รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน

Chapter 4 โดนขังซะแล้ว 3

“ตกลงอีตานี่เป็นคนยังไงกันแน่ เป็นสุภาพบุรุษหรือเพลย์บอย ถ้าเป็นเพลย์บอยฉันควร...” ควรโดนรวบหัวรวบหางแล้ว จะดีใจหรือจะสงสัยดีที่ไม่โดนทำอะไร เธอคิด

“คุณคงไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหม ฉันควรไว้ใจคุณหรือเปล่าแอนตัน” เธอกำลังชั่งใจว่าควรไว้ใจเขาหรือไม่ แต่คิดอีกทีเขาไม่ควรได้รับการไว้ใจเลยต่างหาก เพราะเขาเป็นคนฉวยโอกาส ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตัวเธอไป แต่นิโคไลดันเป็นคนลากเธอมาที่นี่แทน แล้วเขาโกรธเธอมากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือถึงได้พามาขังไว้ที่นี่

“ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ เราจะรอดไปได้อีกนานแค่ไหน แต่เท่านี้เขาก็ยุ่มย่ามจะแย่อยู่แล้ว คนอะไรโรคจิต” เธอปลอบใจตัวเองและว่าให้เขาด้วยเช่นกัน เมื่อสำรวจร่างกายเสร็จจึงออกไปจากห้องน้ำรอนิโคไลที่ห้องรับแขก แต่ให้ตายเถอะในช่วงเวลาที่เธอเข้าห้องน้ำเมื่อครู่ มันก็นานพอที่เขาจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว และอยู่ในชุดสบายๆ นั่นคือเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ แถมยังยืนกอดอกรอเธออยู่

“ผมบอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้ารอ หรือจะให้ผมเปลี่ยนช่วย ได้!” จบคำเขาก็เดินเข้าไปหาเธอ ทว่าเธอชี้หน้าเขาเสียก่อน

“หยุดยืนอยู่ตรงนั้นเลย ฉันไม่ได้เป็นง่อยจะได้มีใครมาช่วยเปลี่ยน” เธอว่าก่อนจะเดินไปที่จุดทิ้งเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ แต่นั่นแหละเขามองตาม

“ทำไมเสื้อผ้ากองอยู่บนพื้น” นิโคไลถามเสียงเหี้ยมขึ้นทันที

“มันหลุดมือ” เธอแก้ตัวแล้วเชิดหน้าขึ้น

“ธรรมชาติคนเราถ้าของหลุดมือแล้วต้องเก็บ ไม่ใช่กองไว้แบบนี้”

“นี่คุณจะจับผิดฉันเหรอ ก็ได้มันไม่ได้หลุดมือ แต่ฉันโยนทิ้ง” ต้องการความจริงเธอก็จะบอกให้ฟังแต่มันกลับทำให้เขายิ้มได้

“ผมชอบคนหัวแข็งอย่างคุณ มันสนุกเวลาที่ได้ปะทะฝีปาก มีความกบฏอยู่ในตัว และต่อต้านเล็กๆ แต่สุดท้ายก็สมยอม” เธอไม่อยากเถียงในสิ่งที่เขาพูด แม้จะเจ็บใจแต่ก็ต้องเก็บอาการแล้วเก็บเสื้อผ้ารีบเดินเข้าห้องนอนทันที

นิโคไลได้แต่มองตามด้วยความพอใจ เหมือนได้กุมชัยชนะมาอย่างนั้นแหละ เมื่อคืนก็ว่าเธอร้อนแรงไม่เบาแล้วนะ มาวันนี้ยิ่งกว่าเมื่อคืนนั่นคือปากร้ายอีกต่างหาก เขาคิดขณะที่กำลังยืนรออยู่นานเกินไป จึงเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อดูว่าไอลดาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วหรือยัง

“ทำไมไม่ใส่ชุดที่ผมเอาให้” เขาว่าเมื่อเห็นเธอใส่ชุดเดิมจากเมื่อคืน แต่รู้ว่าเธออาบน้ำแล้วก็ตรงที่ทรงผมเปลี่ยนไปนั่นคือเธอมัดรวบเอาไว้กลางศีรษะ ใบหน้าปราศจากเครื่องสำอาง สดใสสวยงามแบบสาวเอเชีย ทำให้เขาตะลึงไปเหมือนกัน

“แค่เสื้อเชิ้ตเนี่ยนะ ฉันใส่ชุดเดิมยังดีกว่าซะอีก” เธอตอบพลางเชิดหน้าขึ้น

“คุณไม่เหม็นตัวเองแต่ผมเหม็น ทั้งกลิ่นเหล้า บุหรี่ ไหนจะกลิ่นตัวผู้ชาย ไปใส่เสื้อเชิ้ตของผมเดี๋ยวนี้” เขาออกคำสั่งเสียงดุเข้ม

“ฉันต้องการเสื้อกับกางเกง ไม่ใช่แค่เสื้อตัวเดียว” เธอขึงตาใส่เขา ทว่ามันไม่ได้น่ากลัวเลย

