เก้า
สูงส่งแต่ไม่เย่อหยิ่ง ชนะแต่ไม่ลำพอง
ปราดเปรื่องแต่รู้จักลงเวที เข้มแข็งแต่มีความอดกลั้น (2)
เสียงแหบห้าวดังออกมาจากหลังฉากไม้ ให้ความรู้สึกน่าอึดอัดใจอยู่หลายส่วน
เสิ่นอี้หลิงพยักหน้าให้นาง หลังจากนั้นก็เตรียมท่าจะเดินกลับ “น้องสาวข้ายังเล็กนัก นายท่านโปรดอย่าถือสา หากนางล่วงเกินอันใด ข้าขอตัว”
“ทราบแล้ว แม่นางอวี้ไป๋เชิญนั่ง” บุรุษที่อยู่ในห้องพูดขึ้น
นางนั่งลงอย่างว่าง่าย รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทว่านางก็ไม่ได้แสดงท่าทีอันใด สงบนิ่งรออีกฝ่ายเปิดการสนทนา
เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังมาจากหลังม่าน ไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั้นอายุเท่าใดกันแน่ “แม่นางคงจะสงสัยกระมั้งว่าข้าอายุเท่าใด”
จ้าวเสวี่ยเฟิงลอบตระหนก นิ้วมือขวาพลันสั่นระริกจนต้องใช้มืออีกข้างกุมไว้ ‘คนผู้นี้อ่านใจคนออกหรืออย่างไร?’
“ข้าไม่ได้อ่านใจผู้ใดออก” เสียงนั้นยังกล่าวต่อไป “ผู้คนส่วนมากพบข้าในสภาพแบบนี้ ล้วนแล้วแต
