6
1559 คำ
ไอ้หม่องในที่นี้คือไอ้หม่องที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันกับห้าหนุ่มที่ยืนมองและอ้าปากค้างไปตามๆ กัน ไอ้หม่องเมาย***าเพราะเสพยาเกินขนาดเลยอาละวาดเอาปืนไล่ยิงไปทั่ว ทุกคนวิ่งหนีแตกตื่นกันไปหมด เพื่อที่จะหาทางเอาตัวรอด
“ลดาระวัง” ในระหว่างที่ทุกคนกำลังหนีตายเพราะไอ้หม่องกราดปืนยิงไปทั่วบริเวณ ธีรัชกลับเอาร่างกำบังลดาเอาไว้ ขณะหลบไปหลังพุ่มไม้เพราะไอ้หม่องมันพูดไม่รู้เรื่อง เจ้าหน้าที่ตะโกนออกมาคุยด้วย มันก็ไม่คุย
“พี่ธี” เธอเรียกเขาเสียงสั่น ตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขน โผเข้ากอดเขาแน่น ก่อนที่มือจะไปสัมผัสกับอะไรเหนียวๆ ที่แขนของเขา พอยกขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นเลือด
“เป็นยังไงบ้าง”
“ลดาไม่เป็นอะไร พี่ธีนั่นแหละโดนยิง เลือดออกเต็มเลย” เธอหน้าเสีย พูดเสียงสั่นๆ เสียงปืนดังขึ้นใกล้ๆ ไอ้หม่องกำลังจะเดินมาทางที่คนทั้งสองหลบอยู่ตรงพุ่มไม้ แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นระรัว เจ้าหน้าที่ที่รักษาความสงบในอำเภอยิงไอ้หม่อง ปืนในมือของมันหลุดร่วงกระเด็นเข้าไปตรงหน้าของลดา เธอกรีดร้อง ในขณะที่ธีรัชยกมืออุดปากของเธอเอาไว้ ลดาเบิกตากว้างเมื่อไอ้หม่องล้มตึงลงตรงหน้า เลือดไหลนองเต็มพื้น เจ้าหน้าที่เข้ามาชาร์จตัวมันเอาไว้ ก่อนจะพามันไปส่งโรงพยาบาลเพราะมันยังไม่ตาย
“ทางนี้ก็มีคนเจ็บค่ะ” ลดารีบตะโกนบอกทุกคน เจ้าหน้าที่รีบแจ้งรถพยาบาลโดยด่วน โรงพยาบาลอยู่ห่างจากอำเภอแค่นิดเดียว ไม่กี่นาทีรถพยาบาลก็มาถึง
“น้องลดาเป็นยังไงบ้างครับ” ศักดิ์ชายเห็นว่าทุกอย่างปลอดภัยก็รีบปรี่เข้ามาเอ่ยถาม สามหนุ่มก็เช่นกัน
“ลดาปลอดภัยดีค่ะ” ลดารีบตอบก่อนจะตามธีรัชไปที่โรงพยาบาล สี่หนุ่มพยายามตามมาเอาอกเอาใจลดา แต่เธอเอาแต่สนใจคนที่เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว เพราะเขาเป็นคนช่วยชีวิตของเธอเอาไว้จากไอ้หม่อง เหมือนที่เขาเคยช่วยชีวิตเธอเอาไว้จากคลองหน้าบ้านเมื่อหลายปีก่อน เธอเป็นหนี้บุญคุณเขาถึงสองครั้งสองครา ไม่เช่นนั้นก็คงตายไปแล้ว
“ตาธีเป็นยังไงบ้างจ๊ะหนูลดา” คุณธาริกาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ยังไม่รู้เลยค่ะ หมอกำลังผ่าตัดเอากระสุนออกอยู่ค่ะ”
“ตาธีต้องไม่เป็นอะไร คนดีผีคุ้ม” ยายจิตรพูดขึ้น บิดามารดาของธีรัชเดินไปนั่งรอเงียบๆ ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ผ่านไปอีกครู่ใหญ่คุณหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด
“คุณหมอคะ ลูกของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“ปลอดภัยแล้วครับ กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญ หมอผ่าเอากระสุนออกแล้วนะครับ” ประโยคของคุณหมอทำให้ทุกคนโล่งใจ และทยอยกันไปเยี่ยมธีรัช ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย
