บันทึกจอมยุทธ์ ฉบับที่ ๒ ส่วนที่ ๔
อาจารย์ส่ายหน้า เขาถอนหายใจพรืด ยื่นชามโจ๊กให้ข้า หว่างคิ้วกระตุกเบาๆ ชวนให้ใจหวิวแปลกๆ
“หย่งหมิง” อาจารย์พูดเสียงเรียบ “กินโจ๊กซะ เจ้าอายุสิบหกแล้ว ไม่มีใครคอยอยู่ดูแลเจ้าได้ตลอดไป”
ความกดดันประหลาดแผ่ลามไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย คำพูดของอาจารย์ไม่คล้ายล้อเล่น ไอขาวของโจ๊กลอยขึ้นบดบังสีหน้าทั้งหมดของเขา ลึกลับและห่างเหินยิ่งกว่าครั้งใด หัวสมองของข้าขาวโพลน แม้แต่น้ำลายก็แห้งผาก “อาจารย์ ท่านล้อเล่นแล้ว”
“หย่งหมิง!” อาจารย์พูดสวนขึ้น ครั้นเพ่งมองผ่านไอขาวกรุ่นก็พลันเกิดกระแสลมวูบหนึ่งพัดมา เผยแววตาเด็ดเดี่ยวของอาจารย์ “อย่าทำเป็นไม่รู้ความ เจ้าโตได้แล้ว”
“ข้า…” ข้าเม้มริมฝีปาก ยกมือที่สั่นเทารับชามโจ๊กจากอาจารย์ ไม่กล้าสบตากับเขาอีก “ท่านกำลังจะจากข้าไปหรือ” ข้าสัมผัสได้…อาจารย์กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ซึ่งเขาตัดสินใจได้แล้ว มือขวาที่มีแต่รอยแผลจับช้อนข
