บันทึกจอมยุทธ์ ฉบับที่ ๒ ส่วนที่ ๘
แสงสว่างรอบด้านเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงของแมลงกลางคืนค่อยๆ ดังสอดประสานเป็นเสียงเดียวกัน บางครั้งก็ให้ความรู้สึกคล้ายกับเสียงหัวเราะของภูตผีในจินตนาการ ด้านหลังคือฝีเท้าของคนสามคนกำลังไล่ตามข้าอย่างไม่ลดละ ในขณะเดียวกันด้านหน้าก็คือทิศที่ดวงอาทิตย์กำลังถูกยอดไม้บดบัง
เงามืดกลืนกินพื้นที่สีเขียวทีละน้อย หัวใจของข้ากระเด้งกระดอนจนแทบจะหลุดออกมาในขณะที่กำลังเคลื่อนไหว ลำคอเริ่มแสบร้อนและแห้งผาก ทว่ามิอาจชะงักฝีเท้าได้แม้เสี้ยวเวลา ตั้งแต่เข้าสำนักอู่สิงมา ไม่เคยมีครั้งใดที่ข้าต้องวิ่งหนีสุดชีวิตเช่นนี้มาก่อน โทสะแล่นริ้วจนแทบคลั่ง ได้แต่ภาวนาให้พบลำธารไวๆ
ข้าหงุดหงิด โมโห และหิว!
อี้หลิงเพิ่งสำเร็จวิชาระดับสองเมื่อไม่นานมานี้ แต่ช่องว่างระหว่างระดับสองกับระดับสามกลับไม่ต่างกันมากขนาดที่เหนือการคาดคะเน เกรงว่าอี้หลิงจะกลายเป็นศิษย์คนแรกที่ฝึกว
