Episode 19 แค่พี่น้อง
1387 คำ
Episode 19 แค่พี่น้อง
เพียงเขาพูดประโยคนั้นออกมา ทำเอาฉันไปไม่ถูกเลย ได้แต่นิ่งงันไปพักใหญ่ๆ
" ฉันจำได้แล้วนะ และจำทุกการกระทำที่ฉันเคยปฎิบัติกับเธอได้ดีด้วย ฉันอยากจะพูดว่า... " เขาพูดและเงียบไป จนฉันต้องเงยหน้ามอง เขาต้องการจะบอกอะไรกันแน่
"... "
" อยากจะพูดว่า ฉันทำอะไรเลี่ยนๆแบบนั้นไปได้ไงวะ " เขาพูดแค่นั้นก็หันหลังกลับไปที่พวกเพื่อนๆ ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งกับที่ นานเท่าไรไม่รู้
" แก ยัยแซมมี่ " มีเสียงและมือสะกิดที่ไหล่ จนฉันต้องหันไปมอง
" อืม " ฉันตอบกลับไปแค่นั้น
" ตกลงจะให้เซอร์ไพรส์ตอนเที่ยงหรือตอนเย็นดี " ยัยนับดาวพูดขึ้น
" เฮ้อ! ไม่แล้วแหละ แกช่วยเอาเค้กนั้นไปทิ้งด้วยนะ " ฉันถอนหายใจพรืดนึงแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างคนเหม่อลอย
นับดาวคิดว่าเพื่อนสาวของเธอคงมีเรื่องงอนแฟนหนุ่มแค่นั้นแหละ และเธอคิดว่าอยากจะช่วยให้เพื่อนดีกัน เลยไปเรียกเพื่อนๆที่เหลือมาช่วยกันเซอร์ไพรส์
" เอาเลยไหม ยัยนับดาว " เสียงของยัยด้าถามขึ้น
" เริ่มตอนนี้เลยใช่ไหม งั้นใครจะเป็นคนถือเค้กไปล่ะ ตอนนี้ยัยแซมมี่ก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ " ยัยปลาพูด
" ให้ยัยนับดาวเป็นคนถือไปแล้วเราก็บอกพี่สายชลไปว่ายัยแซมมี่มีอะไรจะบอก ให้พี่เขาไปหาเองแล้วกัน " ยัยนาพูด
" ช่วยได้เท่าที่ช่วยได้เนอะ ที่เหลือให้เขาจัดการกันเอาเอง " นับดาวพูด
" เร็วๆ พี่สายชลมาทางนี้แล้ว " เสียงยัยนาดังขึ้นอย่างตื่นเต้น
เราทั้งสี่คนพากันเดินตรงไปหาพี่สายชล ที่กำลังเดินพูดคุยสนุกเฮฮากับเพื่อนเขาอยู่
' เบิร์ดเดย์ทูยูค่ะ พี่สายชล '
เราทั้งสี่พูดพร้อมกัน ยื่นเค้กไปข้างหน้าเขา ทำเอาพี่เขาเหว่อและตกใจ เพื่อนๆที่เดินมาด้วยกันก็ตกใจแหละเพราะพวกเรายังไม่ได้เตรียมกับพี่เขามาก่อน
" เออ ใช่วันนี้วันเกิดไอ้สายชลนี่น่า " พี่ปอพูด
" เอ่อ... กูก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน " เขาพูดออกไปทั้งหมดคือโกหก จริงๆเขาจำได้แหละว่าเมื่อวานเขาก็พูดถึงเรื่องวันเกิดแล้วเหมือนกัน แต่แค่ตกใจไม่คิดว่าเพื่อนสาวของคู่หมั้นเขาจะมีเซอร์ไพรส์ให้ แต่ก็ไม่ยักจะเห็นยัยนั่นเลย
" เป่าเทียนก่อนค่ะ ค่อยพูด " เสียงเพื่อนสาวของคู่หมั้นพูดขึ้น เขาจำใจต้องเป่าเทียน
