Episode 15 สมองกระทบกระเทือน
1469 คำ
Episode 15 สมองกระทบกระเทือน
หลังจากวันนั้น วันที่พ่อกับฉันพาพี่สายชลไปโรงพยาบาล จนถึงวันนี้ก็ผ่านมาแล้วห้าวันที่เขายังไม่ฟื้น
จริงๆหลังจากที่ส่งเขาไป ฉันก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเขาเลย ฉันยังรู้สึกไม่ดี ยังรู้สึกหวาดผวา ภาพมันยังติดตาและเรื่องของเขาเป็นพ่อกับแม่เป็นคนเอามาเล่าให้ฉันฟัง พวกท่านทั้งสองไปเยี่ยมพี่เขาทุกวัน
ฉันลาหยุดอยู่บ้าน พ่อไม่ให้ไปเรียนเพราะกลัวเหตุการณ์อัน้ลวร้ายจะเกิดขึ้นอีก ทั้งโรงเรียนคงลือเรื่องนี้ไปทั่วแล้วแหละ
ไอ้ผู้ชายสามคนนั้นก็หนีไปเลย ตอนนี้ยังหาตัวไม่เจอ พ่อพยายามประสานงานกับทุกที่ให้หาพวกมัน
" ลูก " น้ำเสียงอ่อนโยนของผู้เป็นแม่ดังขึ้น
" คะ? " ฉันตอบกลับไปในขณะที่ตามองไปเรื่อย ช่วงที่ผ่านมา ฉันเอาแต่เลือนลอย เหม่อลอยไปทั่ว
" ไปเยี่ยมพี่เขาไหม "
" พี่...พี่สายชลเหรอคะ " ฉันหันไปถามพลางเลิกคิ้ว
" จ้ะ วันนี้แม่ว่าจะไปกับยัยซันนี่ พ่อซีเขาไม่ว่างนะ ลูกจะไปไหม " แม่วิพูดพร้อมเดินมาหาเอามือลูบหัวฉันเบาๆ
" หนู... "
" ไปเถอะ ไปเยี่ยมพี่เขาสักครั้งหนึ่ง " แม่วิพูดตัดบท
" พี่เขา...ฟื้นยังคะ "
" ยังเลยจ้ะ ถ้าภายในเดือนนี้พี่เขายังไม่ฟื้น น้าสีเทียนจะปล่อยพี่เขาไปแล้ว กลัวว่าหากยื้อต่อไปสายชลจะมีแต่เจ็บปวด ตอนนี้พี่เขาใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่นะ "
มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่แม่พูดว่าจะไม่ยื้อ ใจฉันก็กระตุกวาบทันที
" หนูจะไปค่ะ " ฉันรีบลุกขึ้นไปแต่งตัวเพื่อที่จะไปเยี่ยมคนป่วย
โรงพยาบาล
ที่ตั้งของโรงพยาบาลคือในเมือง เป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดนี้ มีเครื่องมือครบครัน
' 245 '
มาถึงห้องพิเศษห้องหนึ่ง ยัยซันนี่เคาะประตูสองสามครั้ง ก็มีคนมาเปิดประตูให้
" หนูวิ เข้ามาก่อนสิจ้ะ " เสียงแหบแห้งของคนที่มีอายุเยอะดังขึ้น
ย่าของพี่สายชลเป็นคนเปิดประตูให้พวกเราสามคนเดินเข้าไป ในห้องมีแค่ปู่กับย่า และคนป่วยที่นอนเหมือนแค่หลับใหลปกติ
" สวัสดีค่ะ คุณปู่ คุณย่า " ฉันพนมมือไหว้ ก้มหัวนิดๆ
" จ้ะ หนูดีขึ้นแล้วเหรอ มานั่งใกล้ย่าสิ " ย่าของพี่สายชลกวักมือเรียกให้ฉันไปนั่งใกล้ๆ
" สวัสดีค่ะ " ยัยซันนี่พนมมือไหว้
" สวัสดีค่ะ " แม่วิก็ยกมือไหว้เช่นกันพร้อมถือกระเช้าผลไม้ไปวางที่โต๊ะใกล้คนป่วย ส่วนยัยซันนี่ก็มานั่งใกล้ฉัน
