ห้า
เพราะแสวงหามิใช่รอคอย เพราะชำนาญมิใช่โอกาส เพราะสามารถมิใช่โชคช่วย
ดังนั้นแล้วลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน (1)
การแสดงดนตรีและการร่ายรำจบลงแล้ว หัวข้อการแสดงความสามารถต่อไปก็คือ การเขียนพู่กันและการวาดภาพทิวทัศน์ตามดนตรีบรรเลง
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกางม้วนกระดาษอ่านต่อหน้าผู้คน “หัวข้อการเขียนอักษรและภาพวาด “เพลงลำนำกว่างหลิง[14]” ทุกท่านมีเวลาครึ่งชั่วยามในการแสดงฝีมือ” สิ้นเสียงผู้คนก็โหวกเหวกโวยวาย ต่างเตรียมประจำที่ จ้าวจิ่นติ้งเห็นดังนั้นก็พลิ้วกายไปอยู่ในระยะที่มองจ้าวเสวี่ยเฟิงชัด หลี่หยางหลงกับมู่หนิงเทียนก็ตามมาด้วย
จ้าวจิ่นติ้งเห็นหลี่ชางหลิวร่วมการแสดงการเขียนอักษรก็ขมวดคิ้ว “น้องสาวเจ้าคิดอะไรอยู่ถึงมาเขียนอักษร”
หลี่หยางหลงไม่ตอบ เขาเพียงแต่จดจ้องแผ่นหลังบอบบางในชุดสีเขียวอ่อนด้วยดวงตาเป็นประกาย
มู่หนิงเทียนเห็นสายตาของหลี่หยางหลงก็ร่ำร้องในใจว่าแย่แล้ว ‘น้องสาวของจ้าวจิ่นต