" เค้กนี้ ยัยแซมมี่ต้องการจะเซอร์ไพรส์พี่สายชลค่ะ แต่เหมือนว่าพี่สายชลและเพื่อนพวกเรากำลังงอนกันอยู่ใช่ไหมคะ พวกเราเลยเซอร์ไพรส์ให้ "
" อืม " เขาตอบพร้อมพยักหน้า พลางคิดถึงตอนเมื่อกี้ หล่อนคงรู้สึกไม่ดีแหละ
" งั้นพี่สายชลช่วยไปง้อเพื่อนพวกเราด้วยนะคะ "
" ฉันไม่ว่างอะ " ใจหนึ่งอยากไปดู แต่ใจหนึ่งไม่อยากไปกลัวเสียฟอร์ม
" อะไรกันเนี้ย " นับดาวพูดออกมาอย่าง งงงวย
" ก็บอกพี่สายชลไปสิว่า ยัยแซมมี่จะบอกรักพี่เขาอะ " เสียงของเพื่อนแซมมี่พูดขึ้น
" ยัยปลา! แกนะแก ปากไม่มีหูรูดอะ "
" ฉันขอโทษ! "
เพื่อนสาวของแซมมี่เถียงกันไปมา เขาได้แต่นิ่งงันกับสิ่งที่พึ่งได้ยินมากับหูตัวเอง
" เดี๋ยวกูมานะพวกมึง " เขาพูดแค่นั้นก็วิ่งตรงไปยังโรงอาหาร
บรรดาสาวๆที่ยืนนิ่งเพราะคำว่า กู ออกจากปากพี่สายชลคนอ่อนโยน ทำเอาไปไม่ถูก
" พี่บอย พี่สายชลเขาจำได้เเล้วเหรอคะ? " เสียงนับดาวถามขึ้น
" ครับ มันพึ่งจำได้เมื่อกี้เลย "
" ก็ว่าอยู่ ทำไมยัยแซมมี่ถึงดูหน้าเศร้า ที่แท้ฉันเข้าใจผิดไปเอง "
" งั้นพวกเราไปหายัยแซมมี่กันเถอะ "
เขาเดินหาเธอไปทั่วสารทิศ จนไปเจอที่ริมคลองร่มรื่น มีเธอนั่งอยู่คนเดียวพร้อมกับฟุบหน้าลงบนเเขน
เขาไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าสเปกเขาไม่ใช่คนแบบเธอ เขาพยายามฝืนใจตัวเองดูและเขายังไม่อยากยอมรับว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขารู้สึกยังไง
เขาเคยพูดว่าจะไม่รักเธอก่อน เขาไม่อยากกลืนน้ำลายตัวเอง มันเสียฟอร์ม
" เธอชอบฉันเหรอ? " เขาโพล่งออกไปทันที ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร
" พะ...พี่สายชล " เธอเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจเล็กน้อย
" อืม เธอชอบฉันเหรอ? " เขาเดินไปหาเธอพร้อมนั่งลงที่ตรงข้ามกัน
" ปะ...เปล่านะ " เธอพูดพร้อมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา
" ไหนเธอบอกว่าจะไม่หลงรักคนอย่างฉันไง "
" ก็เปล่าฟนิ พี่สำคัญตัวเองไปไหมอะ " เธอเงยหน้าสบตาเขาพร้อมกับท่าทางเงอะงะ
" ก็ดี เพราะฉันอยากคิดกับเธอแค่พี่น้อง สเปกฉันไม่ใช่แบบเธอ " เขาพูดจบลุกขึ้นยืนทันที
" ... " เธอเงียบก้มต่ำไม่พูดอะไร แต่เขากลับรู้สึกไม่ดี
" ที่ผ่านมาฉันไม่รู้อะไร ขอโทษด้วยละกันหากทำให้เธอหวั่นไหว "
เขาพูดจบเดินออกไปทันที ทำเอาน้ำตาฉันคลอเบ้าเลย มันเจ็บอะ พูดมาได้ว่าขอโทษ!