“คุณไม่ได้ไปไหนจะใส่อะไรให้มันเยอะชิ้น หืม” เขาย้ำอีกครั้ง เพื่อให้เธอได้มั่นใจว่าตราบใดที่ไม่ยอมขอโทษเขาล่ะก็เป็นได้อยู่ต่ออีกยาว ทางที่ดีเธอควรทำตามที่เขาต้องการ เพื่อความปลอดภัยของตัวเองอย่างนั้นสินะ

“ฉันใส่ชุดที่คุณให้ไม่ได้” ไอลดาเริ่มปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง เพราะถึงจะต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไร เขาก็ไม่ปล่อยเธอกลับอยู่ดี เอาเป็นว่าเธอจะพยายามปรับอารมณ์แล้วญาติดีกับเขาจะดีกว่า

“ไม่เคยใส่เหรอ ผมนึกว่าคุณใส่ออกบ่อยเวลาที่คืนไหนคุณออกไปกับหนุ่มๆ” ให้ตายสินี่เขากำลังดูถูกเธออย่างแรง คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงจัดจ้าน นอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้าหรืออย่างไร เธอคิดด้วยความไม่พอใจ

“สมองคุณมันมีอะไรที่ดีไปกว่าเรื่องเซ็กส์หรือเปล่า”

“ฮ่าๆๆ ไม่มี นิโคไล แอนตัน มีความสุขกับเรื่องพวกนี้ แค่ทำงานผมก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ให้ผมปลดปล่อยบ้างสิ” เขาหัวเราะชอบใจแถมยังยอมรับหน้าตาเฉยอีกต่างหาก

“ความสุข บางครั้งมันไม่ได้มาจากเรื่องพวกนี้เสมอไปนะคะ คุณเคยสัมผัสหรือเปล่า” เขาอยากจะถามเหลือเกินว่ามีอะไรบ้างที่นอกเหนือจากเรื่องเซ็กส์

“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน” เขาพูดเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ

“เอาล่ะ ไปใส่ชุดที่ผมให้เดี๋ยวนี้” เขาวกกลับเข้าเรื่องเดิมและออกคำสั่งอีกครั้ง มันทำให้เธอชั่งใจอยู่ว่าจะทำตามที่เขาสั่งดีหรือไม่

“ฉันจะใส่ ถ้าคุณรับรองความปลอดภัยว่าคุณจะไม่...” เธอหยุดเอาไว้ไม่กล้าเอ่ยต่อเพราะกลัวจะเป็นการชี้ชวนเขามากกว่าเดิม

“ได้ คุณจะปลอดภัยตราบเท่าที่ผม อยากจะให้ปลอดภัย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ไม่มีอารมณ์”

“พูดอย่างกับว่าฉันมีอารมณ์อย่างนั้นแหละ” เธอตอบกลับพลางเบ้ปากใส่เขาเล็กน้อย

“เอาไว้เรามาสร้างอารมณ์ด้วยกัน เลิกพูดมากได้เลย ผมอยากเห็นคุณใส่เสื้อของผมนะที่รัก ผมจะรออยู่ตรงนี้ ไปเปลี่ยนชุดซะ” เขาออกคำสั่งมาหลายครั้ง จึงทำให้เธอตัดสินใจลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อที่เขาให้เดินเข้าห้องแต่งตัว ภายในเวลาไม่ถึงสองนาที่ก็กลับออกมาพร้อมกับชุดใหม่ ซึ่งชุดไม่ได้เลิศเลออะไรเลย

มันคือเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าของเขาที่ตัวใหญ่และยาวคลุมลงมาจนถึงน่องอวดขายาวเรียวขาวได้เป็นอย่างดี ปลุกเสือร้ายและความหื่นจากสายตาของเขาพอสมควร ทรวดทรงองค์เอวของเธอน่ามองไม่เบา เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเขาก็ลอบยิ้มก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“คุณใส่ชุดนี้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร เพราะไม่ได้ไปไหน”

“แล้วคุณแต่งตัวแบบนี้จะไปไหนเหรอคะ อย่าบอกนะว่าจะขังฉันไว้ที่นี่คนเดียว”

“ผมไม่ใจร้ายขนดานั้นหรอก คุณยังไม่ได้ทานมื้อเช้าไม่ใช่เหรอ”

“ฉันยังไม่หิว” เธอตอบปฏิเสธทันควันทั้งที่ท้องมันกำลังทรยศ

“งั้นเหรอ แต่ผมหิว ผมจะไปทำอะไรทาน ถ้าสนใจก็ตามไปที่เคาน์เตอร์ได้นะครับ” ว่าแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องทันที แล้วตรงไปยังเคาน์เตอร์ครัว ส่วนไอลดาก็เดินตามด้วยความสำรวม เพราะกลัวว่าชายเสื้อมันจะเปิดให้เขาเห็นใต้ร่มผ้า

เธอเดินไปนั่งที่โซฟาหันหน้าออกไปทางระเบียงห้อง ขณะที่นิ โคไลกำลังง่วนอยู่กับมื้อเช้าที่เขาต้องการ ในใจเธออดคิดไม่ได้ว่าหน้าตาอย่างเขาน่ะหรือจะสามารถทำอะไรทานเองได้ เขาดูไฮโซที่ชอบชี้นิ้วสั่งเสียมากกว่า