“รอบนี้แกเป็นพระเอกขี่ม้าขาวจริงๆ ว่ะเพื่อน” เพื่อนทั้งสามเอ่ยชม พวกเขาหนีตายไปหลบ ไม่ได้สนใจลดาเลยด้วยซ้ำ แต่ธีรัชกลับเป็นห่วงหญิงสาวอยู่คนเดียว ศักดิ์ชายเห็นแบบนั้นก็หงุดหงิดจึงขอตัวกลับ เขาอุตส่าห์จีบลดาอยู่นาน จีบไม่ติดไม่ว่า ยังโดนเพื่อนเก่าแก่แย่งไปอีก แต่เขาก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร เพราะมีสาวๆ สวยๆ มาทอดสะพานให้ปลัดหนุ่มหน้าตาดีแบบเขาเยอะแยะ
สองหนุ่มสาวที่มองหน้ากันด้วยความห่วงใยที่มอบให้แก่กันทำให้ทุกคนหันไปยิ้ม เพื่อนทั้งสามของธีรัชพยักหน้าให้กัน ยอมล่าถอยแต่โดยดี คิดว่าจีบไปก็คงไม่สำเร็จ เพราะว่าลดานั้นแสดงออกชัดเจนว่ามีใจให้ธีรัชและห่วงใยธีรัชเป็นที่สุด
ลดามาเฝ้าธีรัชที่โรงพยาบาลทุกวัน เธอดูแลเขาอย่างดีเพราะเขาช่วยเหลือเธอเอาไว้ และหัวใจของเธอก็มีความสุขที่ได้ดูแลเขา
“วันนี้ทำอะไรกินครับ กลิ่นหอมเชียว”
“ทำขนมจีบกุ้งแล้วก็ข้าวต้มหมูสับมาให้พี่ธีค่ะ”
“หอมมากเลยครับ โดยเฉพาะขนมจีบนี่ หอมเป็นพิเศษ ทำขนมจีบมาให้พี่กิน คิดอะไรกับพี่หรือเปล่าครับ”
“เปล่าเสียหน่อยนี่คะ ก็พี่ธีชอบกินขนมจีบนี่นา”
ลดาเขินอายเลยเสไปตักอาหารมาใส่จานให้เขา เธอสลับกันเฝ้าธีรัชกับมารดาของเขา วันไหนเธอกลับไปนอนที่บ้านก็จะทำอาหารอร่อยๆ มาให้เขา
“พี่ธีกินเยอะๆ นะคะจะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ”
“ไม่อยากหายเลย กลัวไม่มีคนใจดีมาดูแลแบบนี้อีก” เขาอ้อนพยาบาล คนสวย
“ถึงกลับบ้าน ลดาก็จะดูแลพี่ธีค่ะ” เธอพูดอย่างอายๆ ไม่กล้าสบตาเขา คนฟังหัวใจพองโตคับอก
“ฟังแล้วชื่นใจจังเลย งั้นไม่อยากป่วยแล้ว ไม่อยากให้ลดาเหนื่อย เพราะถึงพี่ไม่ป่วย พี่ก็ยังได้มองหน้าลดาแบบนี้” เขาจิ้มนิ้วที่ปากตัวเอง เธอตาโต ก่อนจะยิ้มเขินตักข้าวต้มป้อนให้เขา
“อร่อยจัง” เขากลืนข้าวต้มก่อนเอ่ยชม
“อร่อยก็กินเยอะๆ นะคะ”
“วันนั้นพี่ขอโทษนะ”
“วันไหนคะ” เธอเอ่ยถามเขาอย่างสงสัย
“ความจริงแล้วดอกมะลิกระถางนั้นพี่ตั้งใจปลูกให้ลดา เพราะพี่รู้ว่าลดาชอบ” เขาสารภาพให้เธอฟัง
“จริงเหรอคะ” เธอเอ่ยถามด้วยหัวใจพองโต คนแอบชอบรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาไม่ได้เพิ่งชอบเธอเพราะว่าเธอผอมและดูดีขึ้น แต่เขาเองก็แอบชอบเธอมานานแล้วเหมือนกันน่ะเหรอ
“ไอ้เพื่อนสามคนมันรวมหัวกันแกล้งพี่” แล้วธีรัชก็เล่าทุกอย่างให้เธอฟัง ลดาฟังแล้วก็ตาโตไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“วันนั้นพี่พยายามจะคุยกับลดาแต่ลดาหลบหน้าพี่ จนพี่มารู้ว่าลดาย้ายไปอยู่เชียงใหม่ พี่วิ่งตามรถของพ่อแม่ลดาไปแต่ไม่ทัน” เขาพูดอย่างเสียใจ รักครั้งนั้นมันฝังใจ เขาจึงยังไม่เคยคิดจะรักใครอีก เป็นรักที่แอบชอบแต่ยังไม่มีโอกาสได้พูดมันออกมา
