เมรีเมรัย

เมรีขี้เมา

ตอนที่ 2

เมรีขี้เมา

'เหม็นเหล้าชิบ!'

ชายหนุ่มทรงเข้มเอ่ยขึ้นในใจอย่างขยาดสาวเจ้าเล็กน้อย ครั้นจะปล่อยวงแขนออกก็กลัวคุณเธอจะล้มเอาได้ ยิ่งใส่ผ้าถุงแบบสาวชาวบ้านเช่นนี้ด้วยแล้ว เฮ้อ ไม่อยากจะคิด

"อะ เอ่อ คุณครับ แขนผมจะเป็นตะคริวแล้วนะ"

นักรบเอ่ยออกมาเสียงราบเรียบกึ่งไม่พอใจนิดหน่อยให้กับสาวในอ้อมแขน ที่ไม่ยอมหยัดกายขึ้นทรงตัวเสียที เอาแต่จ้องหน้าคล้ายกลับอยากจะจับเขากินลงท้องยังไงอย่างนั้น

"ขอบคุณนะคะ" เธอว่าหลังจากยืนทรงตัวได้เองเสียที แต่ก็ยังส่งสายตาหวานฉ่ำที่ไม่รู้เป็นเพราะอ่อย หรือฤทธิ์น้ำเมากันแน่

"คุณเป็นใครหรือคะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย"

"คือ ผมเป็นเจ้าของค่ายมวยน่ะครับ เพิ่งมาเปิดใหม่แถวนี้" คนถูกถามเอ่ยตอบอย่างเสียมิได้พลางลอบสอดส่ายตาหามงคล ว่ายามใดเจ้าตัวจะมาเสียที การต้องมาอยู่ใกล้สาวน้อยคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าเช่นนี้ ช่างไม่น่าอภิรมย์นัก

"เหรอคะ แล้วนี่มีงานเลี้ยงอะไรกันคะ ถึงได้สั่งเหล้าเยอะขนาดนี้" สาวน้อยชวนคุยต่อ โดยไม่ได้สังเกตเห็นถึงความอึดอัดของชายหนุ่มแม้แต่น้อย

"คืออย่างที่บอกแหละ ว่าผมเพิ่งย้ายมา แล้วได้ยินมาว่าเหล้าของที่นี่ ดีและมีคุณภาพ ผมเลยแวะมาอุดหนุนเสียหน่อย"

"ดีเลยค่ะ มาอยู่แถวนี้ก็ถือว่าคนกันเองทั้งนั้น หากคุณสงสัยเรื่องอะไรถามฉันคนนี้ได้เลยนะคะ ฉันน่ะผู้รอบรู้คนหนึ่งเลยก็ว่าได้นะคะ ไม่มีเรื่องไหนที่เมรีคนนี้ไม่รู้ โดยเฉพาะเรื่องเหล้าเนี่ย อื้ม โปรดเรียกฉันว่าเซียนเลยค่ะ"

ไม่รู้ว่ากลัวอีกฝ่ายไม่เชื่อหรือว่าเกิดเปรี้ยวปากขึ้นมาอีกหรืออย่างไร แม่สาวทรงโตถึงได้หันไปคว้าขวดเครื่องดื่มมึนเมามากระดกเข้าปากต่อหน้าต่อตาชายหนุ่ม

เสียงบ่งบอกถึงความพึงพอใจในรสขมปร่าและอาการสะบัดตัวเล็กๆ ทำเอานักรบถึงกับรู้สึกขยาดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พลันความรู้สึกโล่งใจก็ดังออกมา เมื่อชายสูงวัยเดินมาสมทบพร้อมกับแผ่นกระดาษในมือ

"นี่ครับ ไม่ต้องทอนนะ เอาเป็นว่ารบกวนช่วยไปส่งผมตามที่อยู่ด้วยแล้วกัน ลานะครับ สวัสดี" ชายหนุ่มใบหน้าออกไปทางโหดเอ่ยเร็วรี่ พลางเดินออกไปทันทีไม่ได้หยุดคุยกับเขาเหมือนตอนมา ทำเอาชายสูงวัยออกจะงุนงงอยู่ไม่น้อย

