Episode 17 รัก
2313 คำ
Episode 17 รัก
หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกฉันต้องเดินไปห้องน้ำ พี่สายชลก็ตามติดนะ ไม่ยอมแยกตามเพื่อนเขาไปเลย สรุปในกลุ่มฉันมีผู้ชายติดสอยมาหนึ่ง
เขาเดินใกล้ฉันตลอดเวลาแต่ก็เดินเงียบๆไม่ค่อยพูดเหมือนจะฟังที่ยัยด้ายัยนาพูดซะมากกว่า
" พี่ เมื่อกี้ตอนนั้นอะ พี่จะพูดอะไร ก่อนที่พี่บอยจะเข้ามานะ " ฉันหันไปหันไปหาเขา เขาขมวดคิ้ว
" อ๋อ... จะบอกว่าพี่รักแซมมี่ แซมมี่คือแฟนพี่ ก่อนที่เราจะเป็นแฟนกัน เราก็ต้องรักกันใช่ไหม " เขาพูดยิ้มๆ ทำเอาฉันสะอึกไปเลย
" พี่ แซมมี่มีอะไรจะบอก " ฉันจับมือเขาเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อจะคุยกันเป็นการส่วนตัว
" ครับ! " เขาทำหน้างงๆ
" เอ่อ...จริงๆ แซมมี่ก็ไม่อยากปิดบังอะไรพี่หรอกนะ แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้พูด งั้นพูดตอนนี้เลยแล้วกันนะคะ "
" ครับ น้องดูซีเรียสจัง มันเป็นเรื่องร้ายเหรอ? "
" ก็ไม่เชิง พี่สายชลฟังนะคะ แซมมี่กับพี่พึ่งเป็นแฟนกันวันเดียว ไม่ๆ แค่ครึ่งวันแหละ แล้วพี่ก็โดนทำร้ายทันที จริงๆเราไม่ได้รักกันมาก่อนอะไร "
" เหรอ? แต่ทำไมพี่ถึงรู้สึกผูกพันธ์กับน้องมากๆอะ " ใบหน้าของเขาสลดลง
" แต่ก่อนหน้านั้นเราเป็นคู่หมั้นกันค่ะ เป็นคู่หมั้นที่ถูกผู้ใหญ่บังคับอะ "
" ครับ " เขาคอตกทำหน้าเศร้าทันที แล้วฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีแหละ ถึงจะโล่งอกที่ได้บอกไปก็เถอะ
" พี่สายชล โอเคไหม " ฉันจับแขนเขาทันที
" โอเคครับ ถึงเราจะไม่ได้รักกันตอนนี้มันก็ไม่ได้การันตีว่าต่อไปเราจะไม่รักกันนี่น่า ตอนนี้พี่เป็นทั้งแฟนและคู่หมั้นแล้วหนิ จะยากอะไรกับอีแค่ทำให้น้องรักพี่ "
ฉันถึงกับเหว่อแหละ เปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัดเมื่อกี้ยังเศร้าๆอยู่
" เงียบเลย555 พี่ถามจริง ตอนนี้น้องรู้สึกชอบพี่บ้างไหม ห้ามโกหกพี่นะ "
" ก็...ไม่แน่ใจ แต่ถ้าถามถึงเมื่อก่อน แซมมี่ไม่ค่อยชอบพี่ เพราะพี่ปากไม่ดีชอบว่าแซมมี่ตอแหล " ฉันพูดจบทำแก้มป่อง
" เหรอ? "
' เพี๊ยะ ! ' จู่ๆฝ่ามือหนาก็ฟาดไปที่ปากตัวเองอย่างแรง ฉันถึงกับเบิกตากว้างทันที
" โอ้ย " เขาร้องเสียงหลง
" พี่ ตบปากตัวเองทำไม "
" ก็ปากนี้ใช่ไหมที่ว่าน้องอะ "
โอ้ยย จะบ้าตาย ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีอะ ตกลงเขาปกติดีใช่ไหม?