“ลดาไม่เคยรู้มาก่อน” เธอพูดแล้วน้ำตาไหล
“ร้องไห้ทำไมครับ พี่ทำให้เสียใจเหรอ”
“เสียใจมากเลยค่ะ ไม่รู้หรือไงว่าลดาก็แอบชอบพี่ธีมานานแล้ว ทำใจรักใครไม่ได้อีก และคิดว่าจะไม่แต่งงานอีกตลอดชีวิต”
“แล้วคราวนี้แต่งงานได้หรือยัง”
“ก็ไม่รู้สิคะ ก็ยังไม่มีใครขอแต่งงานเลยนี่คะ”
“พี่กำลังจะขออยู่นี่ไง แต่งงานกันนะ” เขาจับมือเธอมากุมเอาไว้
“รอจนจะขึ้นคานอยู่แล้ว ถ้าไม่ขออีกลดาจะไม่คุยด้วยอีกเลยตลอดชีวิต”
เธอเคยฝันว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งและถูกเขาขอแต่งงาน เป็นความฝันลมๆ แล้งๆ ที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเป็นจริงมาก่อน มันช่างให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน
“ตกลงจะแต่งงานกับพี่แล้วใช่ไหมครับ”
“คนหูตึง ไม่พูดซ้ำแล้วนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นแม่จะรีบหาฤกษ์หายามเร็วๆ นี้เลย” เสียงของผู้มาใหม่ที่เดินกันมาเต็มห้องทำให้สองหนุ่มสาวยิ้มเขิน เพื่อนทั้งสามของธีรัชวางตะกร้าผลไม้ลงที่หัวเตียง ก่อนจะอวยพรจากใจ คู่กันแล้วก็ย่อมไม่แคล้วกันจริงๆ
“พวกเราจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้นายเอง ช่วยนายจัดงานแต่งด้วย แต่นายต้องหายเร็วๆ นะโว้ย”
“ได้สิ ฉันจะรีบหายเดี๋ยวนี้เลย” ธีรัชรับคำสามหนุ่ม หันไปยิ้มกับว่าที่เจ้าสาวอย่างมีความสุข หลังจากทุกคนกลับไปแล้วคนป่วยก็หาทางอ้อนคนเฝ้าทันที
“ร้อนจัง อยากเช็ดตัว” คนพูดนั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียง เธอถึงกับตาโต
“ก็เช็ดสิคะ”
“เจ็บแขน” เสียงโอดอ่อยของเขาทำเอาเธอตาโต
“จะให้ลดาเช็ดให้เหรอคะ”
“ใช่ครับ” เขาพยักหน้าตอบรับเสียงหวานทำเอาเธอหน้าแดง แต่ลดาก็จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาเพราะอยากให้คนป่วยหายเร็วๆ
คนไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายมาก่อน หน้าร้อนผ่าวเมื่อต้องช่วยอีกฝ่ายปลดเสื้อผ้าออกจากตัว
“ทำไมถึงมือสั่น ทำอย่างกับไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้า”
“อุ๊ย!” ลดาอุทานเมื่อเขาจับมือของเธอไปวางทาบที่อกกว้าง
“ปล่อยนะ”
“อายเหรอ”
“จับเอาไว้แบบนั้นลดาจะเช็ดตัวให้พี่ธีได้ยังไงล่ะคะ” เธอพูดอย่างขัดเขิน
ธีรัชยอมปล่อยแต่โดยดี เธอค่อยๆ เช็ดตัวให้เขา ไม่ค่อยกล้ามองหน้าหรือสบตากับเขามากนัก เพราะรู้สึกขัดเขินไปหมด เช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่
“พี่อยากเข้าห้องน้ำจังเลยครับ” เขาอ้อนอีก เธอจึงช่วยประคองเขาเข้าห้องน้ำหลังจากที่สวมใส่เสื้อผ้าของโรงพยาบาลชุดใหม่ให้เขาเรียบร้อยแล้ว
- ผู้เขียน
