เก้า
สูงส่งแต่ไม่เย่อหยิ่ง ชนะแต่ไม่ลำพอง
ปราดเปรื่องแต่รู้จักลงเวที เข้มแข็งแต่มีความอดกลั้น (1)
ชายหนุ่มอมยิ้ม แสงจันทร์สาดส่องโครงหน้าดูละมุนตา เขาคลายอ้อมกอดแล้วเชยคางนางขึ้นมา ก้มลงจุมพิตริมฝีปากอ่อนนุ่มของนางอย่างแผ่วเบา ครานี้นางมิได้ขัดขืน ฤทธิ์สุรายังไม่จางหาย จ้าวเสวี่ยเฟิงจึงเผลอปล่อยใจให้สัมผัสรสชาติใหม่ชั่วขณะ
หลี่หยางหลงรู้สึกเต็มตื้นจนก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นถี่รัวราวกับจะหลุดออกมา เขายิ้มกว้างพลางเกี่ยวปลายนิ้วเก็บปอยผมที่ระใบหน้าให้นาง
“ท่านมาทำอะไรที่นี่”
“ข้าตามเจ้ามา”
“ตามข้า?”
“ข้าไปทำธุระ ระหว่างทางเห็นเจ้าออกมาจากหอคณิกา จึงคิดตามเจ้ามา” เขาเพิ่งประชุมเสร็จ บรรดาหัวหน้าหน่วยลับทั้งหกต่างก็กระจายตัวไปทำหน้าที่ เหลือเพียงเขาที่ต้องรีบกลับมาสะสางงานต่อที่สำนักศึกษา
นางหรี่ตามองใบหน้าของหลี่หยางหลง ถามต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คงไม่ใช่ธุระที่หอคณิกากระมัง”
ชาย