" น้องทำหน้าแบบนั้น หมายความว่ายังไม่พอใจใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพี่ตบอีก "
" ไม่ๆ พอแล้วๆ ไปเถอะค่ะ เพื่อนแซมมี่รอแย่แล้ว "
" เพื่อนใครนะ? "
" เพื่อน...น้องค่ะ "
" ดีมากครับ ไปเถอะ "
" เฮ้ย ไอ้สายชลคนปากปีจอไปไหนแล้ววะ " เสียงห้าวตะโกนดังมา ทำให้ฉันและพี่สายชลหยุดชะงักหันไปมอง
" ใคร? " พี่สายชลขมวดคิ้วหันมามาถามฉัน
" รุ่นพี่ ม.6 ห้อง C ค่ะ " ฉันตอบกลับไป ฉันจำได้พี่คนนี้คือพี่บาส นักกีฬาดีเด่นของโรงเรียน เคยได้ยินว่ามีเรื่องชกต่อยกับพี่สายชลมาแล้วเหมือนกัน
ระ...หรือว่า พี่เขาจะมาหาเรื่อง แม่ง เอ้ย แซมมี่ผู้อ่อนหวานของสถบคำหยาบบ้างเถอะ ยังจะเพิ่มยาปวดหัวให้อีกเหรอวะ
" พี่ไม่รู้จัก "
" เดี๋ยวแซมมี่จัดการเอง "
" น้อง! " มันใช่เวลามาสั่งตอนนี้ไหมเนี่ย
" ค่ะๆ น้อง " ฉันพูดออกไปด้วยความเบื่อหน่ายพร้อมกับมองบน ก้าวขาได้เพียงก้าวเดียวกลับชะงักเพราะโดนดึงแขน
" มาอยู่หลังพี่ พี่ดูๆไอ้พวกนี้คงไม่ได้มาดีแน่ๆ " เขาดึงให้ฉันไปอยู่หลังตัวเอง
" พวกนายมีอะไร "
" พวกนาย 5555 " พวกรุ่นพี่บาสพูดตามแล้วก็หัวเราะ แปลกแฮะ มันน่าขำตรงไหน
" ตลกเหี้-อะไรกันวะ "
ห้ะ ... เหี้- เลยเหรอ ฉันถึงกับจ้องมองแผ่นหลังเขาเลย เขากลับมาปกติแล้วใช่ไหม เพราะตอนนี้เขาใช้คำหยาบคายมาก หรือว่าที่ผ่านมาเขาหลอกฉัน
" ไหน ใครบอกว่าไอ้สายชลมันสายอ่อนโยน ปวกเปียก พูดเพราะทุกคำวะ ฟังมาผิดไหม " พี่บาสหันไปถามเพื่อนตัวเอง
" จะอะไรก็ช่าง กูจำไม่ได้หรอกว่าเคยทำอะไรพวกมึงไว้ แต่อย่าคิดว่ากูจะอ่อนข้อให้พวกมึงนะ " ใช่ ต้องใช่แน่ๆ เขาต้องแกล้งอำฉันแหง่ๆ
" ท่าทางมันเอาจริงว่ะ ไปเถอะไอ้บาส พวกเรามีซ้อมวิ่งนะเว้ย " เพื่อนพี่บาสดึงแขนพี่เขาเดินผ่านหน้าพวกเราสองคนไป
ฉันรีบเดินมาจ้องหน้าพี่สายชลทันที หรี่ตาจับผิดเขา แต่ก็ไม่เจอสายตาที่มีพิรุธอะไรเลย เขากลับยืนนิ่งมองฉันแบบงงๆ
" พี่อำแซมมี่ใช่ไหม "
" เรื่องอะไรครับ " น้ำเสียงเขากลับมาปกตินุ่มนวลน่าฟัง
" ก็เรื่องที่พี่แกล้งจำอะไรไม่ได้อะ " ฉันพูดไปพร้อมจ้องหน้าเขาไม่กระพริบตาเลย
" เปล่านะ พี่จำอะไรไม่ได้จริงๆ พี่ก็เคยบอกไปแล้วหนิว่าจำน้องได้คนเดียว "
" แซมมี่เริ่มไม่เชื่อพี่แล้วนะ ไอ้สายชล " ฉันแกล้งเรียกชื่อเขาแบบหยาบๆ เขาสะดุ้งมองฉัน
