สิบ
ผู้เก่งกาจขาดแหล่งสำแดงกำลัง (1)
ดวงจันทร์คล้อยต่ำลงอากาศเย็นยะเยือกแผ่ลามไปทั่วเมืองลั่วหยาง กระทั่งคนเดินยามก็ยังต้องนอนขดตัวอยู่แต่ในผ้าห่มผืนหนา ทิ้งให้ทางเดินในเมืองเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว มีเพียงแสงโคมไฟจากสถานเริงรมย์เท่านั้นที่ยังคงส่องสว่าง
เสียงหัวเราะรื่นเริงดังมาจากระเบียงห้องชั้นสองในหอเมฆาคล้อย ชายหนึ่งหญิงสามหยอกล้อกันไม่ยอมห่าง มือหนาซุกซนลูบคลำหน้าอกหญิงสาวเหล่านั้นคนละทีสองที เรียกเสียงกระเง้ากระงอดยั่วยวนได้เป็นระยะ
สตรีทั้งสามแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าโปร่งบางสีสันฉูดฉาด ใต้เกาะอกชิ้นเล็กคือเนินเนื้อนุ่มอวบหยุ่น พวกนางผลัดกันเบียดกระแซะคุณชายผู้นั้น ปรนนิบัติพัดวีจนชายหนุ่มเคลิบเคลิ้มลุ่มหลง
“โม่เอ๋อร์ มามะ มาให้ข้าหอมแก้มที” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม หญิงสาวหน้าตางดงามก็ยิ้มขวยเขิน ขยับให้คุณชายรูปงามหอมแก้มแต่โดยดี พลางเบียดกระแซะอกนิ่มกับแผงอกของชายหนุ่ม
“คุณชายก็…” นางแ