" ดีขึ้นแล้วค่ะ " ฉันตอบกลับไป ย่าของพี่สายชลก็ส่งยิ้มให้ฉันพร้อมกับลูบหัวเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นจับมือฉันไปกุม
" ไม่รู้ ตาสายชลเมื่อไหร่จะตื่นมาสักที " ย่าพูดพร้อมบีบมือฉันเบาๆ
" เขาต้องตื่นขึ้นมาสักวันแหละ พวกเราก็รอเขาไปก่อน ต้องมีสักวันแหละ อย่าพึ่งหมดกำลังใจเลยค่ะ ย่า "
ย่าพี่สายชลทำแค่เพียงพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ นั่งสักพักฉันก็ลุกขึ้นเดินไปหาพี่สายชลที่นอนอยู่บนเตียง หน้าตาของเขาปกติดี มีน้ำมีนวลไม่ได้ซีดเซียวอะ ราวกับว่าเขาหลับใหลไปเฉยๆ
" พี่สายชล เมื่อไหร่พี่จะตื่นขึ้นมา "
น้ำเสียงแผ่วเบาเอือนเอ่ย พร้อมมือเรียวลูบบนแผงหลังของมือหนาเบาๆ ดวงตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้านั้นที่ตาหลับสนิท แต่เหมือนจะมีอะไรกระตุก...
" มะ...แม่ พี่ พี่สายชลกระดิกนิ้วแล้วค่ะ " ฉันหันขวับไปเรียกแม่ของตัวเองด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนตกใจ
" เหรอ? " แม่ฉันปอกผลไม้อยู่ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มทันที
ปู่ย่าพี่สายชล แม่วิและยัยซันนี่รวมถึงฉันด้วย ยืนรายล้อมจ้องมองปฏิกิริยาของพี่สายชลว่าตอบสนองจริงๆไหม
" สายชล อึก สายชล ตื่นขึ้นมาหาย่าสิจ้ะ ย่าใจจะขาดแล้ว " ย่าพูดพร้อมจับมือของพี่เขาอีกข้างขึ้นมากุม แต่แล้วนิ้วของพี่เขาก็กระดิกขึ้นอีกครั้ง พาพวกเรายิ้มแย้มกันทันที
" เดี๋ยวหนูจะไปตามหมอมานะคะ " ฉันพูดจบหันหลังจะเดินไปแต่...
" ซะ...แซมมี่ ยะ...อย่าไป " น้ำเสียงแหบแห้งแต่แสนจะคุ้นหูดังขึ้น ทำให้เท้าของฉันชะงักหันกลับไปมอง ปากของพี่เขาขยับขึ้นลงเบาๆ เปล่งเสียงเรียกฉันไม่ขาดสาย ทำให้ฉันต้องกลับไปหาเขาที่เตียง เปลี่ยนเป็นยัยซันนี่ไปตามหมอแทน
สักพักเขาค่อยๆปรือตาขึ้น ฉันจึงหลีกให้ปู่กับย่ามาดูหลานของท่าน
" ลูก หิวน้ำไหมจ๊ะ " ย่าพูดน้ำเสียงเอ็นดู พี่สายชลพยักหน้าตอบรับ
" ลูกเจ็บไหม " ปู่ถามต่อ พี่สายชลส่ายหน้าเบาๆ แต่ตาเขากลับมองมาที่ฉัน
" ซะ...แซมมี่ คะ...ใคร " พี่เขาพยายามเปล่งเสียงให้ดังถามฉัน ทำให้พวกเราที่ยืนอยู่หันหน้ามองกัน พร้อมขมวดคิ้ว
นี่เขาจำปู่ตัวเองไม่ได้เหรอ? แต่กลับจำฉันได้ เท่าที่เขาพูดมามีแต่ชื่อฉันนะส่วนใหญ่
" เข้ามาหา พะ...พี่หน่อย " เขายกมือขึ้นยืนมาทางฉัน
ฉันจำต้องเดินไปหาเขา เมื่อแม่หันมาพยักหน้า
" พี่มีอะไรหรือเปล่า " ฉันถามเขาพร้อมจ้องลึกไปนัยต์เขา คิดว่าเขากำลังเล่นอะไรอยู่แน่ๆ