" ทำไมเรียกพี่แบบนั้นล่ะครับ "
" ก็นายมันตอแหลอะ "
" น้องพูดหยาบแบบนี้พี่เจ็บปวดมากรู้ไหม เหมือนเข็มทิ่มแทงทะลุถึงหัวใจ อะไรที่ทำให้น้องคิดว่าพี่แกล้ง พี่ตอแหล พี่อำน้องเล่น " เขาพูดพลางเอามือไปกุมที่หน้าอก แอคติ้งเยอะจริงๆ
" ก็เมื่อกี้ไง ฉันเห็นนายพูดหยาบคายมาก เหี้- กู อะไรงี้ ตั้งแต่นายจำอะไรไม่ได้ ฉันไม่เคยเห็นนายพูดแบบนี้เลย "
" ปกติพี่อ่อนโยนกับน้องเท่านั้น อ่อนโยนกับคนในครอบครัว แต่เมื่อกี้จิตใตสำนึกของพี่มันบอกว่า ไอ้พวกนั้นมันไม่มาดีแน่ๆ พี่ก็เลยพูดไปแบบนั้น "
" จริงรึ "
" จริงสิ "
" แน่นะ "
" แน่สิ "
" คน... "
" ว้ายย มาร้องเพลงจีบอะไรกันตอนนี้ มันถึงเวลาเรียนกันแล้วนะคะ เพื่อนรักและพี่สายชลคนน่ารัก " เสียงของยัยด้าขัดขึ้นทำเอาเราสองคนเงียบปากหันไปมองนางทันที
" ไปครับ ไปเรียนกัน " พี่สายชลจับมือฉันจะพาเดิน แต่ฉันสะบัดมือ
" อย่า! มา! จับ! ฉันยังไม่รู้ความจริงจากปากนายเลย "
" ครับๆ แต่ขอร้องอย่าเรียกห่างเหินแบบนี้ได้ไหม พี่เสียใจนะครับ " เขาทำตาละห้อย
" เหอะ ค่อยคุย ฉันจะไปเรียนแล้ว "
" ไปส่งพี่ก่อนสิ พี่ไม่รู้ว่าต้องเดินไปห้องไหนอะ "
" ยัยด้ายัยนา ฉันฝากส่งเขาด้วยนะ แล้วเจอกันที่ห้องเรียน "
" ห้ะ " นางสองคนพูดพร้อมกัน
" ไปเถอะ ยัยยัยดาว ยัยปลา " ฉันจับมือเพื่อนสาวทั้งสาวเดินออกมาตรงไปยังห้องเรียนวิชาภาษาไทย
" ทำไม แกพูดเฉยชากับพี่เขาแบบนี้ พี่สายชลน่าสงสารมาก " ยัยนับดาวถามขึ้นในขณะที่เราสามคนกำลังเดินขึ้นบันได
" ฉันมากกว่าที่น่าสงสาร เขาเป็นคนหลอกลวง ตอแหล ปลิ้นปล้อน กะล่อน " ฉันพูดไปด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร
" อะไร ยังไง ฉันดูพี่เขาน่าสงสารนะ ตอนแกบอกว่าให้ยัยด้ากับยัยนาไปส่งอะ " ยัยปลาพูดเสริม
" พวกแกรู้ไหม เมื่อกี้ฉันเจอพี่บาส นักกีฬาของโรงเรียน คนที่เคยชกต่อยกับพี่สายชลแย่งรุ่นน้อง ม.5 ห้องD เมื่อสามเดือนที่เเล้วอะ "
" จำได้ๆ แล้วทำไม เกี่ยวอะไรกับพี่สายชล " ยัยปลาแล้วถามต่อ
" ก็เมื่อกี้ สดๆร้อนๆพวกพี่เขามาหาเรื่องพี่สายชล พวกแกรู้ไหม อีตานั้นพูดคำว่า เหี้- และ กู ออกไป คำพูดของเขาที่แข็งกร้าวราวกับคนเดิมยังติดหูฉันอยู่เลย ฉันคิดว่าเขากำลังหลอกทุกคนว่าจำใครไม่ได้ เขาคงแกล้งอำฉันเล่นแหละ "