"เมรี นี่ลูกไปทำอะไรคุณเขารึเปล่า ทำไมถึงได้วิ่งหน้าตั้งไปแบบนั้นล่ะ"

"หนูเปล่าสักหน่อย ว่าแต่เขาชื่ออะไรนะพ่อ"

"นายหัวนักรบน่ะ แกเป็นเจ้าของค่ายมวยชื่อดังเลยนะ ก็ที่พ่อชอบไปดูประจำนั่นไง เห็นว่าย้ายมาอยู่แถวนี้ด้วย ว่างๆ พ่อต้องไปดูหน่อยแล้ว"

คนฟังพยักหน้ารับรู้เล็กน้อย พลางกระดกขวดสีน้ำตาลชาขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางความระอาของคนเป็นพ่อ

ที่ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบใจนิสัยติดเหล้าของลูกสาวนัก ทว่าเพราะได้มารีมาช่วยดูแลกิจการให้ ทั้งยอดขายและตลาดก็มากขึ้นจนมงคลเลือกจะมองข้ามเรื่องนี้ของลูกสาวคนโตไป

"คนที่พ่อเคยบอกว่าเขารวยมากใช่มั้ย ฟังทีแรกนึกว่าตาแก่พุงพลุ้ย หน้าตาน่ากลัวเสียอีก"

"แล้วนี่ไม่น่ากลัวงั้นรึ ทำเป็นพูดดีไปน่ะเอ็ง ในวงการมวยนายหัวนี่ถือว่าเป็นทั้งเซียนแล้วก็นักเลงตัวจริงเลยนะ กล้าได้กล้าเสีย และที่สำคัญคือเขาโหดมากคนหนึ่งเลย พ่อเคยได้ยินว่ามีนักมวยในค่ายคนหนึ่งแอบไปนอกลู่นอกทาง จนขึ้นชก นายหัวแกโกรธมากสั่งให้นักมวยคนนั้นมาเป็นกระสอบมนุษย์ แทนกระสอบทรายเลยนะ"

"โห ยังกะเป็นเจ้าพ่อมาเฟียเลยนะพ่อ" แม้ประโยคจะออกไปทางคล้ายหวาดกลัว ทว่าดวงตาของสาวน้อยในตอนนี้กลับราวเปล่งแสงออกมาได้ยังไงอย่างนั้น

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะว่ะ นี่แกคงไม่รู้สินะ ว่านอกจากเป็นเจ้าของค่ายมวยแล้ว นายหัวเขายังมีธุรกิจเสริมด้วยนะ"

"อะไรล่ะพ่อ เขาขายโรตีเหรอ"

"ใช่ พ่อซื้อกินประจำ พิเศษใส่ไข่ไม่เน้นนม เฮ้ย! ไม่ใช่สิ แหมนังนี่ทำพ่อลืมตัวได้นะ" ลูกสาวคนโตตำแหน่งว่าที่ผู้สืบทอดกิจการเหล้ากลั้นหัวเราะร่วนออกมาพลางคะยั้นคะยอคนพ่ออย่างรอฟังเนื้อหาต่อ

"เขาเป็นเจ้าพ่อเงินกู้น่ะ ใจถึงพึงได้ แต่เวลาตามเงินคืนไม่ได้ นี่ก็เอาเรื่องเหมือนกัน ทางที่ดี แกอย่าไปยุ่งกับเขาเลย" ชายผู้ให้กำเนิดบอกแค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทันทีเพราะคร้านจะเอ่ยพูดคุยต่อ

ค่ำคืนนั้นในห้องของสาวเมรี แทนที่ในมือบางคู่ขาวจะเป็นแก้วเหล้าเหมือนทุกที ทว่าวันนี้กลับเป็นกระดาษแผ่นเล็กใบหนึ่งแทน กระดาษที่เขียนตัวหนังสือหวัดๆ พออ่านได้ว่าเป็นที่อยู่ของใครคนหนึ่ง และใช่ก็ค่ายมวยของนักรบแบบไม่ต้องสงสัยนั่นแหละ

