“นายสิงห์...คะ” นรีรินทนไม่ไหวแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมอง อาการร้อน ๆ หนาว ๆ วูบวาบ วางมือ วางไม้ไม่ถูก ไม่รู้มาจากไหน เมื่อประสานสายตากับดวงตาคู่คมที่มองมาพอดี พาลทำให้คิดถึงเหตุการณ์ลับ ๆ ของ พวกเธอ ทั้งที่ควรจะโกรธจะเกลียดให้มากกว่านี้
“รอก่อน” พูดเสร็จเขาก็ก้มหน้าลงไปตรวจดูแฟ้มพร้อมกับลงลายเซ็นต่อ เธอเหลือบมองแฟ้มที่ วางไว้เหลืออีกตั้งหลายอัน
ภูสิงห์แอบมองนรีรินหลายครั้งโดยที่เธอไม่รู้ตัว ไม่เจอกันแค่สองอาทิตย์ รู้สึกเหมือนยาวนาน ทั้งที่ปกติเวลาไปติดต่องานบางครั้งก็นานหลายเดือน ที่นี่ส่วนใหญ่จะฝากองอาจกับตะวันเป็นหูเป็นตาแทน แทบไม่มีอะไรต้องห่วง
แต่ไปติดต่องานรอบนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองเร่งงานจนรู้สึกเหนื่อย รีบทำรีบเสร็จจะได้กลับมาที่ไร่ไว ๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นห่วงเรื่องเมล็ดกาแฟที่กำลังออกล็อตใหม่ แต่ของยังไม่ครบตามออเดอร์ลูกค้า หรือเพราะอยากเจอใครบางคน
อยู่ที่โน่นบางครั้งก็มีแว๊บ ๆ คิด
