Chapter 5 ข้อตกลงแทนคำขอโทษ 1
1263 คำ
ระหว่างที่นั่งรอ กลิ่นหอมของอาหารก็โชยต้องจมูก พานให้ท้องร้องเสียดื้อๆ กลิ่นไส้กรอกและไข่ดาวมันชัดเจนเสียจนน้ำลายสอเลยทีเดียว ผ่านไปไม่นานนักนิโคไลก็เดินมาที่โซฟาพร้อมกับวางอาหารเอาไว้ตรงหน้าถึงสองจาน ตามด้วยกาแฟหอมๆ โชคยังดีที่เขามีน้ำใจทำมาเผื่อ แต่คิดในแง่ร้ายเขาอาจจะทำมาเพื่อรับประทานคนเดียวก็เป็นได้ เธอคิด พลางมองที่จานอาหาร
“ทำมาเผื่อคุณน่ะ ถ้าไม่หิวก็ไม่เป็นไร” เขาบอกอย่างมีน้ำใจ คิดว่าเธอคงจะหยิ่งจองหองต่อไม่ไหวแน่ๆ ว่าแล้วไอลดาจึงตัดสินใจหยิบส้อมและมีดตัดไส้กรอกรับประทาน
“ทำไมคะ คุณเล่นสนุกด้วยการจับผู้หญิงมาขังเอาไว้ในเพ้นท์เฮาส์แบบนี้บ่อยๆ เหรอคะ”
“ผมไม่เคยขังใคร ดีใจเถอะคุณเป็นคนแรก” เขาตอบเสียงเรียบพลางตัดไส้กรอกเข้าปาก และเคี้ยวอย่างอร่อย
“ฉันควรจะดีใจอย่างนั้นเหรอคะคุณแอนตัน” เธอยังคงเรียกนามสกุลของเขาดังเดิม หากเขาไม่คัดค้านก็คงจะเรียกเช่นนี้ต่อไปสินะ ฟังแล้วมันคำราญหูจริง ๆ เขาคิด
“เรียกผมว่านิโคไลหรือนิค ผมจะขอบคุณมาก”
“การเรียกชื่อจริง หรือชื่อเล่นเหมาะกับคนที่สนิทกับแล้วเท่านั้น”
“แบบผู้ดีอังกฤษสินะ สำหรับผมไม่ต้องผมเป็นอเมริกัน ไม่ชินกับการเรียกนามสกุล ส่วนใหญ่แล้วพวกนักธุรกิจด้วยกันเท่านั้นถึงจะเรียกนามสกุล เท่านี้ผมก็รำคาญจะแย่”
“คุณเป็นนักธุรกิจเหรอ” เธอถามเหมือนไม่อยากเชื่อแล้วเรื่องเมื่อคืนนี้ล่ะเรื่องที่คาร่าส่งเพื่อนมาน่ะ
“ทำไมครับ ผมไม่เหมาะที่จะเป็นนักธุรกิจหรือยังไง” เขาถามกลับทันทีด้วยความสงสัย
“เอ่อ การที่ฉันได้รู้จักคุณเมื่อคืน มันทำให้คิดว่าคุณเป็น... นักล่าผู้หญิง คิดว่าคุณเป็นคนที่...” เธอแทบจะไม่กล้าพูดเพราะคิดว่าตัวเองเข้าใจผิดแน่ๆ
“ก็ใช่ แต่ผมก็ต้องทำงานบังหน้าบ้าง ไม่งั้นจะเอาเงินที่ไหนมาเป็นทุนในการล่าผู้หญิงล่ะครับ” อยากจะบ้าตายเขายอมรับได้อย่างหน้าตาเฉยเสียอย่างนั้น
“แล้วคุณรู้จักคาร่าหรือเปล่า” เธอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“คาร่าไหนล่ะครับ ถ้าเป็นเพื่อนๆ ของคุณน่ะผมไม่รู้จักหรอก” ให้ตายสิ แสดงว่าเข้าใจผิดเต็มๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะเขาเองก็ผิดอยู่ดีที่ลวนลามเธอ
“ถามทำไมครับ คิดว่าผมเป็นพวกบ้าผู้หญิงขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“เอ่อ ก็... คิดว่าเตียงคุณคงไม่ว่างเว้น” เธอแก้ตัวพลางก้มหน้าเล็กน้อย รู้ตัวว่าถ้าพูดความจริงไปหน้าแตกแน่ๆ
“เปล่า ผมชอบบนโซฟา ระเบียงห้อง ในลิฟต์ เอ่อๆ ๆ” อีกหลายที่ๆ คิดไม่ออกสินะ
“นี่! ไม่ต้องมาบรรยาย ใครเขาอยากจะรู้”
“ก็คุณพูดไม่ถูก เตียงผมถ้าไม่เจ๋งจริงไม่ได้ขึ้นกับผมนะจะบอกให้” คนอะไรสำคัญตัวเองได้ขนาดนั้น
“ฉันคงดวงซวยมากที่ได้มาเจอคุณ อันที่จริงแล้วฉันไม่น่าไปที่ผับนั่นเลยต่างหาก”
“พระเจ้าให้เรามาพบกันต่างหากล่ะที่รัก”
“เจอแบบนี้เนี่ยนะ คุณคิดอะไรอยู่ มีความสุขมากเหรอคะที่ทำแบบนี้กับฉัน”
“กลับกัน ผมไม่ได้มีความสุข ผมโกรธและไม่พอใจต่างหาก” พูดแล้วก็อยากจะให้เขาส่งกระจกเสียเหลือเกิน ว่าคนกำลังโกรธอยู่เป็นอย่างไร ยิ้มแย้มเจ้าเล่ห์แค่ไหน
“ก็คุณมันหยาบคายจริงๆ นี่นะ ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไง”
