก้วแล้วรีบเปิดประตูรถลงไปทันทีเมื่อเห็นยัยเด็กแรดเดินมา
“เสี่ยโชคมาทำอะไรที่นี่คะ?” เธอกำลังจะเดินไปเรียนแล้ว แต่เจอคนหน้าคุ้นยืนกอดอกตีหน้ายักษ์เหมือนจะฆ่าใครสักคนที่นี่ วีนัสกวาดสายตามองไปรอบๆหาผู้หญิงสักคนที่อาจจะรู้จักเสี่ยโชคแบบเป็นการส่วนตัว แต่ไม่มีใครที่น่าสนใจเลยสักนิด
“มองหาเหรียญอยู่รึไง!?” เขาอยู่ตรงหน้าแต่เธอกลับมองไปทางอื่นไม่หยุด
“ก็เผื่อเด็กเสี่ยมาเจอไง หนูไม่อยากจะมีปัญหานะ!”
“มานี่เลยวีนัส!”
“โอ๊ยเสี่ย!! จะพาหนูไปไหนเนี่ย!?”
“ไปที่รถเสี่ยไง”
“ไหนรถของเสี่ยโชคล่ะ?”
“จำรถเสี่ยไม่ได้นี่นะวีนัส! เสี่ยไปกินข้าวร้านพี่สาวหนูเกือบทุกวันทำไมถึงไม่จำบ้าง!?”
“หนูผิดเหรอ?”
“แล้วเสี่ยผิดเหรอ?”
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย!” เธอสะบัดมือเขาออกด้วยความงงมากไม่รู้ว่าเสี่ยโชคเป็นอะไรอีก เขามาวีนใส่เธอแบบไม่มีเหตุผลอะไรเลยสักนิด เธอเดินไปถึงรถคันที่ลดกระจกจนเห็นว่าพี่เพลิงนั่งรถมาด้วย เขาโบกมือทักทายแล้วยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตร เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในรถแต่ว่าเสี่ยโชคกลับดันให้ปิด แล้วเปิดประตูรถด้านหน้าแทน
“ไอ้เพลิงไปนั่งข้างหลัง!”
“เสี่ย…”
“วีนัสนั่งตรงนี้!”
เธอมองหน้าเสี่ยโชคแบบงงๆแล้วพี่เพลิงก็หัวเราะเบาๆออกมาแต่โดยดี เธอยังไม่ได้ถามอะไรเสี่ยโชคก็ดันตัวให้เข้าไปนั่งในรถทันทีแล้วใส่เข็ดขัดให้เองเลยด้วย จากนั้นก็ปิดประตูเสียงดังเชียวแล้วเดินเร็วมากไปเปิดประตูฝั่งคนขับก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่ จากนั้นเขาก็ขับรถออกจากมหาวิทยาลัยทันที
เธอยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
ผีเข้าเสี่ยโชคปะเนี่ย
“เราจะไปไหนกันคะ?”
“ออฟฟิศ”
“แต่หนูต้องเรียนนะ!”
“ไอ้นั่นมันเป็นใคร?”
“ใครคะ?”
“หมาตัวไหนมันขับรถมารับเมื่อเช้าล่ะ!?”
“อ๋อ! พี่เนมเป็นรุ่นพี่ของหนูเอง”
“ทำไมไปกับมัน?”
“ก็หนูนอนค้างบ้านพี่ศุกร์เลยไม่มีรถไปมหาลัย พี่เนมอยู่แถวนั้นพอดีเลยแวะมารับไปด้วยกันจะได้ไม่ต้องเรียกแท็กซี่ให้เปลืองเงินไง”
“ทำไมไม่บอกเสี่ยห่ะวีนัส รถเสี่ยมีตั้งหลายคันอยากนั่งคันไหนก็บอกดิเดี๋ยวจะมารับเอง!”
“หนูจะไปรบกวนคนอื่นทำไมเล่า!”
“หนูว่าเสี่ยเป็นคนอื่นเหรอ!?”
“ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ถ้าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วหนูมานั่งรถเสี่ยทำไม!?”
“เสี่ยโชคลากหนูมาขึ้นรถเองนะ พี่เพลิงเป็นพยานได้!”
