บันทึกจอมยุทธ์ ฉบับที่ ๒ ส่วนที่ ๕
ชีพจรข้าติดขัดทั่วร่าง มิอาจใช้กำลังกายและกำลังภายในได้ดังหวัง แม้จะรู้ซึ้งถึงเคล็ดวิชาที่เหลืออยู่ ก็เปรียบได้เพียงตำราเดินได้ ชั่วชีวิตทำได้เพียงถ่ายทอดให้ผู้อื่น คนแล้วคนเล่า รุ่นแล้วรุ่นเล่า
แต่กระนั้นเถอะ ถึงแม้ข้าจะบ้าๆ บอๆ ตามประสา เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวจำเดี๋ยวลืมอย่างที่รู้แก่ใจดี วิชาแพทย์ของข้าก็มิใช่ชั่ว ไม่จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือจากอาจารย์เนี่ย ร่างกายของข้าก็มิได้กู่ไม่กลับอย่างที่ว่ามา หากไม่เป็นคำขอร้องของอาจารย์ก่อนลงเขา ตัวข้าเองก็คงเผลอทำตัวโง่งมไปหลายครั้งหลายครา
อาจารย์เจ้าสำนักก็ผู้หนึ่ง ครั้งที่เขาเอ่ยคำพูดที่แฝงนัยคลุมเครือ ข้ายังมิทันได้ตีความให้ลึกซึ้งจึงบื้อใบ้ไปชั่วขณะ หากอาจารย์ปู่ไม่อธิบายเรื่องราวก่อนที่อาจารย์จะลงเขา ข้าก็คงไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดในตอนนี้ ดังคำที่ว่า คนที่จดจำแม่นยำ หาใช่คนฉลาดเสมอไป คนฉลาดก็ใช่ว
