บันทึกจอมยุทธ์ ฉบับที่ ๒ ส่วนที่ ๗
อาทิตย์อัสดงอ่อนแสงลงคล้ายโคมไฟดวงใหญ่ค่อยๆ ลอยลับทิวเขาที่ทอดยาวสุดสายตาลงไป ครั้นพอคิดถึงคำสอนของอาจารย์เจ้าสำนักก็อดทอดถอนใจไม่ได้ สรรพสิ่งมีขึ้นมีลง มีเกิดมีดับ หมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่มีจบสิ้น ก่อเกิดเป็นวัฏจักร ข้าดึงสายตาจากทิวทัศน์เหล่านั้นกลับมามองเส้นทางเบื้องหน้าที่เริ่มสลัวลงเรื่อยๆ เห็นแผ่นหลังของอี้หลิงที่ตรงตระหง่านไม่สั่นคลอนต่อสภาวะแวดล้อมใดๆ โสตประสาทก็ได้ยินเสียงบ่นงึมงำของอวิ๋นอี้ชางที่อยู่ด้านหลัง พร้อมกับที่จูเก่อฝานตอบรับเขาเป็นระยะ
ข้ากระชับย่ามสะพายหลัง รู้สึกปวดเมื่อยกล้ามเนื้อยิ่งนัก เดินทางลงเขาตั้งแต่บ่ายคล้อยมาจนถึงตอนนี้ก็เกือบจะสองชั่วยามแล้ว พื้นที่ราบไม่ปรากฏยังไม่น่ากังวลเท่าแสงสว่างที่กำลังจะเลือนหายไปในอีกไม่ช้า หากเป็นช่วงปกติข้าก็คงไม่รู้สึกอึดอัดเท่าสภาพบรรยากาศในตอนนี้ที่เริ่มไม่ค่อยดีนัก กระแสลมแรงพัดผ่าน ท