สาวน้อยคนพี่อาสากับพ่อเองว่าจะเป็นคนเอาเหล้าขาวล็อตใหญ่นี่ไปส่งด้วยตัวเอง แม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่เมรีเสนอตัวมารับหน้าที่นี้ ทว่าก็เพียงไม่นานเมื่อชายสูงวัยเลือกจะไม่ซักไซ้อะไรเพราะคิดว่าเมรีคงจะแค่อยากดูแลงานใหญ่นี้ด้วยตัวเอง ตามประสาคนจริงจังกับงาน...ที่ถึงแม้บางครั้งจะจริงจังมากเกินไป โดยเฉพาะเวลาชิมก็ตาม

หากแต่คนเป็นพ่อกลับมิได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่าความคิดของลูกสาวคนโตของตนนั้นกำลังวาดฝันอะไรที่มันไกลกว่านั้นไปมากโข

สาวน้อยผู้ตาหวานเยิ้มจากรสสุราที่เพิ่งลองชิมไปกะพริบขึ้นลงถี่ๆ พลางฉีกยิ้มกับกระจกบานกว้างอยู่คนเดียว เมื่อนึกถึงชายหนุ่มรูปงามผู้ที่มีดวงตาและใบหน้ากระแทกเข้ากลางใจเธออย่างแรง ยิ่งได้ยินผู้ให้กำเนิดบอกมาว่าเขา-รวย-มาก ความฝันอยากจะได้ตัวเขามาซบอกใหญ่ๆ ของตัวเองก็เรืองรองขึ้นมาในหัวสมองของสาวโสดผู้ไม่เคยคิดอยากจะมีผัวทันที

จริงอยู่ที่บุคลิกภายนอกของเมรีออกจะสมชื่อไปเสียหน่อย กระนั้นก็ต้องยอมรับว่าหน้าตาของเธอนั้นค่อนไปทางดีมากคนหนึ่ง ทั้งรูปร่างยังเรียกได้ว่าเป็นแม่พันธุ์โคนมชั้นดีก็ว่าได้แถมยังมีดีกรีเป็นถึงทายาทเจ้าของแบรนด์เหล้าชื่อดังอีกต่างหาก จึงไม่แปลกที่จะมีหนุ่มน้อยใหญ่จะให้ความสนใจเธอกันอยู่ไม่น้อย ทว่า ก็ไม่มีใครสามารถมานั่งในหัวใจสาวเจ้าได้เลย

จนกระทั่งเธอได้พบกับเขาคนนี้....ผู้ชายที่มีดวงตาดุดันน่าค้นหา หนวดเคราที่ชวนลูบไล้ และที่สำคัญคือ เขารวยมากนั่นเอง เมรียอมรับว่าผู้ชายรวยนั้นเป็นสเป็กของเธอ

เงินมากมายที่สามารถเสกสรรเครื่องดื่มน้ำเมาจากทั่วโลกมาให้เธอลองชิมได้ แค่คิดว่าตัวเองได้นอนสบายท่ามกลางขวดเครื่องดื่มมีดีกรีจากหลายมุมโลก พร้อมกับว่าที่สามีร่างใหญ่โตผู้ถือเงินเป็นฟ่อนพร้อมรอเปย์ให้เธอ มุมปากของสาวเจ้าก็พลันผุดยิ้มร้ายขึ้นมาทันที แววตาฉ่ำเยิ้มฉายแววแห่งความหวังเอาไว้เต็มเปี่ยม

"รอก่อนนะคะนายหัว เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปเป็นราชาคอทองแดงให้ได้เลย!"

นักรบที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างน่าประหลาดทั้งที่ไม่ได้หนาวอะไรเลยสักนิด ชายหนุ่มหน้าโหดเลือกที่จะไม่ใส่นัก เพราะคิดว่าบางที ตนอาจจะแค่คิดมากไปเท่านั้นเอง