ห้า
เพราะแสวงหามิใช่รอคอย เพราะชำนาญมิใช่โอกาส เพราะสามารถมิใช่โชคช่วย ดังนั้นแล้วลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน (2)
บรรยากาศยามบ่ายของปลายฤดูร้อนมีลมพัดบางเบา ทุ่งดอกไม้นอกกำแพงเมืองนั้นกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ทำให้ผู้คนผ่อนคลายยิ่ง
ร่างในชุดกระโปรงสีเขียวอ่อนร่างหนึ่งนั่งชันเข่าอยู่กลางทุ่งจวี๋ฮวา[1] พยายามทอดอารมณ์ไปกับกลิ่นดอกไม้ ทว่าคิ้วเรียวกลับขมวดมุ่น ดวงตางดงามสะกดใจผู้คนว่างเปล่าไร้อารมณ์ ริมฝีปากบางขบเม้มจนแดงช้ำราวกับใช้ความคิด เส้นผมดำขลับของนางรัดไว้ด้วยเส้นไหมสีเขียวอ่อน บางปอยถูกลมพัดร่วงลงมาระกับใบหน้างดงาม มือเรียวของนางวุ่นกับการถอนหญ้าในดงดอกไม้เพื่อคลายความหงุดหงิดใจ
นางหงุดหงิดใจอีกแล้ว! ไม่มีคนพานางเที่ยวเล่นจึงจำต้องหนีมาระบายอารมณ์ถึงนอกเมือง หลายวันมานี้นางทั้งหงุดหงิด อารมณ์เสีย อีกทั้งยังวู่วาม นึกไม่ถึงว่าจะเสียหน้าอีกด้วย!
บุรุษผู้นั้น! เข