" เอาจ้ะน้ำอุ่นๆ " ย่าเดินเข้ามาพร้อมเอาหลอดไปจ่อปากเขา แต่เขากลับส่ายหน้า ทำหน้างุนงง
" แซมมี่ นี่ใคร ระ...เหรอ! " เขาถามขึ้นพร้อมมองหน้าผู้เป็นย่าที่เลี้ยงดูเขามาแต่น้อยๆตีนเท้าฝ่าหอย
เราทุกคนพากันเงียบสักพัก ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ คงจะงุนงงกับท่าทีของพี่สายชลแหละ
สักพักหมอเดินเข้ามาตรวจ พร้อมถอดเครื่องช่วยหายใจออก แล้วพยายามพูดกับพี่เขา ถามว่าในห้องนี้รู้จักใครบ้าง สรุปเขารู้จักฉันคนเดียว จำชื่อฉันได้คนเดียว
ปู่ของพี่เขาจึงโทรกลับไปที่บ้านเพื่อโทรหาพ่อของพี่สายชลให้รีบมาโรงพยาบาลด่วนๆ
ระหว่างนั้น แม่วิพาย่าและปู่ไปนั่งรอที่โซฟาส่วนยัยซันนี่ก็นั่งนวดให้ย่าไปด้วยและฉันต้องยืนอยู่ใกล้ๆพี่เขา ฟังหมอพูดและถามเขาว่าจำเหตุการณ์อะไรได้ไหม
" ผมจำได้ว่าผมโดนกลุ่มวัยรุ่นตีหัวครับ พวกมันมากันสามคน ผมจำหน้าพวกมันได้ติดตาเลยครับ "
" อ๋อ...ครับ หมอคิดว่าคนไข้สมองกระทบกระเทือนไม่สามารถจำเหตุการณ์ก่อนๆหน้าที่ผ่านมาได้เลย แล้ววันที่โดนตีคุณแซมมี่อยู่เป็นคนสุดท้ายใช่ไหมครับ "
" ใช่ค่ะ " ฉันตอบไปตามความเป็นจริง
" อืม งั้นไม่แปลกที่เขาจะจำคุณได้ เขาจำได้แค่เหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นกับตัวเขาล่าสุด "
" แล้วอาการแบบนี้เขาจะมีทางหายไหมคะ "
" หายครับ แต่อาจจะต้องใช้เวลาหน่อยและคุณควรดูแลเขา อยู่ใกล้เขาตลอดเวลาด้วยเพราะเขาจำคุณได้แค่คนเดียว พยายามเอาอะไรให้เขาดู สิ่งที่เคยเป็นของเขา หรือรูปภาพอะไรพวกนี้ให้เขาดูเผื่อความจำค่อยๆกลับมา "
" ผมจำได้ว่าน้องเขาเป็นแฟนผมด้วยครับ " เขาพูดแค่นั้นก็ส่งยิ้มหวานตาหยีมาให้ฉัน ทุกครั้งเขาไม่เคยยิ้มแบบนี้เลย ถามจริงป่วยจริงๆไหมเนี้ย
" ครับ! งั้นหมอขอคุยกับญาติของคนไข้หน่อยครับ " หมอหันไปทางปู่ย่า
ปู่พยุงย่าขึ้นพาเดินตามหมอออกไปข้างนอก ปล่อยให้บรรยายกาศข้างในดูอึดอัดเนอะ
" นั่งตรงนี้ใกล้ๆพี่ " น้ำเสียงของเขากลับมาปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เขาเเทนตัวเองว่าพี่นี่แหละ แต่ก่อนเขาจะหมดสติเขาก็แทนจัวเองว่าพี่นะในตอนนั้น
เขาจับมือเรียวไว้ให้อยู่ใกล้ตนเองเมื่อเห็นฉันจะเดินไปหาแม่ที่นั่งมองเราสองคนอยู่ พร้อมกดโทรศัพท์โทรหาใครไม่รู้
" พี่ล้อเล่นหรือเปล่า " ใจจริงฉันยังไม่เชื่อว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้หรอก
" ล้อเล่นอะไร เรื่องที่พี่เป็นแฟนแซมมี่เหรอ ? "
❤️______________❤️
นามปากกาม่านฟ้า
- ผู้เขียน