“แล้วคุณล่ะ ดีเหลือเกินใช่ไหม พอๆ กันนั่นแหละ” เอาแล้วสิทั้งคู่เริ่มเถียงกันอีกครั้งแล้ว
“ฉันไม่เคยเอาใครไปขังไว้ในห้องก็แล้วกันน่า ฉะนั้นเราสองคนน่ะมันต่างกัน”
“ไม่ต่างกัน เพราะอะไรรู้ไหม คุณก็อยาก ผมก็อยาก จะแปลกอะไรถ้าเรามาจบกันที่นี่” เมื่อเขาพูดจบเธอก็อยากจะตะบันหน้าเขาสักที ถ้าไม่ติดว่ามีคดีกับเขาอยู่ หากทำอะไรไปในตอนนี้มีหวังคดีเพิ่มแล้วเขาอาจจะไม่ปล่อยกลับเลยก็เป็นได้
“คุณนี่มันน่ารังเกียจ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรฉันจะกลับ และถ้าออกไปได้จะแจ้งความจับคุณ”
“คุณไม่กล้าหรอกที่รัก” ดูเหมือนเขาจะมั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าเธอจะไม่เอาความ
“นิโคไล ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันเรียนจบและกำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน”
“ไม่ว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน มันก็ไม่หนีหายไปไหนหรอกครับ อยู่เคลียร์ปัญหาของคุณกับผมซะก่อน และอย่าคิดที่จะไปไหน ตราบใดที่ข้อตกลงของเรายังไม่สิ้นสุด” เขาบอกอย่างเด็ดขาด
“ฉันยังไม่ได้ตกลงกับคุณเลย มีแต่คุณพูดเองไปทั้งหมด”
“งั้นเรามาเริ่มข้อตกลงกัน ผมมีข้อเสนอให้คุณนะที่รัก ถ้าคุณอยากกลับจริงๆ” เธอตั้งใจฟังทันที พร้อมกับสีหน้าที่มีความหวังอยู่เต็มเปี่ยม
“อะไรคะ ข้อเสนออะไร” ไอลดาถามด้วยความตื่นเต้น
“ดินเนอร์กับผมคืนนี้ พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษหวานๆ แล้วคุณก็จะได้กลับบ้าน” นิโคไลบอกข้อเสนอที่ทำให้เธอถึงกับตาลุกด้วยความโกรธ เพราะเธอจะไม่มีวันทำอย่างนั้นเป็นอันขาด ทว่ามันก็แค่ดินเนอร์นี่นะ
“ดินเนอร์! ฉันไม่ดินเนอร์กับคุณและจะไม่ขอโทษด้วย” คนอะไรหัวดื้อเสียจริง เรื่องง่ายทำให้เป็นเรื่องยาก เขาคิด
“งั้นก็อยู่ที่นี่ยาวๆ ไปก็แล้วกัน ผมแฮปปี้นะ”
“คุณนิโคไล คุณแค่ต้องการคำขอโทษจากฉัน แล้วทำไมต้องเอาฉันมาขังไว้ที่นี่ด้วยล่ะคะ”
“ผมพอใจที่จะทำมีอะไรหรือเปล่า และไม่ใช่แค่คำขอโทษคุณควรสำนึกด้วยว่า คุณทำอะไร ตบผม สาดเหล้าใส่ผมกี่ครั้ง ที่สำคัญน้องชายสุดที่รักของผมยังโดนคุณรังแก แบบนี้คิดว่าผมจะยกโทษให้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ ผมผิดอะไร ไม่ได้รังแกคุณด้วยซ้ำ” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงเครียดระคนด้วยความโกรธ และถ้าได้แกล้งเธอมันจะสะใจมาก
“งั้นฉันก็เป็นคนผิดสินะ การที่ผู้หญิงป้องกันตัวเองจากผู้ชายเฮ็งซวยอย่างคุณ คงกลายเป็นเรื่องผิด” อันที่จริงแล้วเขากำลังหาเรื่องให้เธอมีความผิดต่างหาก ไม่อย่างนั้นพาเธอมาขังไว้ที่นี่อย่างนั้นหรือ ที่สำคัญไปกว่านั้นเธอปลอดภัยจากผู้ชายคนเมื่อคืน
“คุณต้องเจอผู้ชายเฮ็งซวยอีกเยอะ ได้เจอผมเนี่ยคุณโชคดีมาก เพราะคุณจะได้ฝึกวิชาไง”
“ฉันต้องขอบคุณคุณอีกครั้งสินะ คนเฮ็งซวย”
“ฮ่าๆ ผมชอบเวลาคุณด่าผมนะ ตกลงนะ คืนนี้ดินเนอร์กับผม แค่ดินเนอร์” เขาหัวเราะชอบใจทั้งที่ไม่ได้เต็มใจสักเท่าไหร่และสุดท้ายก็ต้องขอให้เธอดินเนอร์ด้วย ซึ่งใจจริงแล้วอยากจะขังเธอเอาไว้นานๆ เรื่องดินเนอร์ค่อยว่ากัน แต่อีกใจหนึ่งเขาก็อยากดินเนอร์กับเธอเร็วๆ นั่นเอง
- ผู้เขียน
