ใจร้าว
1547 คำ
"แล้วถ้าออสการ์ไปหาพิมพ์ที่บ้านล่ะ"
"ก็ช่างเขาสิ พิมพ์ก็บอกแม่เธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมาค้างกับพวกเรา ออกัสคงไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่าถามหาพิมพ์หรอกเชื่อฉัน" พิ้งค์ไม่อยากให้พิมพ์รถได้เจอกับออสการ์อีก แม้ทั้งสองจะคบกันมาหลายปี แต่การกระทำของเขานั่นช่างเลวทรามสิ้นดี โดยเฉพาะเพื่อนของเธอ นับจากวันนี้แอนจะไม่ใช่แม้กระทั่งคนเคยรู้จักกัน ทั้งสามคนจะขอตัดขาดจากเพื่อนคนนี้ตราบชั่วชีวิต
"เฮ้ย! มีส่งข้อความมาด้วยอ่ะพิ้งค์ และดูเหมือนเขาเพิ่งจะสำนึกได้"
"ก็พิมพ์บอกว่าเดินออกมาแล้วลืมปิดประตูไม่ใช่เหรอ ออสการ์ต้องรู้แหละว่าพิมพ์ไปหา และได้เห็นภาพนั้นเต็มตา มาสำนึกได้อะไรตอนนี้ ไอ้เลวเอ๊ย!"
"ใจเย็นๆ นะพิ้งค์ ฉันกับพิมพ์ฝากชีวิตไว้กับเธอนะตอนนี้ลดความเร็วลงด้วย โมโหทีไรใจร้อนทุกที" คำพูดของมายด์ ทำให้พิ้งค์ค่อยๆ ลดความเร็วลง เมื่อเวลานี้รู้สึกสงสารพริมโรสขึ้นมาจับใจ ไม่รู้ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่กี่วันกี่เดือนหรือกี่ปี เพื่อนรักถึงจะกลับมาเป็นคนเดิม
เช้าของวันใหม่ ที่คอนโดของพิ้งและมายด์ ภายในห้องนอนที่ถูกต้องเอาไว้อย่างสวยหรู หญิงสาวร่างอรชรนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง พริมโรสรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ที่สำคัญเธอรู้สึกปวดหัวมาก เหมือนมันจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ให้ได้ จนต้องเอามือกุมที่ศีรษะเอาไว้ พร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดจากอาการเมาค้าง
"เป็นไงบ้างพิมพ์ ปวดหัวละสิ ก็เล่นดื่มยังกะน้ำเปล่า ลุกมากินข้าวต้มร้อนๆ ก่อนจะได้กินยา" พิ้งค์พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ แล้วช่วยดันเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่ง
"ขอบใจมากนะพิ้งค์ แล้วมายด์ไปไหนเหรอ" คำถามของพริมโรส ทำให้พิ้งค์แสดงสีหน้ามีพิรุธออกมา เพราะเธอไม่แน่ใจว่าควรตอบเพื่อนไปตามตรง หรือทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน
"เป็นอะไรไปอ่ะพิ้งค์" ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย
"เปล่า ไหนว่าปวดหัวรีบทานข้าวจะได้กินยา" พิ้งค์รีบบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่องขึ้นมา เพราะไม่อยากให้เพื่อนได้รู้ถึงการมาของออสการ์
ภายในห้องรับแขกที่ถูกตกแต่งดีไซน์ไว้อย่างสวยหรู มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่บนโซฟาราคาแพง แต่ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ ดวงตาของเขาแลดูไม่สดใสเหมือนอย่างที่เคยเป็น