" แต่ทำไม ฉันรู้สึกว่าพี่เขาไม่ได้แกล้งอะ " ยัยนับดาวพูด
" ใช่ๆ มองไม่ออกว่าพี่เขาจะเส้แสร้งแกล้งทำนะ ดูพี่เขาจะอ่อนโยนกับแกจริงๆนะ " ยัยปลาพูดเสริม
" พวกแกต้องเชื่อฉันสิ ว่าอีตานั่นตอแหล "
" ไม่เอา ใจเย็นๆ ยัยแซมมี่ที่น่ารักอ่อนหวานไปไหนแล้ว กลับมาๆ " ยัยปลาลูบหลังฉันเบาๆ
" แกก็อย่าพึ่งตัดสินใจอะไรไปสิ พี่เขาอาจจะจำอะไรไม่ได้จริงๆก็ได้ จริงๆเขาจะเส้แสร้งแกล้งทำอะไรที่ตรงข้ามกับตัวเขาทำไม แล้วเพื่ออะไร แกคิดสิ เขาจะได้ผลประโยชน์อะไร " ยัยนับดาวยกเหตุผลมาถาม ทำเอาฉันคิดตาม
จริงๆ มันก็ไม่ได้อะไรนะ ถึงทำดีกับฉันไป แต่มันก็น่าคิดนะเรื่องเมื่อกี้
เลิกเรียน
ฉันเดินช้าๆคิดอะไรไปเรื่อยจนถึงรถเก๋งสีดำของแม่วิที่จอดหน้าห้องน้ำชาย ผู้ชายที่ฉันไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ พอเห็นฉันเขาแสดงสีหน้าดีใจพร้อมวิ่งมาหาฉันทันที
" พี่คิดว่าน้องจะโกรธพี่ ไม่กลับกับพี่เสียแล้ว " น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าสร้อย
" ฉันเหนื่อย ขึ้นรถเถอะ " ฉันพูดแค่นั้นก็สะบัดมือเขาที่กุมมือฉันอยู่ แล้วพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถ เขาเปิดประตูเข้ามานั่งติดๆ
" ทำยังไง น้องถึงจะหายโกรธพี่ครับ! " เขาหันมาถามด้วยสายตาที่ละห้อย
" เลิกตอแหล แล้วฉันจะไม่โกรธนาย " ฉันหันไปทำตาขวางใส่เขา
" เลิกตอแหล หมายความว่าไง พี่ต้องพูดหยาบๆกับน้องเหรอ แบบ เอ่อ...กู ไม่ๆ พี่ขอโทษมึงนะน้อง แบบนี้เหรอ? หรือจะเป็น มึง ไม่ๆ น้อง ยกโทษให้กูด้วย แบบนี้ไหมอะ "
ฉันเกือบหลุดขำ สรุปนี่จำอะไรไม่ได้หรือปัญญาอ่อนอะ 5555 ฉันมองไม่ออกจริงๆว่าเขาแกล้งไหม เพราะสีหน้าของเขาเหมือนเด็กกำลังครุ่นคิดว่าควรพูดแบบไหน อะไรยังไง
หนึ่งเดือนต่อมา
หลังจากวันนั้น ฉันก็กลับไปพูดดีกับเขาเหมือนเดิม เขาก็โอเคทุกอย่าง อ่อนโยน สุภาพ แต่ความจำของเขาเหมือนเดิม ไม่ได้อะไรคืบหน้าแต่เขาก็เริ่มสนิทกับเพื่อนของเขาและเพื่อนของฉันมากขึ้น ครอบครัวฉันยินดีปรีดาเหลือเกินเมื่อเห็นเราสองคนเข้ากันได้มากกว่าเมื่อก่อน
เวลาสาวๆเข้าหาเขา เขาจะปลีกตัวออกมาตลอด เวลาเดินกับฉัน สาวๆทักเขา เขาก็จะเมินทำเหมือนตรงนั้นเป็นธาตุอากาศไปเลย