“ถ้าหนูไม่ดื้อเสี่ยคงไม่ลากมาหรอก!”
“แล้วสรุปมีอะไรกันแน่คะ?”
“กินข้าวไหม?”
“ห่ะ!?”
“เสี่ยยังไม่ได้กินข้าวเช้า กินข้าวไหมวีนัส ร้านข้างหน้าอร่อยนะ”
“หนูกินแล้ว”
“งั้นข้าวเที่ยงล่ะ?”
“เสี่ยโชคเหงามากรึไงคะ!?”
“อืม”
“แทบไม่น่าเชื่อ! วันก่อนยังเห็นเสี่ยคุยกับสาวอยู่เลย”
“หึงเหรอ?”
“หึงบ้าอะไร! เสี่ยกับหนูไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“แล้วไม่อยากเป็นเหรอ?”
“ไม่อะ”
“ดี! เสี่ยแค่หลอกถามเฉยๆเผื่อหนูคิดเกินเลยกับเสี่ย”
นี่มันเป็นเวรกรรมที่ทำตั้งแต่ชาติปางไหนถึงได้มาเจอกับคนประสาทกินแบบเสี่ยโชคเนี่ย เขาลากเธอออกมาจากมหาวิทยาลัยอย่างไม่มีเหตุผลแล้วมาชวนกินข้าวนี่นะ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความคุยกับเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องเรียน แต่ก็ยังไม่วายถูกถามเรื่องเสี่ยโชคกับพี่เนมจนถูกแซวว่ารถไฟชนกัน
เสี่ยโชคไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ
เขาคือคนบ้าชัดๆ
นี่ถ้าไม่รู้จักมาหลายปีคงจะด่าแล้วแหละ แต่ว่าเรารู้จักกันตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ช่วงแรกๆสมัยเรียนมัธยมปลายแล้ว เขามากินข้าวที่ร้านของพี่สาวทุกวันและมาเฉลยทีหลังว่าเป็นเจ้าของทาวน์เฮ้าส์ที่พี่ดาวศุกร์เช่าอยู่ จากนั้นพี่ดาวศุกร์ขอซื้อแต่ว่าเขาไม่ยอม พี่สาวเจรจาอยู่นานก่อนจะขู่ว่าถ้าไม่ขายให้ก็จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น เสี่ยโชคเลยเสนอให้เธอไปทำงานพาสไทม์ช่วงปิดเทอมที่ออฟฟิศของเขาแทนเลขาที่ย้ายงานกะทันหันแล้วเปิดเทอมเมื่อไรจะขายให้ตามที่ต้องการ
ทำงานกับเขาก่อนเข้ามหาวิทยาลัยหนึ่งปี
เพราะงี้ไงเลยสนิท
“เสี่ยกำลังจะย้ายออฟฟิศมันเลยรกหน่อยนะ”
“สรุปพาหนูมาช่วยงานอะไรที่ออฟฟิศคะ?”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“ต่อไปก็โทรบอกก่อนสิ เบอร์ก็พึ่งจะให้ไม่ใช่รึไง?”
“พูดมาก! แล้วจะไปไหนน่ะ?”
“ก็ทำงานไง ปรกติหนูก็ทำงานกับพี่เพลิงนี่คะ เสี่ยถามอะไรแปลกๆนะ”
“เสี่ยบอกเหรอว่าจะให้นั่งทำงานข้างนอก มาห้องเสี่ยนี่”
ครั้งก่อนที่มาช่วยเขาทำงานก็นั่งใกล้ๆกับพี่เพลิงเพราะต้องเรียนรู้งานหลายอย่าง แต่วันนี้เสี่ยโชคกลับจับมือเธอลากเข้าห้องทำงานตามใจตัวเองอีกแล้ว พอมาถึงเขาก็ปิดประตูแล้วหยิบโน๊ตบุ๊คส่งมาให้ทันที งานที่ว่าก็เป็นงานเอกสารทั่วไปที่เสี่ยโชคต้องตรวจสอบอีกรอบ ความจริงเขาทำเองยังเร็วกว่าเธอทำอีก
เธอต้องขาดเรียนเพราะคนประสาท
หนักใจจริงๆเลย
- ผู้เขียน