เวลานี้มายด์กำลังจ้องมองไปที่ใบหน้าคมเกลี้ยงเกลาที่แสนจะหล่อเหลา แต่เขากลับกลายร่างเป็นอสุรกายทำร้ายจิตใจของคนรักอย่างไม่น่าให้อภัย
"มายด์ ให้ออสการ์ได้คุยกับพิมพ์เถอะนะ ได้โปรดให้โอกาสออสการ์อธิบายจะได้ไหม" คำขอร้องอ้อนวอนของเขา กลับทำให้สายตาของมายด์เหลือบมองผู้ชายอย่างออสการ์ออกไปอย่างน่าสมเพช ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แอนเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน เธอก็พอที่จะรับฟังคำขอร้องจากเขาบ้าง
"กลับไปเถอะออสการ์ ทุกอย่างที่ออสการ์ทำกับพิมพ์ มันเลวร้ายเกินกว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะรับได้ นับจากวันนี้ไป หากออสการ์ยังรักพิมพ์ มายด์ขอได้ไหม อย่ากลับมาเพื่อตอกย้ำแผลในใจของพิมพ์อีกเลย" ในขณะที่ชายหนุ่มฟังถ้อยคำที่มายด์พูดออกมานั้น น้ำใสๆ ได้ไหลออกมาจากดวงตาคมด้วยความรู้สึกผิด จนยากที่จะอดกลั้นให้มันหยุดไหลได้ เมื่อสิ่งที่เขาทำลงไปนั้น กำลังส่งผลให้ผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจต้องมาเจ็บปวด กับการตัดสินใจกระทำเพียงชั่ววูบ เพื่อประชดประชันเธอ
"ฮึกฮื้อ! มายด์ขอร้องละนะ" เสียงร้องไห้สะอื้นดังออกมาจากลำคอของชายอกสามศอก ในขณะที่เขาทรุดตัวลงตรงหน้าหญิงสาวในท่าคุกเข่า เพื่อขอร้องอ้อนวอนให้มายด์ใจอ่อน ยอมให้เขานั้นได้เจอกับพริมโรสอีกสักครั้ง แม้จะรู้ว่าคงยากที่จะได้รับการอภัยจากเธอ แต่ก็อยากเจออยากอธิบายให้เธอได้เข้าใจ
"กลับไปเถอะออสการ์ อย่าทำให้พิมพ์ต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้อีกเลย"
"แต่ออสการ์มีเรื่องที่จะคุยกับพิมพ์ มายด์ก็รู้ว่าเรารักพิมม์มากแค่ไหน คนเราทำผิดพลาดกันได้ เราแค่ทำพลาดไปครั้งเดียวเมื่อเทียบกับผู้ชายคนอื่น ทำไมล่ะมายด์ จะไม่ให้โอกาสเราได้แก้ไขหรือแก้ตัว แม้แต่น้อยเลยเหรอ"
"ช่างเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ และถ้านี่คือเหตุผล กลับไปเสียเถอะออกัสมันช่างฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย" คราวนี้มายด์ตะคอกออกมาเสียงดัง เมื่อเธอได้ฟังคำพูดจากปากของออสการ์ ช่างเป็นเหตุผลของผู้ชายห่วยๆ ที่หยิบยกขึ้นมาเป็นอ้างให้ตัวเองดูดี
ในขณะที่พริมโรสทานข้าวต้มกินยาเสร็จ เธอได้ยินเสียงของมายด์ที่อะโวยวายเสียงดังแว่วเข้ามาในห้องนอน ทำให้หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเดินออกไปดู แม้พิ้งค์จะพยายามห้ามปราม และนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกสงสัยในสิ่งที่พิ้งค์กำลังกีดกันเธอให้อยู่แต่ในห้อง การกระทำของพิ้งค์ยิ่งทำให้พริมโรสรู้สึกเป็นห่วงมายด์
"พิมพ์ปวดหัวไม่ใช่เหรอจะออกไปทำไม นอนต่อเถอะ" พิ้งค์พูดออกมาพร้อมกับฉุดแขนเพื่อนเอาไว้
