“ทุกคนรู้ยังมีคนพังศาลต้นไทรที่ท้ายหมู่บ้าน ลือกันว่าเป็นฝีมืคนเสียหวยน่ะเพราะหลัง ๆ เจ้าแม่ให้หวยไม่แม่นเหมือนเดิมแล้วน่ะสิ…” ศาลไม้พังระเนระนาดไม่มีเหลือชิ้นดียังไม่พอ ต้นไทรใหญ่ขนาดสามคนโอบมีรอยถูกของมีคมที่กลางลำต้นจนผ้าแพรสามสีรุ่งริ่งไม่พอ ยังมีคราบน้ำมันเบนซินอยู่ตรงโคนต้นอีกต่างหาก
หากไม่มีคนผ่านมาเจอเสียก่อนคงถูกเผาวอดไปแล้ว
เหล่าลูกบ้านที่รู้ข่าวต่างมาล้อมวงสังเกตการณ์ขณะเข้าหน้าที่ตำรวจกำลังถ่ายภาพเพื่อหาตัวเก็บหลักฐานผู้กระทำผิด บางคนรู้สึกเศร้าใจเพราะผูกพันต้นไทรและที่ดินตรงนี้มานาน บ้างก็ไม่รู้สึกอะไร…ตัดออกไปก็ดีบรรยากาศจะได้น่ากลัวน้อยลง แต่ไม่มีมนุษย์คนไหนเห็นร่างโปร่งแสงที่นั่งร่ำไห้อยู่ริมทาง
ความรู้สึกของบัวตองไม่ต่างจากคนที่บ้านโดนไฟไหม้จนเหลืออะไรติดตัว
“ข้าก็แค่เทวดาชั้นปลายแถว ไม่ใช่เทพแห่งโชคลาภสักหน่อย ฮือ~ ทำไมเอาแต่ใจตัวเองจัง” บัวตองบ่นน้อยใจไม่มีใครได้ยิ