และตอนนี้หัวใจฉันเริ่มโอนเอนไปทางเขาแล้ว ใครไม่รู้สึกก็บ้าแล้ว เขาอ่อนโยนกับฉันมาก ปกติผู้หญิงมักจะแพ้คนพูดเพราะแหละ
วันนี้เป็นวันซ้อมกีฬาทุกชนิดก่อนจะทำการแข่งขันพรุ่งนี้ รุ่นพี่ม.6 เป็นกรรมการ รุ่นพี่ม.5 อย่างฉันเป็น คนคุมสี สามารถสั่งรุ่นน้องให้ทำอะไรก็ได้
แต่วันนี้รุ่นน้องคนหนึ่งไม่มา เลยขาดคนซ้อม ครูประจำสีให้ฉันไปซ้อมแทนเผื่อพรุ่งนี้ตัวจริงจะไม่มาอีก
" อย่ากังวลไปเลย แกอะแชมป์วิ่งเก่านะ " ยัยนับดาวพูดให้กำลังใจฉัน
ฉันกับนับดาวอยู่สีชมพู ส่วนยัยด้าอยู่สีฟ้า ยัยนาอยู่สีเขียว ยัยปลาอยู่สีแดง
" แต่ฉันก็ไม่ได้วิ่งมานานแล้วนะ "
" แต่พวกเราก็วอร์มร่างกายในคาบวิชาพละอยู่เป็นประจำนะ "
" แกก็เนอะ คิดได้ไง วิชาพละพวกเราเรียนอาทิตย์ละครั้งเอง "
" แหะๆ อย่ากังวลไปเลย ไม่มีอะไรที่แซมมี่คนนี้ทำไม่ได้หรอก "
" อืม "
ก่อนจะซ้อมวิ่งกัน มันมีการแข่งขันฟุตบอลในโรงยิม แล้วสีพวกเราก็แข่งกับสีแดงด้วย ฉันกับยัยนับดาวพากันไปดู
" สีพวกเรานำอยู่ 3-1 แล้ว " ยัยนับดาวพูดขึ้น
" อืม " พวกเราดูกันเรื่อย พอถึงเวลาลูกฟุตบอลเฉียดประตูฝั่งโน้น พวกเราพากันกรี๊ดลั่นสนั่นหูเลยทีเดียว
" น้ำครับ " ฉันหันไปมองน้ำเย็นๆที่ยื่นมาตรงหน้าฉัน
" ขอบคุณค่ะ " ฉันส่งยิ้มให้พี่สายชล
" พี่ได้ยิน เพื่อนๆพูดว่าน้องจะซ้อมวิ่งด้วย "
ฉันเดินออกมาคุยกับพี่สายชลใต้ต้นไม้ใหญ่ คุยกันในโรงยิมไม่รู้เรื่องหรอกเสียงดังมาก
" ค่ะ ซ้อมไปก่อนแหละ พรุ่งนี้ถ้าตัวจริงมาน้องก็ไม่ได้วิ่งหรอก "
" แน่ใจนะ โอเคนะ ไม่ใช่โดนบังคับมา "
" ค่ะ พี่ไม่รู้เหรอ น้องเป็นแชมป์วิ่งเก่านะ "
" แล้วไง นั่นมันปีที่แล้ว " จริงๆที่เขาพูดก็ถูกเพราะ ปีที่แล้วฉันกวาดเรียบทุกเหรียญทอง มันคงยังร่ำลืออยู่อีกแหละ
" พี่จำได้แล้วเหรอ "
" ยังจำไม่ได้ ไอ้ปอบอกนะ "
" พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "
" ไม่ให้ห่วงแฟน ให้พี่ไปตายซะยังดีกว่า "
" เวอร์ "
" รักครับ "
" อะไรของพี่เนี้ย "
" น้องรักพี่ไหม "
" ก็...ไม่รู้สิ "
" งั้น ถ้าถามว่าน้องชอบพี่บ้างยัง " คำถามยอดฮิตของเขา ถามได้ทุกวัน
" อืม ก็มีบ้างแล้ว "
❤️____________❤️
นามปากกาม่านฟ้า
- ผู้เขียน