"อะไรกันพิ้งค์ เสียงมายด์โวยวายดังขนาดนั้น ไม่เป็นห่วงเพื่อนเลยหรือไง" แม้จะยังคงปวดหัวอยู่ แต่พริมโรสก็เป็นห่วงเพื่อนไม่น้อย เพราะยามที่เธอเจ็บเจียนตายก็ได้มายด์และพิ้งค์อยู่ข้างๆ
"ไม่มีอะไรหรอกพิมพ์ มายด์คงทะเลาะกับแฟนอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ" แต่ดูเหมือนคำพูดของพิ้งค์จะไม่เป็นผล เพราะถ้าหากเป็นอย่างที่พิ้งค์พูดมา เธอยิ่งต้องรีบออกไปดูให้ทราบถึงสาเหตุที่เพื่อนเอะอะเสียงดังโวยวายออกมาแบบนั้น เมื่อห้ามเพื่อนไม่ได้พิ้งค์จึงรีบเดินตามพริมโรสออกไปติดๆ
"ออกัส!" พิมโรสถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เคยรักหมดใจ กำลังนั่งคุกเข่าต่อหน้ามายด์
"พิมพ์!" เมื่อเห็นแฟนสาวเดินออกมาจากห้องนอน ชายหนุ่มร้องออกมาเสียงดัง พร้อมกับลุกขึ้นวิ่งโผเข้าไปกอดพริมโรสเอาไว้ น้ำใสๆ ที่ไหลหยดลงบนหัวไหล่ของหญิงสาว ทำให้พริมโรสรับรู้ได้ว่าชายคนรักกำลังร้องไห้ออกมา แต่ทำไมน้ำตาของเขาถึงได้ไร้ค่ากับใจของเธอในยามนี้ เมื่อความรู้สึกที่มีเพียงแค่ข้ามคืนมันได้ชินชาจนกลายเป็นความว่างเปล่าไปแล้ว เธอเจ็บจนไม่สามารถที่จะไปต่อกับชายตรงหน้าได้อีกแล้ว
"พิมพ์...ออกัสขอโทษ เรามาเริ่มต้นกันไหมนะพิมพ์ เรื่องนั้นออกัสจะเคลียร์กับแอนเอง มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ให้โอกาสออกัสสักครั้งนะพิมพ์ แค่ครั้งเดียวออกัสสัญญาว่าจะทำให้มันดีกว่าเดิม" คำพูดของออสการ์ ช่างเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ เขาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำร้ายผู้หญิงสองคนพร้อมกัน ในขณะที่เขานั้นกำลังมาขอความเห็นใจจากพริมโรส โดยมีผู้หญิงอีกคนได้นอนรอคอยการกลับไปของเขาอยู่ที่ห้องนอน
"อย่าพยายามเลยออกัส เรื่องของเรามันจบลงไปแล้ว คุณควรไปเอาใจใส่แอนมากกว่าจะมาแก้ต่างให้ตัวเองแบบนี้ เพราะคุณยิ่งพูดยิ่งอธิบาย พิมพ์ยิ่งรู้สึกเสียใจและเสียดายเวลา ที่หลงไปคบกับคุณตั้งหลายปี" เสียงหวานจากแฟนสาวที่เคยชวนฟังให้ใจเต้นแรง เวลานี้น้ำเสียงนั้นช่างแข็งกร้าว ไม่มีแม้หางเสียงที่แสดงออกถึงเยื่อใย ที่เธอนั้นเคยมีให้กับเขาแม้แต่น้อย
"พิมพ์! ออกัสขาดพิมม์ไม่ได้ ถ้าไม่มีพิมม์ ออกัสก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร แอนไม่ได้มีความสำคัญกับออกัสเลยนะพิมพ์ เมื่อเทียบกับพิมม์แล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้หัวใจของออกัสเต้นแรงได้" ออสการ์พูดออกมา ในขณะที่เขานั้นกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะเสียเธอไป หญิงสาวร่างอรชรที่นิ่งเฉยยืนแข็งทื่อไม่แสดงกิริยาโต้ตอบ ไม่กอดกลับไม่ผลักไส สิ่งนั้นกำลังสื่อให้ผู้ชายอย่างเขาเข้าใจได้ไม่ยาก เมื่อพริมโรสกำลังจะทำให้เขาคลั่งตายเพราะความเฉยชาจากเธอ
- ผู้เขียน