" หึก! ใครชอบนายกันห้ะ หลงตัวเอง " ฉันสถบเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
หนึ่งเดือนต่อมา
หลังจากวันนั้น ฉันพยายามพูดน้อยๆกับเขาหรือบางทีก็ไม่พูดด้วยเลยเหมือนเราจะเริ่มห่างกัน
ฉันยังมาโรงเรียนกับเขาทุกวัน และทุกวันเขาก็ม่อสาวตลอด ข่าวลือในโรงเรียนมันช่างน่ากลัว ลือผิดๆไปเยอะ หาว่าฉันไม่ดีอย่างนู้อย่างนี้พี่สายชลถึงมีคนอื่นอะไรงี้ หรือบางทีก็ว่าฉันลีลาไม่เด็ดบ้าง แต่ทุกคนยังคิดว่าเราเป็นแฟนกันอยู่ ทั้งที่ตอนนี้เราทั้งคู่เป็นแค่คู่หมั้นกันเหมือนเดิมส่วนความสัมพันธ์แบบแฟนนั้นเขาได้บอกเลิกไปแล้ว
สองเดือนต่อมา
เริ่มมีการสอบจะปิดเทอมใหญ่ และรุ่นพี่ต่างก็เรียนจบ สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ทุกคนแล้ว
หัวใจของฉันมันกลับกระวนกระวายอึดอัดอยากพูดอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็ไม่กล้าพูด สรุปไม่เอาดีกว่า
งานวันปัจฉิม
เป็นวันสุดท้ายที่รุ่นพี่เขาจะอยู่ในโรงเรียน พี่ๆต่างต้องออกไปโบยบินหาความสำเร็จกันข้างนอกโรงเรียนแต่ไปอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยแทน
เป็นกิจกรรมที่พวกเรารุ่นน้องต่างเข้าไปขอโทษรุ่นพี่ที่เราเคยทำไม่ดีต่อกัน ร้องไห้กันก็มี เดินเวียนกันเป็นวงกลมแล้วฉันก็เดินมาถึงพี่สายชลพอดี เราทั้งคู่ต่างจ้องมองกัน
" ขะ...ขอให้พี่โชคดีนะ " ครั้งแรกในรอบสองเดือนที่ฉันพูดประโยคยาวออกไป
ฉันพูดแค่นั้นก็ยื่นช่อดอกไม้ที่ขายตรงหน้างาน ซื้อมาให้เขาโดยเฉพาะเลย
" ขอบคุณ " เขาพูดแค่นั้นก็รับดอกไม้ฉันไป ฉันกำลังจะเดินไปหารุ่นพี่คนต่อไปแต่...
" ขอโทษเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะ " เขาพูดจบเอามือไปด้านหลังพร้อมเอาดอกกุหลาบหนึ่งดอกออกมายื่นให้ฉัน
" ค่ะ ฉันไม่ถือสา " ฉันรับดอกไม้มาแล้วเดินออกไปทันที ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ
ฉันไม่รู้ว่าทำไม ถึงอ่อนไหวเหลือเกินวันนี้ มันรู้สึกใจหายนะที่เขากำลังจะไปเรียนมหาลัยแล้ว ต่อไปเราคงไม่ได้เจอกันอีกหรืออาจจะเจอกันนานๆครั้งเพราะเรายังคงเป็นคู่หมั้นกันอยู่ และมันรู้สึกตืนตันบอกไม่ถูกเหมือนกันที่จู่ๆเขาขอโทษอีกครั้งพร้อมยื่นดอกไม้ดอกแรกหลังจาดที่เขาจำความได้
❤️______________❤️
นามปากกาม่านฟ้า
- ผู้เขียน
